Familia Ospakizuna Abendua: Hurkotasuna

 

Katekesiko ume eta familiak eta Kosnoaga asti taldekoak "Zatoz Jesus" kantatu dabe, hurkotasuna landu eta Belengo Bakearen Argia itxaroten dagoz. Bitartean zorionak opa deuskuez.

Hurkotasuna. Jainkoa etorri dator. Jainko hurkoa, hurbila, apala. Zelan ez onartu holako Jainko bat? Eta onartzeko erarik onena lagunekaz eta pobreakaz hurkotasuna agertzea dogu. Hurkotasuna da Abenduko Arbolaren hirugarren adarra.

Barikuan, San Francisco parrokira helduko da Belengo Bakearen Argia. Arratsaldeko 5:15etan. Bertan izango gara KTko gabon jaialdian.

Los niños y niñas y las familias de la catequesis y el grupo de tiempo libre Kosnoaga han cantado el "Ven Jesús", trabajado la cercanía y esperan la Luz de la Paz de Belén. Mientras tanto nos desean felicidades.

Cercanía. Dios viene. Dios cercano, humilde. ¿Cómo no aceptar a un Dios así? Y la mejor manera de aceptarlo es transmitiendo cercanía con amigos y pobres.

El viernes, llega a la parroquia de San Francisco la Luz de la Paz de Belén. A las 5:15 de la tarde. Estaremos allí en el festival navideño de KT.

 

Ipuina: Hiru arbolak

Bazeuden behin basoko mendixka batean hiru zuhaitz txiki. Euren etorkizuneko ametsei eta itxarope- nei buruz hitz egiten ari ziren. Lehenengoak esan zuen: “Egunen batean altxor-kutxa bat izango naiz. Urrez, zilarrez eta harri-bitxiz beteta egongo naiz. Artista batek landuko nau eta denek nire edertasuna ikusi ahal izango dute”.

 

Bigarren zuhaitzek esan zuen: “Egunen batean ontzi izugarri bat izango naiz. Errege eta erregina han- dienak eramango ditut ozeanoak zeharkatuz munduko bazter guztietara. Denak sentituko dira seguru nire indarra eta kasko ikusgarriari esker”.

 

Azkenik hirugarren zuhaitzak hitz egin zuen: “Nik baso zuhaitz zuzenena eta handiena izateko hazi egin nahi dut. Jendeak mendixkaren gainean ikusiko nau, nire adar-ahaltsuak begiratuko ditu eta zerue- tako Jainkoaz eta berarengandik zein hurbil nagoen pentsatuko dute. Zuhaitzik handiena izango naiz eta denek gogoratuko naute”.

 

Zuhaitzak euren etorkizuneko ametsak betetzeko otoitzean egon zirenetik urte batzuk pasatu ziren eta egurgile talde bat bertara hurbildu zen. Batek lehenengo zuhaitza ikusi zuenean esan zuen: “Honek zuhaitz sendoa ematen du, bere egurra arotz bati saldu ahal izango diot”, eta botatzen hasi zen. Zuhaitza oso zoriontsua zen arotzak altxor-kutxa bat bihurtu ahal izango zuelako. Beste egurgile batek bigarren zuhaitza begiratu eta esan zuen: “Zuhaitz sendoa ematen du, portuko arotzari saldu ahal izango diodala uste dut”. Bigarren zuhaitza berehala poztu zen izugarrizko itsasontzia bihurtuko zela zekielako. Azken egurgilea hirugarren zuhaitzera hurbildu zen; hau beldurrez zegoen bazekielako botatzen bazuten ezin izango zuela sekula bere ametsa bete. Orduan, egurgileak esan zuen: “Ez dut ezer berezirik behar botako dudan zuhaitzetik, hau bera hartuko dut”. Eta hirugarren zuhaitza bota zuen.

 

Lehenengo zuhaitza arotzarengana heldu zenean, abereentzako janari kutxa bihurtu zuen eta lastoz beteta aska batean ipini zuten. Oso txarto sentitu zen berak ez zuelako otoitzik egin hori lortzeko. Bigarren zuhaitza berriz arrantza egiteko txalupa txiki bat bihurtu zuten, ez zen itsasoan nabigatzeko nahikoa eta aintzira batean ipini zuten. Errege-erreginak eramateko itsasontzi izugarria izateko amet- sak nola ihes egiten zion ikusi zuen. Hirugarren zuhaitza hainbat taula luze eta astunetan moztu eta upeltegi batean utzi zuten.

Urte batzuk igaro ondoren, zuhaitzek hainbatetan otoitzean eskatutako ametsak eta itxaropenak ahaztu egin zituzten.

 

Egun batean, gizon eta emakume bat askara heldu ziren. Emakumeak umea eduki zuen eta lehenengo zuhaitzarekin egindako kutxa barruan zegoen lasto gainean ipini zuen. Gizonak bere umearentzat se- haska bat nahi zuen baina aska hau izan beharko zen. Zuhaitzak gertaera horren garrantziaz ohartu zen eta bere baitan historiako altxorrik handiena izan zuela jakin zuen.

 

Urte batzuk beranduago, gizon talde bat bigarren zuhaitzarekin egindako txalupara igo ziren. Eure- tako bat nekatuta txalupan loak hartu zuen. Uretan zeudela, ekaitz handi bat heldu zen eta zuhaitzak gizonak salbatzeko indar nahikoa ez zuela izango pentsatu zuen. Gizonek lotan zegoena esnatu zu- ten, jaiki eta esan zuen: “Nahikoa, egon lasai”, eta ekaitza eta olatuak baretu ziren. Orduan, bigarren zuhaitzak bere baitan Erregeen Errege eta Jaunen Jauna zeramala jakin zuen.

Azkenik, handik urte batzuetara, norbait etorri zen eta hirugarren zuhaitzarekin egindako taulak hartu zituen. Kaleetatik eramaten zuten bitartean jendeak txistu egin, iraindu eta jo egin zion taulak zeramat- zan gizonari. Mendixka batera heldu ziren, Gizona zuhaitzean iltzatu eta altxatu zuten bertan hiltzeko. Igandea heldu zenean, hirugarren zuhaitzak mendixkaren tontorrean zutik mantentzeko indarra egin eta Jainkoa sekula baino hurbilago izan zuela jakin zuen, Jesus bere baitan hil egin zutelako.