Ez zuen izan Jesusek lan erraza bere egitasmoa aurrera eramatea. Berehala topo egin zuen kritikarekin eta ukoarekin. Beraren hitzak ez zuen izan espero zitekeen onarpenik. Beraren jarraitzaile hurbilenekoen artean ere hasiak ziren esnatzen etsipena eta mesfidantza. Pena merezi al zuen lanean jarraitzea Jesusen ondoan? Ez ote zen hura guztia utopia ezinezko bat?
Uste zuena esan zien Jesusek. Ereile baten parabola kontatu zien, lanera eragiten zioten errealismoa eta fede hautsezina ikusarazteko. Biak. Bada, noski, fruiturik gabeko lan bat, alferrik galtzen ahal dena, baina Jainkoaren azken egitasmoa ez da porrotean geldituko. Ez zaio amore eman behar etsipenari. Ereiten jarraitu behar da. Azkenean ikusiko da uzta ugari bat.
Parabola hau entzun zutenek bazekiten bere buruaz ari zela. Horrelakoa zen Jesus. Nonahi ereiten zuen bere hitza, ernetzen ahal zela ikusten zuen edonon. Ontasun- eta erruki-keinuak ereiten zituen, baita gutxiena uste zen lekuan ere: erlijiotik oso urrun zebilen jendeagan ere.
Galileako laborari baten errealismoaz eta konfiantzaz ereiten zuen Jesusek. Denek zekiten ereintza galdu egingo zela leku batean baino gehiagotan hain desberdinak ziren soro haietan. Baina horrek ez zuen etsiarazten inor: hori eta guzti, laborari bakar batek ere ez zion uzten ereiteari. Garrantzizkoa azken uzta zen. Antzeko zerbait gertatzen da Jainkoaren erreinuarekin. Ez da falta trabarik, ezta kontra egiterik ere, baina Jainkoaren indarrak emango du bere fruitua. Zorakeria izango litzateke ereiteari uztea.
Jesusen Elizan ez dugu uzta-biltzaile beharrik. Gure egitekoa ez datza arrakasta uztatzean, kalea konkistatzean, gizartea dominatzean, elizak lepo betetzean, geure fede erlijiosoa ezartzean. Falta zaizkigunak ereileak dira. Jesusen jarraitzaileak, esperantza-hitzak eta gupida-keinuak agerian jarriz ereingo dutenak.
Hau da gaur egun geure artean eragin behar dugun bihotz-berritzea: «uzta biltzearen» obsesiotik «ereitearen» lan pazientziazko eta esperantzazkora igarotzea. Jesusek ondaretzat, uzta-biltzailearena ez, baizik ereilearen parabola utzi zigun.
José Antonio Pagola
Itzultzailea: Dionisio Amundarain
Urteko 15. igandea – A (Mateo 13,1-23)
APRENDER A SEMBRAR COMO JESÚS
No fue fácil para Jesús llevar adelante su proyecto. Enseguida se encontró con la crítica y el rechazo. Su palabra no tenía la acogida que cabía esperar. Entre sus seguidores más cercanos empezaba a despertarse el desaliento y la desconfianza. ¿Merecía la pena seguir trabajando junto a Jesús? ¿No era todo aquello una utopía imposible?
Jesús les dijo lo que pensaba. Les contó la parábola de un sembrador para hacerles ver el realismo con que trabajaba y la fe inquebrantable que le animaba. Las dos cosas. Hay, ciertamente, un trabajo infructuoso que se puede echar a perder, pero el proyecto final de Dios no fracasará. No hay que ceder al desaliento. Hay que seguir sembrando. Al final habrá cosecha abundante.
Los que le escuchaban la parábola sabían que estaba hablando de sí mismo. Así era Jesús. Sembraba su palabra en cualquier parte donde veía alguna esperanza de que pudiera germinar. Sembraba gestos de bondad y misericordia hasta en los ambientes más insospechados: entre gentes muy alejadas de la religión.
Jesús sembraba con el realismo y la confianza de un labrador de Galilea. Todos sabían que la siembra se echaría a perder en más de un lugar en aquellas tierras tan desiguales. Pero eso no desalentaba a nadie: ningún labrador dejaba por ello de sembrar. Lo importante era la cosecha final. Algo semejante ocurre con el reino de Dios. No faltan obstáculos y resistencias, pero la fuerza de Dios dará su fruto. Sería absurdo dejar de sembrar.
En la Iglesia de Jesús no necesitamos cosechadores. Lo nuestro no es cosechar éxitos, conquistar la calle, dominar la sociedad, llenar las iglesias, imponer nuestra fe religiosa. Lo que nos hace falta son sembradores. Seguidores y seguidoras de Jesús que siembren por donde pasan palabras de esperanza y gestos de compasión.
Esta es la conversión que hemos de promover hoy entre nosotros: ir pasando de la obsesión por «cosechar» a la paciente labor de «sembrar». Jesús nos dejó en herencia la parábola del sembrador, no la del cosechador.
José Antonio Pagola
No hay comentarios:
Publicar un comentario