Zer dan Aste Santua minutu baten azaldua

lunes, 29 de noviembre de 2021

Entzutez De oídas: Jose Antonio Pagola



Bada jendea, Jainkoagan baino gehiago, hartaz hitz egiten dutenengan sinesten duena. «Entzutez» bakarrik ezagutzen du Jainkoa. Esperientzia pertsonala falta zaio. Joaten dira, agian, erlijio-ospakizunetara, baina ez diote irekitzen bihotza Jainkoari sekula. Ez dira gelditzen haren presentzia beren bihotzean sumatzera.

Sarritako fenomenoa da: geure baitan bira eta bira bizi gara, baina geure baitatik kanpo; lan egiten eta gozatzen dugu, maitatzen eta sufritzen dugu, bizi gara eta zahartzen, baina gure bizitza misteriorik gabe eta azken horizonterik gabe igarotzen da.

Geure burua fededun aitortzen dugunok berek ez dakigu askotan «Jainkoaren aurrean egoten». Zail gertatzen zaigu aitortzea izaki hauskor garela baina, halere, Jainkoak mugagabe maite gaituela. Ez gara gai miresteko haren handitasuna atzeman ezina, ezta dastatzeko ere haren hurbileko presentzia. Ez dakigu, ez dei egiten, ez goresten.

Bai pena mingarria ikustea nola eztabaidatzen den Jainkoaz telebista-programa batzuetan. Ezagutzen ez dutenaz izaten dute ezbaia. Gonbidatuak kiskaldu egiten dira aita santuaz hitz egiten, baina inori ez zaio otutzen hitz egitea fededunok «Jainkoa» deitzen dugu Misterio horretaz.

Jainkoa aurkitzeko, ez dute balio erlijioari buruzko eztabaidek, ezta beste batzuen argudioek ere. Nork bere ibilbidea behar du egin eta nork bere esperientzia bizi. Ez da aski erlijioa kritikatzea beraren alde desitxuratuenei dagokienez. Beharrezkoa da Jainkoaren aurpegiaren bila norbera ibiltzea. Berari bidea urratzea nork bere bizitzan.

Erlijioa urtetan bizi izan denean betebehar edo zama bezala, esperientzia pertsonal honek bakarrik desblokea dezake Jainkoaganako bidea: egiaztatu ahal izatea, hasierako era apal batean bakarrik bada ere, on dela sinestea, on egiten digula Jainkoak.

Jainkoarekin topo egite hau ez da beti gauza erraza, Bila ibiltzea da inporta duena. Ez ixtea ate bakar bat ere; ez gutxiestea dei bakar bat ere. Bila jarraitzea, geure indarren azken hondarraz agian. Askotan, Jainkoari eskaintzen ahal diogun gauza bakarra berarekin topo egiteko guraria da.

Jainkoa ez zaio ezkutatzen beraren bila dabilen inori, ezta berari buruz galdezka dabilen inori ere. Goiz edo berant hartzen dugu beraren «bisita» nahastezina. Dena da aldatzen orduan. Urruneko zela uste genuen, eta hurbil dago. Mehatxagarri zelakoan geunden, eta adiskiderik hoberena dugu. Joben hitz berak esaten ahal ditugu: «Orain arte entzutez hitz egiten nuen zutaz; orain nire begiek ikusi zaituzte».

José Antonio Pagola
Itzultzailea: Dionisio Amundarain


Abendualdiko 2. igandea – C (Lukas 3,1-6)

DE OÍDAS

Hay personas que más que creer en Dios creen en aquellos que hablan de él. Solo conocen a Dios «de oídas». Les falta experiencia personal. Asisten tal vez a celebraciones religiosas, pero nunca abren su corazón a Dios. Jamás se detienen a percibir su presencia en el interior de su ser.

Es un fenómeno frecuente: vivimos girando en torno a nosotros mismos, pero fuera de nosotros; trabajamos y disfrutamos, amamos y sufrimos, vivimos y envejecemos, pero nuestra vida transcurre sin misterio y sin horizonte último.

Incluso los que nos decimos creyentes no sabemos muchas veces «estar ante Dios». Se nos hace difícil reconocernos como seres frágiles, pero amados infinitamente por él. No sabemos admirar su grandeza insondable ni gustar su presencia cercana. No sabemos invocar ni alabar.

Qué pena da ver cómo se discute de Dios en ciertos programas de televisión. Se habla «de oídas». Se debate lo que no se conoce. Los invitados se acaloran hablando del papa, pero a nadie se le oye hablar con un poco de hondura de ese Misterio que los creyentes llamamos «Dios».

Para descubrir a Dios no sirven las discusiones sobre religión ni los argumentos de otros. Cada uno ha de hacer su propio recorrido y vivir su propia experiencia. No basta criticar la religión en sus aspectos más deformados. Es necesario buscar personalmente el rostro de Dios. Abrirle caminos en nuestra propia vida.

Cuando durante años se ha vivido la religión como un deber o como un peso, solo esta experiencia personal puede desbloquear el camino hacia Dios: poder comprobar, aunque solo sea de forma germinal y humilde, que es bueno creer, que Dios hace bien.

Este encuentro con Dios no siempre es fácil. Lo importante es buscar. No cerrar ninguna puerta; no desechar ninguna llamada. Seguir buscando, tal vez con el último resto de nuestras fuerzas. Muchas veces, lo único que podemos ofrecer a Dios es nuestro deseo de encontrarnos con él.

Dios no se esconde de los que lo buscan y preguntan por él. Tarde o temprano recibimos su «visita» inconfundible. Entonces todo cambia. Lo creíamos lejano, y está cerca. Lo sentíamos amenazador, y es el mejor amigo. Podemos decir las mismas palabras que Job: «Hasta ahora hablaba de ti de oídas; ahora te han visto mis ojos».

José Antonio Pagola

2 Adviento – C (Lucas 3,1-6)

No hay comentarios: