Jesusen egitasmoak ez zuen gogo berotzen jende guztia. Aski jenderengan sortzen ziren ez gutxi duda-muda eta galdekizun. Arrazoizkoa ote zen Jesusi jarraitzea? Ez ote zen zorakeria? Galilear haien eta Jesusekin maila pixka bat sakonean topo egiten duten guztien galdekizunak dira.
Jesusek bi parabola labur kontatu zituen hotz samar gelditzen zirenak liluratzeko. Guztiengan galdekizun erabakitzaile bat harrotu nahi zuen: ez ote dugu nork geure bizitzan, artean aurkitu ez dugun «sekretu» bat?
Guztiek ulertu zuten laborari haren parabola, berea ez zuen soro batean aitzurrean ari zela altxor bat buztin-ontzi batean gordea aurkitu laborariarena. Ez zuen galdu denborarik pentsatzen. Bere bizitzako aukera zuen. Ezin utzi zuen galtzen. Zeukan guztia saldu eta, poz-pozik, altxorraz jabetu zen.
Gauza bera egin zuen harribitxien salerosle batek ere, balio neurtezineko bat aurkitu zuenean. Ez zuen bere bizitzan halakorik ikusi. Zeukan guztia saldu eta harribitxiaz jabetu zen.
Liluragarriak ziren Jesusen hitzak. Horrelakoa ote da Jainkoa? Hori bera izango ote da harekin topo egitea? Bizitzen eta gozatzen ari garen guztia baino ederragoa eta erakargarriagoa, sendoagoa eta egiazkoagoa den «altxor» bat aurkitzea ote da?
Jainkoaz duen esperientzia komunikatzen ari da Jesus: beraren bizitza goitik behera eraldatu duena. Arrazoi ote du? Arrazoizkoa ote da berari jarraitzea? Funtsezkoa aurkitzea ote da?, gizakiak betidanik bilatzen duen egundoko altxorra aurkitzea ote da?
Gure artean jende asko ari da erlijioa uzten, Jainkoa dastatu baino lehen. Ulertzen diet. Gauza bera egingo nuke neuk ere. Pertsona batek aurkitu ez badu, pixka bat bederen, Jesusek bizi duen Jainkoaren esperientzia, erlijioa asperdura bat da. Ez du pena merezi.
Gauza tristea da hainbat eta hainbat kristau aurkitzea, Jainkoaren pozak, harridurak edo ezustekoak markatu ez duena. Ez ditu sekula ere markatu poz horrek. Bere erlijioan hesiturik bizi da, inolako «altxorrik» aurkitu gabe. Jesusen jarraitzaileen artean, barne bizitza zaintzea ez da beste gauza bat gehiago. Ezinbestekoa da zaintze hori, Jainkoaren ezustekoari irekirik bizi ahal izateko.
José Antonio Pagola
Itzultzailea: Dionisio Amundarain
Urteko 17. igandea – A (Mateo 13,44-52)
UN TESORO OCULTO
No todos se entusiasmaban con el proyecto de Jesús. En bastantes surgían no pocas dudas e interrogantes. ¿Era razonable seguirle? ¿No era una locura? Son las preguntas de aquellos galileos y de todos los que se encuentran con Jesús en un nivel un poco profundo.
Jesús contó dos pequeñas parábolas para «seducir» a quienes permanecían indiferentes. Quería sembrar, en todos, un interrogante decisivo: ¿no habrá en la vida un «secreto» que todavía no hemos descubierto?
Todos entendieron la parábola de aquel labrador pobre que, mientras cavaba en una tierra que no era suya, encontró un tesoro escondido en alguna tinaja. No se lo pensó dos veces. Era la ocasión de su vida. No la podía desaprovechar. Vendió todo lo que tenía y, lleno de alegría, se hizo con el tesoro.
Lo mismo hizo un rico comerciante de perlas cuando descubrió una de valor incalculable. Nunca había visto algo semejante. Vendió todo lo que poseía y se hizo con la perla.
Las palabras de Jesús eran seductoras. ¿Será Dios así? ¿Será esto encontrarse con él? ¿Descubrir un «tesoro» más bello y atractivo, más sólido y verdadero que todo lo que nosotros estamos viviendo y disfrutando?
Jesús está comunicando su experiencia de Dios: lo que ha transformado por entero su vida. ¿Tendrá razón? ¿Será esto seguirle? ¿Encontrar lo esencial, tener la inmensa fortuna de hallar lo que el ser humano está anhelando desde siempre?
Entre nosotros, mucha gente está abandonando la religión sin haber saboreado a Dios. Les entiendo. Yo haría lo mismo. Si una persona no ha descubierto un poco la experiencia de Dios que vivía Jesús, la religión es un aburrimiento. No merece la pena.
Lo triste es encontrar a tantos cristianos cuyas vidas no están marcadas por la alegría, el asombro o la sorpresa de Dios. No lo han estado nunca. Viven encerrados en su religión, sin haber encontrado ningún «tesoro». Entre los seguidores de Jesús, cuidar la vida interior no es una cosa más. Es imprescindible para vivir abiertos a la sorpresa de Dios.
José Antonio Pagola
No hay comentarios:
Publicar un comentario