Domekan Familia Ospakizuna

lunes, 14 de marzo de 2022

Bizitza agorra Vida estéril Jose Antonio Pagola

 


Guztiok bizi dugun arrisku-mehatxurik handiena bizitza agor bizitzera iristea da. Konturatu gabe, bizitza murriztuz joan ohi gara garrantzizko iruditzen zaigunera: dirua irabaztea, problemarik ez izatea, gauzak erostea, ongi pasatzen jakitea… Urte batzuen buruan gerta dakiguke konturatzea inolako zeruertzik eta egitasmorik gabe bizi garela.

Errazena da. Pixkana gure bizitza arnasten ahal luketen balioen ordez iraute hutsera garamatzaten interes koxkorrak hartu ditugu. Ez da asko, baina aski dugu «irautea», inongo ametsik gabe. Inporta diguna «ondo sentitzea» dugu.

Adituek «intraszendentziaren kultura» deitu duten kulturan ari gara finkatzen. Balio duen hura probetxugarri denarekin nahastu dugu, on den hura gustuko dugunarekin, zoriontasuna ongizatearekin. Badakigu, bai, hori ez dela guztia, baina geure burua konbentzitzen saiatzen gara hori aski dugula uste izateko.

Halaz guztiz, ez da gauza erraza horrela bizitzea, geure buruari behin eta berriz gauza bera errepikatuz, geure burua beti gauza beraz elikatuz, inolako sormenik eta konpromisorik gabe, gelditasun geldo eta arraro horren sentsazioarekin, geure biziaren kargu erantzukizun handiagoz egiteko gai ez garela.

Atsegin-falta edo atsekabe horren azken arrazoia sakonagoa da. Era agorrean bizitzeak esan nahi du, ez zarela sartu artean Jainkoaren prozesu kreatzailean, begirale huts bezala jarraitzen duzula, ez duzula ulertu artean biziaren misterioa, zeure baitan ukatzea kreatzailearen antzekoago egiten zaituena: maitasun kreatzailea eta buru-eskaintza bihotz zabala.

Pertsona baten bizitza agorra «fruiturik ematen ez duen pikondoarekin» parekatu du Jesusek. Zertan bete behar du lurra alferrik? Kezkagarria da Jesusen galdera. Zer zentzu du bizitzeak kreazioaren multzoan leku bat betez, gure bizitza horrek ez badu parte hartzen mundu hobe bat eraikitzen? Bizitzan «geure pasadizoa egin dugu» esanez konformatu behar al dugu, apur bat gizatiartxoago bihurtzen saiatu gabe?

Seme edo alaba bat haztea, familia bat sortzea, adineko gurasoak zaintzea, adiskidetasuna lantzea edo premian den pertsona bati hurbiletik lagun egitea… ez da «bizitza alferrik galtzea», baizik eta bizia bizitzea beraren egia beteenean.

José Antonio Pagola
Itzultzailea: Dionisio Amundarain

Garizumako 3. igandea – C (Lukas 13,1-9)

VIDA ESTÉRIL

El riesgo más grave que nos amenaza a todos es terminar viviendo una vida estéril. Sin darnos cuenta vamos reduciendo la vida a lo que nos parece importante: ganar dinero, no tener problemas, comprar cosas, saber divertirnos… Pasados unos años nos podemos encontrar viviendo sin más horizonte ni proyecto.

Es lo más fácil. Poco a poco vamos sustituyendo los valores que podrían alentar nuestra vida por pequeños intereses que nos ayudan a «ir tirando». No es mucho, pero nos basta con «sobrevivir» sin más aspiraciones. Lo importante es «sentirnos bien».

Nos estamos instalando en una cultura que los expertos llaman «cultura de la intrascendencia». Confundimos lo valioso con lo útil, lo bueno con lo que nos apetece, la felicidad con el bienestar. Ya sabemos que eso no es todo, pero tratamos de convencernos de que nos basta.

Sin embargo, no es fácil vivir así, repitiéndonos una y otra vez, alimentándonos siempre de lo mismo, sin creatividad ni compromiso alguno, con esa sensación extraña de estancamiento, incapaces de hacernos cargo de nuestra vida de manera más responsable.

La razón última de esa insatisfacción es profunda. Vivir de manera estéril significa no entrar en el proceso creador de Dios, permanecer como espectadores pasivos, no entender lo que es el misterio de la vida, negar en nosotros lo que nos hace más semejantes al Creador: el amor creativo y la entrega generosa.

Jesús compara la vida estéril de una persona con una «higuera que no da fruto». ¿Para qué va a ocupar un terreno en balde? La pregunta de Jesús es inquietante. ¿Qué sentido tiene vivir ocupando un lugar en el conjunto de la creación si nuestra vida no contribuye a construir un mundo mejor? ¿Nos contentamos con pasar por esta vida sin hacerla un poco más humana?

Criar un hijo, construir una familia, cuidar a los padres ancianos, cultivar la amistad o acompañar de cerca a una persona necesitada… no es «desaprovechar la vida», sino vivirla desde su verdad más plena.

José Antonio Pagola

3 Cuaresma – C (Lucas 13,1-9)

No hay comentarios: