 |
| Argazkia: I. Goikuria |
Egunsenti distiratsua. Zeru-ertz urdina.
Bi begiak batera irekitzen uzten ez duen horietako eguna zabaldu du
gaur. Lehenik batarekin eta gero bestearekin, eman diet ongietorria
eguzkiaren gezi sarkorrei. Jaiki eta atarira irten naiz. Izar goriak
betaro jotzen zuen atari osoa. Loreontzien artean zebilen kiriketan.
Izan ere, ataria loreontziez apaindua dago.
Atariaz gain, lorategia. Etxe tartean
dago. Enarekin sozio ibiltzen naiz. Enara txikia, lorategian, hormari
buztana itsatsita habia egiten. Iaz erdi eginik utzitako habia osatzen
ari da bikote bat. Berandu samar ote dabiltzan esan nien atzo, habiak
lan asko baitauka teilatupean ongi eransten; baina amaitu dute. Orain
arrautzak errun behar eta, haiek berotu behar eta, kumeak zaindu behar
eta…
Sugandilak ere lagunak ditut. Bereziki
bat. Buztan-motza da. Horregatik identifikatzen dut, horma-txulotik
irteten denean. Aurrena, niri begira egoten da geldi-geldi; gero, bere
bideari jarraitzen dio. Itzuli eta berriz ere txuloan sartzen da. Uste
dut tarte horretan ehizan aritzen dela. Zeinen animalia polita den
sugandila! Zergatik deitzen zaie pertsona batzuei, iraintzeko,
sugandila? Ez dauka zentzurik.
Ordu asko ematen dut, beraz, lorategian,
kontenplazio eta lan. Alde horretatik, Jainkoaren besoa gara gu. Ez da
egia Jainkoak zazpigarrenean atseden hartu zuela. Utzita baino ez
zezakeela amai ikusi zuenean, gelditu egin zen, erremintak guri emanda,
kreazioa denon artean jarrai genezan. Horregatik gara gu Jainkoaren
besoa, eta aurpegia, eta Hura gure begien bidez begiratzen duen Bizia.
Baina ez da egia gizakia bakarrik denik bere antzekoa. Jainkoak antz
guztiak ditu: enararena, sugandilarena, mendiena, itsasoarena, izarrena,
sugea eta usoarena, arkumea eta otsoarena… Existitzen den oro
Jainkoaren oihartzun da, Jainkoaren (Taoren, Logosen, Brahman-en)
zantzua da dena. Denaren azken hondoa da Jainkoa (Tao…).
Bestalde, ni mutikoa nintzela, ez dakit
zergatik zen jainkoa hain beldurgarria. «…muinetaraino sartu zitzautan
Jaungoikoaren beldurra… gaztiguaren labe gorria baizik ez nuen ikusten»,
kantatzen du Xalbadorrek. Orain izugarri onduta dago. Zahartu delako?
Ez. Jainkoa ez da zahartzen, beti ‘oraina’ da. Orduan, zergatik aldatu
da Jainkoa horrenbeste? Ez da aldatu. Gure Kontzientzia-maila mitikoaren
betaurrekoak erantzi eta berriak jantzi ditugu.
Bai Horixe, DV: 150511, moldatua.
No hay comentarios:
Publicar un comentario