“Esaten dabe orain dala urte asko kolore guztiak burrukan
hasi zirala: bakotxak esaten eban bera zala garrantzitsuena, erabilgarriena eta
gustukoena.
Berdeak esan eban: “Zalantza barik neu naz
garrantzitsuena. Bizitzaren eta itxaropenaren ikurra naz. Bedarrerako,
zugatzetarako eta orrietarako aukeratu nabe. Ni barik, hil egingo lirateke
animalia guztiak. Begiratu inguruan eta gauzarik gehienetan nagoala ikusiko
dozue”.
Baina urdinak berbea kendu eta esan eban: “Zuk
lurra baino ez dozu gogoan, baina begiratu zeruari eta itsasoari. Ura
bizitzaren oinarria da eta hodeiek zurrupatzen dabe itsaso urdina. Zeruak
espazioa, bakea eta trankiltasuna emoten ditu. Nire bakea izan ezean, ezin
izango litzateke bizi”.
Horiak barre egin eban: “Hain zarie zuok serioak!
Nik barreak, poztasuna eta beroa dakardaz mundura. Eguzkia horia da, iretargia
be horia da, bai eta izarrak be. Eguzkilore bati begiratzen deutsazuen
bakotxean, mundu osoak irribarre egiten dau. Ni barik ez litzateke poztasunik
izango”.
Laranjeak hartu eban berbea: “Osasunaren eta
indarraren kolorea naz ni. Ez naz sarritan agertuko, baina preziadua naz giza
bizitzaren barru-beharrizanetarako. Neuk eroaten dodaz bitaminarik
garrantzitsuenak. Gogoan izan azenarioak, kalabazak, mango eta papaiak. Ez nago
denpora guztian bueltak emoten, baina egunsentian edo ilunabarrean zerua
koloreztatzen dodanean, nire edertasuna hain da hunkigarria ze, inor ez da
zuokaz gogoratzen”.
Gorriak ezin eutsan eutsi eta holan bota eban: “Arriskuaren
eta ausardiaren kolorea naz. Errazoi on bategaitik burruka egiteko prest nago.
Sua ekarten deutsat odolari. Ni barik lurra iretargia baizen huts egongo
litzateke. Grinaren eta maitasunaren kolorea naz, larrosa gorriaren kolorea,
pazko-lorearen eta mitxoletaren kolorea”.
Purpura sututa parau zan, handia zan eta
handikeriaz berba egin eban: “Erregetzaren eta agintearen kolorea naz.
Errege-erreginek, estatuburuek eta kardinalek beti aukeratu nabe, poderearen
eta jakituriaren seinalea nazelako. Jenteak ez nau dudan ipinten; entzun eta
nire esana beteten dabe”.
Anilak besteak baino askozaz nasaiago berba egin
eban, baina erabagi handiz honek be: “Begiratu niri. Isiltasunaren kolorea naz.
Nagoala be, nekez konturatzen zarie, baina ni barik azal-azalekoak izango
zinatekie danak. Pentsamentua eta gogoeta irudikatzen dot. Beharrezkoa nozue
orekarako eta kontrasterako, otoitzerako eta barruko bakerako”.
Holan ibili ziran kolore guztiak harro, norbera
onena zala sinistuta. Liskarra gero eta zaratatsuagoa bihurtu zan. Bat-batean
argi zuri handi eta distiratsu bat agertu zan. Oinaztuen astrapalak
ikaragarriak ziran. Euria botahalean hasi zan, eta koloreak makurtzen eta bata
bestearen ondoan pilatzen hasi ziran, babesa topau guran.
Euriak berba egin eban: “Zoratuta zagoze, koloreok,
zeuon buruaren kontra zabilze, bata bestearen gainetik egon guran. Ez dakizue
Jainkoak danok egin gaituala? Bakotxa helburu berezi, bakar eta desbardinerako.
Berak danoi gura izan deutsue. Emon eskuak alkarri eta etorri nigaz.
Jainkoak munduan zehar zabaldu gura zaitue
kolorezko zubi handi baten, dan-danoi gura deutsuela eta alkarregaz bakean bizi
zeintekezela gogorarazoteko, zuongan dagoalako erakusgarri lez eta
etorkizunerako itxaropen-seinale lez. Eta holan erabili eban Jainkoak euria
mundua garbitzeko. Eta ortzadarra ipini eban zeruan, ikusten dozuenean, gogoan
izan daizuen aintzat hartu behar dozuela bata-bestea.”
