Badira, erlijioa «kanpotik bezala» bizi dutenak. Errezoak egin, ospakizunetara joan, Jainkoaz hitz egiten entzun, bai, baina «ikus-entzule huts» izatera mugatzen dira. Marcel Légaut pentsalari frantsesak dioen bezala, Jainkoaren «irudikapen estrintsekotik» bizi dute dena. Ez dira sartzen Jainkoarekin topo egiteko abenturan. Urrun samar gelditzen dira beti.
Alabaina, Jainkoa gizakiaren barnekotasunean dago. Ez da gure bizitzatik bereiz dagoen norbait. Ez da gure adimenaren ekoizpen bat, ez da irudikapen erdi adimenezko edo erdi afektibitatezko bat, ez da gure irudimenaren joko bat, «liluraturik» bizitzeko balioko ligukeena. Egiazko presentzia da Jainkoa, gure izatearen erroan bertan dagoena.
Presentzia hau ez da begi-bistakoa. Ez da atzematen azalekoago diren beste gauza batzuk atzematen diren bezala. Nork bere burua hondoraino sumatzen duen neurrian sumatu ohi da presentzia hau. Gizaki bakoitzaren misterioa ezin atzeman den bezala, ezin atzeman da presentzia honen misterioa ere. Jainkoa orduan zait presente egiten: neure buruari egiaz eta zinez presente egiten natzaionean. Ezin hasi duzu Jainkoaren esperientzia bizitzen, etengabe zeure baitatik kanpo bizi bazara.
Jainkoari barne irekitasun hau eskaini gabe, ez dago fede bizirik. Orduan hasten gara Jainkoaren ahotsa entzuten: geure egia hondoraino entzuten dugunean. Orduan dihardu Jainkoak gu baitan: gure izatean hoberik dena aktibatzen uzten diogunean. Bera onartzen dugun neurrian parte hartzen du berak gure bizitzan. Beraren presentzia gutako bakoitzarengan izaten uzten diogunari egokituz moldeatzen da.
Gizatasuna eta jainkotasuna ez dira batak bestea ukatzen duten errealitate. Ez dugu zertan utzi gizatar izateari Jainkoarenak izateko. Gizatasuna «atea da», jainkotasunean sartzeko bide egiten diguna. Izatez, komunikazioaren, giza maitasunaren, min garbitzailearen, edertasunaren edo egiaren esperientzia dira Jainkoaren esperientziara irekitzen gaituzten ubiderik hobena.
Ez da harritzekoa, Joanen ebanjelioak Kristo, Jainko gizon egina, ate bezala aurkeztu izana, zeinetan barna sartzen ahal baita fededuna eta bide egiten ahal baitu Jainkoaganantz. Kristogan bizitza hain gizatarra, hain egiazkoa, hain hondorainokoa bizitzen ikas dezakegu non, gure erroreak eta eskastasuna gorabehera, Jainkoaganantz eramaten ahal baikaitu. Baina ondo aditu behar dugu ebanjelariaren oharpena. Jainkoaren Hitza «mundura etorri zen», eta munduak «ez zuen ezagutu»; «bere etxera etorri zen», eta «bereek ez zuten onartu».
José Antonio Pagola
Itzultzailea: Dionisio Amundarain
Jaunaren Jaiotza. Natibitate – B (Joan 1,1-18)
NO QUEDARNOS FUERA
Hay quienes viven la religión como «desde fuera». Pronuncian rezos, asisten a celebraciones religiosas, oyen hablar de Dios, pero se limitan a ser «espectadores». Como dice el pensador francés Marcel Légaut, lo viven todo desde una «representación extrínseca» de Dios. No «entran» en la aventura de encontrarse con Dios. Se quedan siempre a cierta distancia.
Sin embargo, Dios está en lo íntimo de cada ser humano. No es algo separado de nuestra vida. No es una fabricación de nuestra mente, una representación medio intelectual o medio afectiva, un juego de nuestra imaginación que nos sirve para vivir «ilusionados». Dios es una presencia real que está en la raíz misma de nuestro ser.
Esta presencia no es evidente. No se capta como se captan otras cosas más superficiales. Se la percibe en la medida en que uno se percibe a sí mismo hasta el fondo. Su misterio es tan inalcanzable como lo es el misterio de cada ser humano. Dios se me hace presente cuando me hago presente a mí mismo con verdad y sinceridad. No es posible entrar en la experiencia de Dios si uno vive permanentemente fuera de sí mismo.
Sin esta apertura interior a Dios no hay fe viva. La voz de Dios comenzamos a escucharla cuando escuchamos hasta el fondo nuestra verdad. Dios actúa en nosotros cuando le dejamos activar lo mejor que hay en nuestro ser. Toma cuerpo en nuestra existencia en la medida en que lo acogemos. Su presencia se va configurando en cada uno de nosotros adaptándose a lo que le dejamos ser.
Lo humano y lo divino no son realidades que se excluyen mutuamente. No tenemos que dejar de ser humanos para ser de Dios. Lo humano es «la puerta» que nos permite «entrar» en lo divino. De hecho, las experiencias más intensas de comunicación, de amor humano, de dolor purificador, de belleza o de verdad son el cauce que mejor nos abre a la experiencia de Dios.
No es extraño que el evangelio de Juan presente a Cristo, Dios hecho hombre, como la «puerta» por la que el creyente puede entrar y caminar hacia Dios. En Cristo podemos aprender a vivir una vida tan humana, tan verdadera, tan hasta el fondo, que, a pesar de nuestros errores y mediocridad, nos puede llevar hacia Dios. Pero hemos de escuchar bien la advertencia del evangelista. La Palabra de Dios «vino al mundo», y el mundo «no la conoció»; «vino a su casa», y «los suyos no la recibieron».
José Antonio Pagola
No hay comentarios:
Publicar un comentario