Ebanjelioaren indarra askatu: Jose Antonio Pagola

Gogoeta astean Jose Antonio Pagolak aurkeztu behar eban ponentzia. Operatu barri egoala eta hona hemen testu zoragarri hau.

EBANJELIOAREN INDARRA ASKATU

EBANJELIOAREN INDARRA ASKATU

1. Transmisio erako pastoralaren krisia

2. Pastoralgintzarako era berrien bila

- Harrerako pastorala

- Fede-proposameneko pastorala

- Elkarrizketako pastorala

3. Ebanjelioaren indar salbatzailea berreskuratu

- Ebanjelioa, krisi erlijiosoaren atzaparretan

- Ebanjelioaren indarra lehenengo elkarteetan

- Ebanjelioaren indarra askatu

4. Ebanjelioa, nortasun kristau berriaren hasiera

Gisa

- Elkarrekin hartu Ebanjelioaren indar

eraldatzailea

- Jesusek irekitako bidetik sartu

- Kristautasuna bizitzeko eratzat hartu

- Elkarrekin eliz nortasun berri batera berpiztu

Hogeita bat garren gizaldiaren hasieran, Joan Paulo

IIgarrenak, Novo Millenio Ineunte izeneko Idazki

Apostolikoan hau zioen: «berpiztu aldi pastoral zoragarria

datorkigu»1. Aita Santuaren arabera, lehenengo

ebanjelizatzearen iturrietara itzuli behar dugu «hasierako

indar hura gure baitan biziberritzeko»2. Aita Santuak

espero du ebanjelizatze berriaren sugarrak «misiolari

izatera bultzako duela berriz ere Eliza eta ekimen hori ez

dela ‘aditu’ bakan batzuen esku uzterik egongo;

alderantziz, azkenean Jainkoaren Herriko kide guztiek

heldu beharko diotela erantzukizun horri»3.

Garai hauetan, gizartean eta kulturan sekulako

aldaketa ari da gertatzen, aurrekaririk gabekoa. Aldi

honetan Paulo VIgarrenak zioena datorkigu gogora:

ebanjelizatze-lana, «Elizaren funtsezko zerbitzua da...

Ebanjelizatzea Elizaren zoriona eta berezko bokazioa da,

barru-barruko izaera edo nortasun sakonena. Eliza

ebanjelizatzeko da»4. Baina aldaketak sakonak eta

azkarrak dira, oso sakonak eta oso azkarrak; eta jada ezin

1 Juan Paulo II, Novo Millenio Ineunte, 29.zenb.

2 Idem, 40.zenb.

3 Ibidem

4 Paulo VI, Evangelii Nuntiandi, 14.zenb.

dugu garai bateko eskema eta planteamenduen bidez

ebanjelizatu, izan ere jarduera horiek betiko amaitzen ari

den testuinguru kultural batekoak baitira. Egin behar

duguna zera da: bila hasi, apaltasunez eta uste onez. Egin

behar duguna da ebanjelizatzen ikasi, Elizak orain arte

ezagutu ez duen egoeran eta sortzen ari den gizarte

berrian. Inork ez dauka errezeta magikorik. Inork ez daki

ziur zer egin behar den. Urte askoan ibili beharko gara

bila. Denbora askoan saiatu beharko gara. Bilaketa-giro

honetan hartu behar da nire ekarpen xumea.

Gaur egun ari dira ebanjelizatze-eredu batzuk lantzen.

Baina ni ez nator ebanjelizatzeko bide zehatz bat

proposatzera. Nire helburua da azaltzea, Ebanjelioak

«estatus» berri bat behar duela Eliza barruan eta

ebanjelizatzeko jardueraren paradigma berri bat. Honen

ardatzak izango lirateke: batetik, Jesus berreskuratzea,

Jesus Jauna berreskuratzea, «gure fedearen iturburu»5

gisa, bera baita gaurko gizarte honetan fedea erne arazteko

gai den bakarra; bestetik, Ebanjelioak daukan indar

askatzailea eta gizatiartzailea askatzea; hirugarren, gaur

egungo gizon-emakumeei harreman-bide hurbil eta zuzena

irekitzea Ebanjelioko kontaerekin; azkenik, Jainkoaren

5 Hebrearrei 12, 2

Herriko kide guztien erantzukizuna eragitea eginkizun hau

betetzeko: Jesusen Ebanjelioaren inguruan elkartuko diren

taldetxoak sortu eta garatzea.

1.    Transmisio erako pastoralaren krisia

Esan daiteke gaur egun gure artean bultzatzen diren

pastoralgintzako eredu nagusiak, bosgarren eta seigarren

gizaldi aldera osatuz joan zen eredu tradizional batean

oinarrituz garatu direla eta Letrango IV. Kontziliotik

aurrera sendotu zela (1215). Oparoa izan da benetan eredu

hori. Modernitate aurreko gizarteko kristauen fedeari arnas

eman eta eutsi dion eredua da, modernitatearen krisialdia

iritsi arte6.

Mendez mende Elizaren eginkizun nagusia zera izan

da: fedea, iraganetik jasotako herentzia gisara

transmititzea. Pastoral hau egoki txertatzen zen gizarte

hartan, izan ere orduko kulturaren arabera, sinesteak,

balioak eta jokaerak berezko eran eta ia zuzen-zuzenean

igarotzen ziren belaunaldiz belaunaldi. Aurreko kristauen

6 Philippe Bacq-Christoph Theobald (Eds). Una nueva oportunidad para el Evangelio. Hacia una

pastoral de engendramiento. Bilbao, Desclée de Brower, 11-14

pentsaerak, jarrerak eta jokaerak bereganatuz egiten zen

pertsona bat kristau. Testuinguru sozial eta kultural

honetan, Elizaren eginkizun nagusia hauxe da: doktrina,

morala, sakramentuak eta debozioak, otoitza eta Elizaren

diziplina zuzen transmititzea.

Transmisio-pastoral hau «sailkapen-pastorala» da, izan

ere kristaua parrokiaren eremu zehatzean sailkatzen baitu,

bere bizitza erlijiosoaren ibilbidea jaiotzatik hasi (bataioa)

eta heriotzaraino (azken oliadura) finkatuz. Pastoral honen

zutabeak apaiza, parrokia eta sakramentuak dira. Bizitza

kristauaren joan-etorria igandeko mezaren eta, tarteka,

aitortzako sakramentuaren inguruan egiten da. Apaizak,

parroki-elizaren ondoan bizi dena, parrokiaren batasuna

bermatzen du bere autoritateaz: eliztarrak deitzen ditu;

haientzat meza eta sakramentuak ospatzen ditu; doktrina

kristaua hots egin eta erakusten du eta Elizaren aginduak

bete daitezen zaintzen du.

Pastoral hori, zortzi mendetan aldaketa handirik gabe

garatu dena, gauza izan da Jesusen mugimenduari

egonkortasun eta berdintasun handia emateko. Erlijio

bihurtu du mugimendu hori, eta kultu-gune bateko lurralde

batean bizi izan da. Hor, kristauek, bataiatuen erroldan

izen emanda, «kristandadeko gizarte» bat osatzen dute.

Pastoral hau zilegi da. Ez zilegi bakarrik baizik eta, egitez,

Jesusen oroitzapena gureganaino gorde eta helarazi duen

pastorala izan da, eta Ebanjelioaren balio handiak piztu eta

eragin ditu kristau herrian.

Gaur egun, ordea, transmisio erako pastoral hau gero

eta ezinezkoagoa bilakatzen ari da. Hobe dugu Elizan

lehenbailehen jabetu, fedea transmititzeko molde zehatz

horrek ez duela balioko etorkizunean. Joan ziren gizarte

estatikoaren garaiak, atzean utzi dugu gizarte tradizional

eta homogeneoa, eta buru-belarri murgildu gara gizarte

dinamikoan. Gure gizartearen ezaugarrietako bat da eten

gabe aldatzen ari dela. Belaunaldi berriak ez dira bizi

atzokoari begira baizik etzikoari erne. Etorkizunari,

berriari, sortzen ari denari jartzen diote arreta oraingo

belaunaldiek. Gazteek ez dute bizitzen ikasten beren

arbasoei begiratuz baizik oraingo kulturak, bilakaera

betean, eskaintzen dizkien esperientzia berrietatik edanez.

Gertaera honek ondorio larriak ditu. Aurrekoen

nortasun kristaua kopiatu hutsarekin, jai du fedearen

transmisioak; belaunaldi berriek ez dute ikasiko kristau

izaten gurasoak, apaizak edo katekistak imitatuz. Beste

bide batzuk urratu beharko dituzte Jesu Kristoren

berezkotasuna eta indar salbatzailea deskubrituko

badituzte; fedea pentsatzeko, esateko, adierazteko edota

ospatzeko erak ezingo dira beren gurasoen edo aitonaamonenak

berberak izan. Hau da, transmisio-pastoralak

ezin du izan betiereko eredua, etorkizuneko gizartearen

jarduera ebanjelizatzaileari arnasa emango eta argi egingo

diona.

2. Pastoralgintzarako era berrien bila

Urte gutxian gero eta gizarte sekulartuago eta anitzago

batera igaro gara, azkar igaro ere era askoko

alderdiengatik. Gizarte honetan erraza da fede-krisia

antzematea, igandeko ospakizunetik aldenduta bizi da

jendea, bataioak doitzen ari dira, apaizak bakanduta daude,

kristau elkarteak zahartuta eta parrokiak ahul oso,

pastoralgintzarako. Horregatik, azken urteotan, pastoral

7

eta ebanjelizatze jarduera berrien bilaketa ari da gertatzen7.

Hiru ildo besterik ez ditut aletuko, bilaketa honi argi

egiten ari baitzaizkio.

· Harrerako pastorala

Vatikanoko II. Kontzilioak sortutako giro

berritzailean, azkar asko planteatu ziren funtsezko hainbat

auzi: zer da, izan ere, fedea transmititzea? Transmititzen

ari garena Jesu Kristorekin bat egite bizia al da ala

gizarteko ohitura bat, gizartea zenbat eta sekulartuago

orduan eta desagertuago geratzen ari dena? Ez al da igaro

behar fede soziologiko batetik fede pertsonalizatuago eta

arduratsuago batera? Ez al da beharrezkoa gizonemakumeen

bizitzari eta konpromisoari gehiago helduko

dion fedea sortzea?

Planteamendu horietatik etorri da harrerako

pastorala, erneagoa bateko eta besteko behar eta

egoeretarako, eta zabalagoa, deskristautzen ari den

gizarteko pertsonei egokiago erantzuteko. Hala, ugaldu

egin dira azken urteotan kristau-sarbiderako hainbat

7 Idem, 14-23

prozesu, baita ere helduen katekesia, familientzako

katekesia, eta gazteen sendotza prestatzeko ekimenak.

Harrerako jarrera honek on egin du. Mesederako izan

da fedearen ohiko transmisioa eraberritzeko. Hona

ezaugarri nabarmen batzuk: apaizak askoz gehiago

hurbildu dira laikoengana, erantzukizunak konpartitzeko

jarreraz, harremanerako eta elkarlanerako asmoz; taldeen

eskaerak egokiago hartu dira aintzat; aniztasun erlijiosoari

begirune handiagoa izan zaio; pertsonen harrera gehiago

zaindu da, bakoitzaren fede-egoera zertan den kontuan

hartuz...

Nolanahi ere, doi-doi lortu da nahi zen funtsezko

helburua: parrokiak, gero eta gehiago, benetako kristau

elkarte bilakatzea, sekularizatutako giroetatik datozen

pertsonak hartzeko kapaz eta federako sarbidea

eskaintzeko gai. Gilles Routhier pastoralgile ezaguna da

Kanadan eta berak dio, Quebecen hirurogeita hamarreko

hamarkada ezkero bide honetan egindako ahalegin

guztiak, ia alferrik izan direla. Gure artean, emaitzarik

onena, agian, honako hau dugu: hainbat kristau talderen

9

sorrera, izaera eta ibilbide desberdinekoak, eta hedadura

ebanjeliko gutxikoak.

· Fede-proposameneko pastorala

Bien bitartean, ohiko kristautasuna ahituz joan den

neurrian, zailtasun eta arazo berriak azaldu dira parrokien

eguneroko bizitzan: gazte-jendeak, gehienean, utzi egin

dio mezetara joateari; gero eta bakanagoak dira

sakramentuak hartzera gerturatzen direnak (bataioa,

sendotza, ezkontza...); apaizak eta pastoral-laguntzaileak

zahartu egin dira...

Horrek guztiak beste galdera batzuk eragiten dizkigu.

Zerbitzuren baten galdezka, parrokiara inguratzen direnak

hartzea, nahikoa al da? Ez al da hau jarrera geldoegia,

pasiboegia, gizartean, etxeetan eta kontzientzietan fedea

nola ari den itzaltzen ikusten ari garen garairako? Hau aski

al da, Jesusek bere ikasleei eman zien zeregin hura

betetzeko, alegia, Jainkoaren Berri Ona hots egiteko eta

bere erreinuari bideak zabaltzeko? Nahikoa al da

«iraupenean» edo «heriotza duinean» inspiratzen den

pastorala?

Urteotan oihartzun dezente izan du Europan

Frantziako Gotzainen Batzarrak 1994ko azaroan egin zuen

planteamenduak. Izenburu esanguratsua du: «Gizarte

berrian fedea proposatu»8. Apezpiku frantziarren arabera,

gure gizarte sekulartuan eta anitzean fedearen berri

emateko beharrezkoa da beste era bateko pastoralgintza

bat ikastea. Iragan-mina eta proselitismo inozoak utzi eta

fedea komunikatzeko beste era batera igaro beharra

daukagu. Hona gotzain frantziarren oinarrizko aukera:

«Guk baldintza berrietan hartu behar dugu Jainkoaren

oparia eta, aldi berean, jatorrian izan zen ebanjelizatzeadierazpena

topatu behar dugu berriro: Kristoren

Ebanjelioaren proposamen erraza eta indartsua»9.

Jarrera-aldaketa hau oso garrantzitsua da. «Fedea

eskaintzea» ez da bakarrik Elizara hurbiltzen direnen

eskari erlijiosoei erantzutea. Horrez gain, fedea eskaintzea

ekitea da; esan nahi du, kristau fedea aurkeztera ausartzea

8 Proposer la foi dans la société nouvelle. Lettre aux catholiques de France. Paris, Ed. du Cerf, 1997

9 o. c., 37

Jainkoaz gero eta axolagabeago eta ahaztuago bizi den

gizartean. Baina, bestetik, fedea proposatzea ez da

transmisiorako eredu tradizionalera itzultzea. Jean Rigal,

Frantziako Tolosako Ikasketa Erlijiosoen Institutuko

teologo eta pastoralgilea, honela mintzo da «fedeproposamena

» azaltzen duenean: «Kontua da proposatzea

baina inposatu gabe, kontzientziak esnatzea baina

menperatzeko asmorik gabe, zentzu baten lekukotasuna

ematea baina denek onartuko dutenik espero gabe, kristau

fedea hots egitea makina bat mezuren artean: “Zuk nahi

baduzu”, esan ohi zuen Jesusek behin eta berriz. Gauza

bera Elizak: bere egitekoa pertsonen askatasunaren eta

kontzientziaren aldeko deia egitea da»10

Frantziako Gotzainen agiriak oso aldaketa ona dakar,

zalantzarik gabe, ebanjelizatzeko jarrerarako. Elizak ez du

inon eta inola eman behar erakunde inposatzailea,

epaitzailea edo mehatxugilea denik, baitezpadako bere

aginte sakratua tarteko; alderantziz, Eliza fede kristaua

eskaintzen den askatasun-gune eta gonbidapen-lekutzat

hartua izan behar da alde guztietan. Ildo honetan eman

10 Jean Rigal. L’Eglise en chantier. Paris, Ed. du Cerf, 1997, 76-77

zaio bidea fedeari Frantzian eta beste toki batzuetan, eta

ekimenak egin dira urrutiratutako pertsonekin,

katekumeno heldu batzuekin eta, batez ere,

«recommençants» deitzen direnekin egindako lan handia,

hasieran nagusiki Henry Bourgeoisek eraginda Lyonen,

berriro fede kristaura atxiki nahirik dabiltzanei

laguntzeko11.

· Elkarrizketako pastorala

Baina bilaketa etengabea da. Behin eta berriz

sortzen dira galdera eta planteamendu berriak. Zalantzarik

gabe, beharrezkoa da fedea gizarte berri honetan

proposatzea, baina horrek ez al du eskatzen gaur egungo

gizon-emakumeekin elkarrizketatzea? Nola liteke Jesu

Kristoren Berri Ona proposatzea oraingo mundualdiaren

galderak entzun gabe? Zer izan behar da Eliza? Bere egia

besteei eskaintzera deitutako erakundea besterik ez? Ez al

dauka besteei zer entzunik? Beste alde batetik, Jesu

Kristoren Berri Ona entzuteko, ez al dugu guztiok egoera

sozio-kultural berri honi adi jarri behar? Fedea

11 Henry Bourgeois. Los que vuelven a la fe. Bilbao, Mensajero, 1995; «Á l’appel des recommençants.

Evaluations et propositions». Paris, L’Atelier, 2001. José Antonio Pagola. Creer, ¿para qué?

Conversaciones con alejados. Madrid, PPC, 2008; Escuchar a los alejados. San Sebastián, Idatz, 2005.

proposatzen dutenek, ez al dute beraiek ere bihotz

berritzeko deia entzun behar? Ez al du Elizak Jainkoaren

deia entzun behar? Izan ere, gizarte honetatik ari zaigu

Jainkoa guztioi deika eta hementxe ari da Jainkoa bere

seme-alaba guztien barruan, lan eta lan.

Azken urte hauetan jabetuz joan gara guztiekin

elkarrizketa gogoz egin behar duela beti Elizak, baina

hitzetik ekintzara igaro behar izaten denean, apenas

lortzen den bide berririk urratzea. Saiatu zen Paulo

VIgarrena elkarrizketa eragiten Ecclesiam suam entziklika

garrantzitsuan, baina ia alferrik. Hainbeste mendetan

elkarrizketari bizkar eman zion pastoralgintza bultzatu eta

gero, orain ez da erraza goizetik arratsera elkarrizketan

ikastea. Nola bultzatu elkarrizketa, betiko estrategietan

edo aukera interesatuetan erori gabe? Zeintzuekin hitz

egin dezakegu? Zein giza gune daude gizarte honetan

elkarrizketa egiteko modukoak? Zeri buruz elkarrizketatu?

Zeren arabera?

Ezagutzen dudanaren arabera, urratsik

garrantzitsuenak isilka egin dira baina eraginkorrak izan

dira sakramentuak prestatzeko pastoralgintzan (bataiatuen

gurasoak, ezkontzarako prestaketak...). Arlo horretan apaiz

batzuek eta lankideek lortu dute parrokiara hurbiltzen

direnekin senitarteko giroa sortzea eta elkarrizketa piztea,

elkar entzuteko jarrera zabalaren bitartez. Egiten ari diren

ahaleginak gorabehera, Elizan, neurri handian, eskaintza

eta eskariaren arabera gabiltza oraindik: Elizan

«eskaintza» bat daukagu, gizakiaren «eskari» sakonenei

erantzuten diena. Eskema honek honelako planteamendu

eta galderak eragiten ditu: Zergatik, gaurko gizonemakumeei

ez zaie axola Elizaren eskaintza? Nola asma

dezake Elizak bere eskaintza hobetzen eta erakargarriago

bihurtzen? Azpi-azpiko auzia, ordea, beste bat da:

planteamendu hau al da egokiena fedea sortarazteko?

3. Ebanjelioaren indar salbatzailea berreskuratu

Kristautasuna gure artean jasaten ari den krisiaren

sintomarik larri eta begi-bistakoena, praktika erlijiosoaren

beherakada geldiezina da. Azter daitezke gertaera honen

iturburuan dauden bateko eta besteko eragileak. Gauza bat

dago argi: Elizak galdu egin du bere erakarmena. Datu

honek galdera bat eginarazi behar digu, nahitaez: zertan

jarraitu behar dugu, Eliza honetatik fedea transmititzeko

bide bila huts-hutsik, ikusirik Elizari gaina hartu diola

kultura sekularraren bilakaera azkarrak, gero eta gutxiago

erakartzen duela, eta gero eta sinesgarritasun txikiagoa

duela? Ala Jesusen Ebanjelioa lehenbailehen berreskuratu

behar dugu, pentsatuz hura bakarrik dela kapaz fedea

ernearazteko gizarte modernoaren barruan?12

· Ebanjelioa, krisi erlijiosoaren atzaparretan

Gaur egun kristau elkarte batera inguratzen direnek

ez dute aurrez aurre topo egiten Jesusen Ebanjelioarekin.

Antzematen dutena da gizaldiz gizaldi jardundako

erlijioaren ibilia, ezagun duena krisian dagoela eta

gainbeheran doala. Ebanjelioa ezkutatuta daukate hainbat

jarduerak, ohiturak, deboziok eta formula erlijiosok, askori

hain ulergaitzak eta onartezinak zaizkionak gaur egun.

Erlijio horren barruan, ez dira gai Ebanjelioari Berri

Onaren antzik hartzeko; alegia, Jesusek giza historian

12 Paul Tihon. Pour libérer l’Evangile. Paris, Ed. du Cerf, 2009

eragindako zirrararen ondorioz sortutako Ebanjelioa, ez

dute Berri Onarekin lotzen erlijio horretan.

Elkarte horietan sartzen bagara, ikusiko dugu kristau

asko, berez, erantzun bila dabilela beren behar

erlijiosoentzako. Ez dirudi besterik behar dutenik. Gisa

horretan, kristautasun horrek ez du Jesusen Ebanjelioaren

arabera bizitzen ikasten ari diren «ikaslerik» sortarazten,

erlijio baten jarraitzaileak baizik. Ez ditu Jesusen

«jarraitzaileak» sortarazten, haren egitasmoarekin bat

eginda, Jainkoaren erreinuari bide egitera emanak;

alderantziz, erakunde erlijioso bateko kideak sortarazten

ditu, ezarrita dagoena gutxi-asko betetzen dutenak.

Horietako makina batek seinale du ez daukala biziharremanik

ez Ebanjelioarekin ez Jesusekin berarekin. Ez

dute sumatu ere egiten ze aldaketa gertatuko litzatekeen

beren baitan, Jesusek eta Ebanjelioak beren bizitzaren

muina harrapatuko balute. Mendez mende datorren

pastoralgintzaren garapenarekin, azkenean zera gertatzen

da: erlijio bateko doktrina, morala eta sakramentuak

oinarri hartuta egituratzen duela ia beti kristauen fedea, ez

Jesu Kristo norberak aurkitu izanaren esperientziaren

arabera. Hala ere, Benedikto XVI.ak esan bezala, «ez da

hasten kristau izaten erabaki etiko batengatik edo

burutapen handiren bat dela medio, baizik eta gertaera

batekin topo egin delako, Pertsona batekin topo egin

delako, bizitzari etorkizun berria ematen diona eta, beraz,

argibide erabakigarria»13.

Zalantzarik gabe, gaur ere erlijio horren barruan ari

da Jesus zentzua eta arnasa emanez kultuari eta kristau

horien jokaerari. Jesusi eta bere Ebanjelioari buruz hitz

egiten da orain ere. Haren Mezua Jainkoaren Hitz gisa da

aldarrikatua, nahiz eta gero, arreta predikariaren hitzei

jarri. Gaur ere hitz egiten da «Jesusen eredua jarraitzeaz»,

haren «antzera jokatzeaz», jaunartzekoan hura «hartzeaz».

Baina, eskuarki, Jainkoaren herrian ez da lortzen Jesu

Kristorekiko atxikipen bizia ezta ere ikasleei eta

jarraitzaileei dagokien lotura.

Kristau on askok «bigarren eskutik» edo zehar

bidetik ezagutzen du Ebanjelioa. Jesusi eta haren mezuari

buruz dakiten guztia, predikatzaile eta katekisten hitzen

13 Benedikto XVI, Deus Caritas est, 1.zen.

bidez, nola edo hala osatu dutenetik datorkie. «Jesusen

hitzekin» harreman zuzen eta hurbilik gabe bizi dute

erlijioa. Ez zen hala izan lehenengo kristauentzat: Jesusen

hitzak «arnasa eta bizia»14 ziren haientzat.

Hauxe da funtsezko datua. Krisian dagoen

erlijioaren barruan mugatua, Ebanjelioaren bizi-indarra

blokeatuta geratzen da, gaur egungo emakume eta

gizonekin harremanean jartzeko biderik eta tokirik gabe.

Erakarmena galdu duen tradizio kultural eta erlijioso baten

barrutik hots egina, Ebanjelioa ez da gai bere indar

gizatiartzailea eta salbatzailea zabaltzeko.

· Ebanjelioaren indarra lehenengo elkarteetan

Jesusen Ebanjelioa da lehenengo kristau elkarteen

sorburu, bizitza eta hazkundeko protagonista nagusia.

Jesusen Berri Ona non entzuten eta onartzen den, han

agertuko dira aurreneko elkarteak. Ebanjelioak ernarazten

du fedea. Oso garrantzitsua da Pauloren, Pedroren edo

Bernaberen jarduera, baina «Ebanjelioaren zerbitzariak»

14 Joan 6, 63

besterik ez dira. Gertaera erabakigarria Jesusen Berri Ona

da.

Ebanjelio hori ez da doktrina bat, ezta ere filosofia

bat, ez erlijio bat ere. Ebanjelioa Jesus da, Kristoa, haren

mezua, bizitza, heriotza eta piztuera. Bera da Jainkoaren

Berri Ona dakarrena eta bera, Berri Onaren mamia.

Ebanjelizatzaileek Ebanjelioa leku batera ekartzen

dutenean, Jainkoaren «indar salbagarria» sartzen ari dira

toki hartan. Hauxe da Paulok sinesten duena: «Ez dut berri

ona zabaltzeko lotsarik, Jainkoaren indarra (dynamis tou

Zeou) baita fededun guztiak salbatzeko»15.

Hasierako kristau elkarteetako gertaera funtsezkoa

Ebanjelioaren indar salbatzaile horren hedapena da,

Hitzaren hazkundea, honen sarrera Inperioko lurraldeetan

barrena. Honela dio Pauloren ikasleren batek 80.urte

aldera idatzi zuen gutunak: «Berri onaren mezua,

Jainkoaren onginahiaren berri izan eta egiaz ezagutu

zenuten egunetik bertatik ari da zuen artean hazten eta

fruitua ekartzen, mundu guztian ari den bezalaxe»16.

15 Erm 1, 16

16 Kol 1, 6

Ebanjelioa hazten eta fruitua ematen ari den leku dira

elkarteak. Jesusen Ebanjelioa da fedea ernarazten ari dena.

Garai bertsuan, honela dio Pedroren ondarea jasotzen duen

idazki batek: «Berriro jaio zarete, eta ez hazi hilkorretik,

hilezkorretik baizik, bizia den eta betiko dirauen

Jainkoaren hitzetik... Hitz hau, berriz, zuei hots egin

zaizuen Berri Ona da»17.

Kristautasunaren hastapenetan, bizia betean dabil

Ebanjelioa, batera eta bestera, kristauen artean, elkarteen

fedeari eusten eta haztea ematen. Jesusen jarraitzaileek

Ebanjelioa hartzen dute, haren esana egiten dute18,

«Kristoren berri onari dagokion jokabidea izaten»19

saiatzen dira. Ebanjelioa dute elkarte horiek beren akuilu

eta indar. Ebanjelizatzaileak kartzelan sartuko dituzte,

baina Jainkoaren Hitza bere lana betetzen ariko da:

«honengatik nago neketan, gaizkile bat bezala katez lotua;

baina Jainkoaren Hitza ez dago katez lotua»20.

· Ebanjelioaren indarra askatu

17 1 Pedro 1, 23-25

18 Ikus Erm 10, 16

19 Flp 1, 27

20 2 Tm 2, 9

Ez al da iritsi garaia Ebanjelioa beldurrik gabe

jartzeko Elizaren eta kristau elkarteen erdi-erdian?

Vatikanoko II. Kontzilioak gogorazi digu, gizaldiz gizaldi,

Ebanjelioa dela beti Eliza biziarazten duena: «Ebanjelioa

da, aldi oro, Elizarentzat, bere bizitza guztiaren oinarria»21.

Ez dago fede-transmisiorik egiterik Ebanjelioaren

presentzia salbatzailea gabe. Oraingo hain garai larrian,

Ebanjelioa bilakatu behar da pastorala berritzeko

beharrezkoa dugun aurren-aurreneko tresna22.

Kristau elkartea, Jesusen Ebanjelioa hartzen duen

esparrutzat hartu eta antolatu behar dugu. Esparru apal eta

hauskorra une hauetan, baina beste ezer baino lehen,

Ebanjelioaren harrera zaintzen duen esparrua. Parrokiak

Ebanjelioarekiko esperientzia zuzen eta hurbilaren gainean

berreraiki behar ditugu. Sinestedunak, sinesmen

gutxiagokoak, sinesmen urrikoak eta baita sinesgabeak

ere, denak Ebanjelioaren inguruan elkartu. Krisian dagoen

21 Lumen Gentium, 20

22 Ikus L. Bressan eta G. Routhier. Le travail de la Parole. Brusela, Lumen Vitae, 2011, bi lan

garrantzitsu: Luca Bressan, Une pastorale à l’écoute de la Parole (57-80) eta Gilles Routhier,

L’Eglise naît de la Parole (123-138).

parrokiaren gorputza Ebanjelioaren indarraz suspertu eta

biziberritu.

Horretarako Ebanjelioa elkarrekin entzuteko gune

berri bat sortu beharra dago. Ebanjelioari sinestunengana

beraiengana iristeko aukera eman behar zaio. Baldintzak

eratu behar dira esperientzia berri bat bizi ahal izateko:

Jesusen Ebanjelioa elkarrekin entzun eta partekatzea.

Ebanjelioa guztientzat eskuragarri izateko topaketak egin

behar dira, haren indarra guztien bizitzan sartu ahal

izateko, bakoitzaren arazo, krisi, beldur eta itxaropenak

baztertu gabe. Ebanjelioak gure artean agertu behar du.

Aurren-aurreneko eginkizuna, Ebanjelioaren indar

berritzailean sinestea da. Fedea bizitzen erakusten du

Ebanjelioak, ez derrigortuz baizik erakarriz; kristau bizitza

biziarazten du, ez betebeharraren betebeharrez baizik

argituz eta kutsatuz. Ebanjelioarekin harremanean Jesusen

jarraitzaileen benetako nortasuna berreskuratuko dugu.

Sinetsita nago «ebanjelizatze berriaren» sekretua hauxe

dela: Ebanjelioarekin harreman zuzen eta gertukoari

ekitea.

4. Ebanjelioa, nortasun kristau berriaren hasiera

gisa

Zalantzarik gabe, beharrezkoa da Ebanjelioaren

indarra askatzea kristau elkarteko jarduera pastoral

guztien barruan (Eukaristiaren ospakizuna, homilien

predikua, katekesi-bideak, karitate zerbitzuak...)23. Baina

hemen proposatu nahi dudana, pastoral dinamika berri bat

da, Ebanjelioaren harrera kristau nortasun berri baten

hasiera bihurtzeko. Ez dugu bizi behar iraganetik datorren

kristau fedea zaintzen; alderantziz, Ebanjelioa elkarrekin

entzuten ikasi behar dugu, Jesu Kristorekiko leialagoa

izango den geroa urratu ahal izateko.

· Elkarrekin hartu Ebanjelioaren indar eraldatzailea

Vatikanoko II. Kontzilioak honela dio: «idazki

guztien artean, are Itun Berrikoetan ere, ebanjelioek

lehentasuneko tokia dute, bidezkoa denez, gizaki egindako

Hitzaren bizitza eta irakaspenaren lekukotasun nagusia

23 Ikus Verbum Domini sinodo osteko Dei Apostolikoa, Jainkoaren Hitza bizitzan eta Elizaren misioan

jorratzen duena.

baitira, gure Salbatzailearena»24. Ebanjelioak ez dira Jesusi

buruzko irakaspen akademikoa azaltzen duten liburu

didaktikoak. Ez dira katiximak. Ez dira biografiak ere,

haren ibilbide historikoaren berri zehatza izan dezagun

idatziak. Idazki hauetan jasotzen dena hauxe da: Jesusek

eragin zien zirrara aurrena erakarri zituen gizon-emakume

haiei eta bere deiari erantzun ziotenei.

Horregatik, ebanjelioak berdinik ez duten lana dira

kristauentzat eta ez ditugu gainerako liburu biblikoekin

parekatu behar. Ebanjelioetan bada zerbait beste inon

aurkituko ez duguna: Jesusen oroimena, hasieran jarraitu

zioten gizon eta emakume haiek gogoratu, sinetsi eta

maitatu zuten bezalaxe. Jesusekin izandako esperientzia

zuzenetik sortutako lau idazki hauek ditugu, haren indar

salbatzailearekin lotuko gaituzten bide jatorrena.

Gaur egun, batez ere liturgia eta sakramentuen

ospakizunetara emana dago parrokietako dinamika. Ia

guztia egituratzeko irizpidea, sakramentuen ospakizuna da

eta horiek egoki prestatzea. Ezin ote da mendez mende

datorren fedea bizitzeko era aberastu, beste dinamika bat

24 Dei Verbum, 18. zen

txertatuz? Beste dinamika bat, ebanjelioen pasarteak

irakurriz, eliztar-talde txikietan, eta Jainkoaren herriaren

parte zabal baten esku hartze bizia ahalbidetuz? Talde

txiki hauetan guztietan Ebanjelioa entzutea, ez litzateke

izango beste ekintza bat, halako edo bestelako ekintzen

artean beste bat; alderantziz, kristau elkartearen fedea

biziberritu dezakeen iturria genuke.

Talde hauen ezaugarririk berezi eta berezkoena

hauxe da: federa esna aldia, ebanjelioetan kontatutako

Jesusekin harremanean aldaketa-esperientzia eginez bizi

daitekeela, ez «doktrinamendu» edo «ikasketa-prozesu»

bidez. Talde hauetan entzuten dena, ez da katekista baten

irakaspena edo apaiz baten predikua, baizik Jesusengan

gorpuztutako Jainkoaren Hitza. Bilatzaile-jarreraz irakurri,

entzun, gogoetatu eta partekatutako pasarte ebanjelikoak

bidea ematen du, nolabait ere, Galilean barrena Jesusekin

ibili ziren hasierako gizon-emakume haien jatorrizko

esperientzia biziberritzeko25.

25 Fedea esnatzeko Ebanjelioa entzuteak ez gaitu eraman behar «katiximaren generoa» gainditutzat

dagoela pentsatzera (J. Ratzinger, Catéchèse et transmision de la foi, Perpignan. Éditions Tempora,

2008), baina gogoan izan behar dugu, Joan Paulo II.aren arabera, Eliza Katolikoaren Katiximaren

helburua «doktrina katolikoa osotoro aurkeztea dela, norberari ahalbidetzen diolarik Elizak egunerokoan

sinesten, bizi, ospatu eta otoizten duena ezagutzea» (Laetamur magnopere Idazki Apostolikoa, 1997ko

abuztuaren 15a). Fedea esnatzeko beharrezkoa da Jesusen Ebanjelioa hartzea.

Transmisioko pastoralak erraz jotzen du, tradizioak

belaunaldiz belaunaldi emandako fede-edukietan jartzera

arreta guztia. Ebanjelioarekin topo egiteak, aldiz,

elkarrekin «Barruko Irakasleari» entzutea du ardatza,

pasarte ebanjelikoetatik mintzo zaiguna eta gure bihotzean

fedea pizten duena: «Zuek ez utzi inori zuei “maisu”

deitzen, bat bakarra baita zuen maisua, Kristo»26. Hauxe

da lehenengo belaunaldi kristauek beren elkarte txikietan

bizi zuten esperientzia: «Jainkoaren Hitza lan ederra ari da

egiten zuengan, sinesten duzuenongan»27.

· Jesusek irekitako bidetik sartu

Gizaldi askoan, kristau elkarteetan betebehar edo

obligazio gisara proposatu izan da fedea. Eliztarrak edo

elizatik aldenduak, makina bat kristau dago sinetsita ideia

sinplista eta faltsu bat: Eliza katolikoak gizakiaren berezko

autonomia aintzat hartu gabe inposatzen duen sistema

erlijiosoa onartzea dela kristau izatea. Hala ere,

kristautasunaren hastapenetan, ebanjelioaren berri

emaileek ez dute eskaintzen sistema erlijiosorik; haiek

26 Mateo 23, 8.10

27 1 Tesalonikarrei, 2, 13

bide bati jarraitzera gonbidatzen dute, Jesusek eta bere

mezuak erakarrita. Lukasek dioenez, bere lana ez da erlijio

berri bat azaltzea, baizik «Jaunaren Bidea»28 erakustea.

80.urte aldera, idazki kristau batek, Hebrearrei

egindako Gutuna izenez ezaguna, honela dio: «bide berri

eta bizia da». Ez herri juduak iraganean ibilitako bide

zaharrak bezalakoa. «Jesusek guretzako hasitako» bidea

da, eta bide hori «Jesusi begira-begira» egin behar dugu,

«fedea hasi eta burutzen duena baita bera»29. Handik urte

batzuetara, Joanen ebanjelioak Jesusen ahoan jarriko ditu

kristau fede honen muina egokiro laburbiltzen duten

hitzak: «Neu naiz bidea, egia eta bizia. Ezin da inor

Aitarengana joan nire bidez izan ezik»30.

Kristauek Jesusek irekitako bide hori ezagutu ahal

dezaten, horretarako daude idatzita ebanjelioak. Hori

iradokitzen du Pazko goizaldean, hilobi ondoan,

emakumeek jasoko duten mezuak: «Nazareteko Jesus

gurutziltzatuaren bila zabiltzate. Piztua da, ez dago

hemen». Jesusen bila ez dago ibiltzerik hildakoen artean.

28 Apostoluen Eginak 18, 25-26; 19,9

29 Hebrearrei, 10,20; 12,2

30 Joan 14, 6

Ez dago hor. Non aurkituko dute bere jarraitzaileek?

Galileara itzuli beharra dago: «Zuen aurretik joango da

Galileara; han ikusiko duzue»31. Hasierara itzuli behar

gara. Lehenengo ikasleek egin zuten ibilia egin Jesusen

deiari jarraituz, haren mezua entzunez, Jainkoaren

erreinuaren zerbitzuko haren biziera ikasiz eta heriotzako

eta piztuerako zorian berarekin bat eginez32. Hona

ebanjelioak konpartitzeko elkartzen diren talde hauen

helburua: Galileara itzultzea. Ebanjelioetako pasarteei

esker, Berpiztuak bere Elizan duen izate ikusezin eta isilak

giza ezaugarriak eta ahots zehatza hartzen ditu, gaur ere

jarrai diezaiogula esanez.

Ebanjelioa konpartitzera konprometitu diren talde

hauen bidez, posible da parrokietako elkarteetan pastoralbultzada

bat sartzea: kristau fedea Jesusek hauspotutako

«bizi-bide» bezala ulertu eta bizitzen lagunduko digun

pastoral-bultzada, eta ez sistema erlijioso baten betebehar

huts bezala. «Jesusek irekitako bidetik sartzeak» esan nahi

du haren jakin mina izatea, haren deiari jarraitzea

erabakitzea, nahiak eta ezinak, zalantzak eta galderak

31 Markos 16, 6-7

32 Honelako zerbait ematen du iradokitzen duela Lukasek, Jesusen jaiotza kontatzen duenean (2, 1-20)

artzainen agindua errepikatzean: «Goazen Belenera. Itzul gaitezen jatorrira. Ikus dezagun askan

etzandako haurragan Salbatzailea: Mesias, Jauna».

gainditzea: hori dena bidekoa da, bidean gertatzen da.

Bestetik, ez dago ibilaldia behartzerik: norberak bere bidea

egin behar du. Eta bidean, garaiak izaten dira: denek ez

dute egoera berbera bizi. Krisia eta nora eza ditugun

honetan, kristau elkarteak gero eta gehiago izan behar luke

ez «ghetto» bat, baizik gune ireki bat, pedagogikoa,

bilaketara emana, bereizten eta elkarri laguntzen aritzen

dena Jesusen jarraibidean.

· Kristautasuna bizitzeko eratzat hartu

Jesusek irekitako bidetik sartzeko, ondo antzeman

behar zaio gauza bati: ebanjelioak bihozberritzeko

kontaketak dira. Jesu Kristogan fedea ernarazteko idatzi

zituzten, ikasleak eta jarraitzaileak eragiteko. Aldaketaprozesu

batean sartzera gonbidatzen dute, nortasuna

aldatzera, Jesusi jarraitzera, haren kausarekin bategitera,

harekin lan egitera Jainkoaren erreinuaren egitasmoaren

alde33. Bihotza berritzeko jarrera horrekin irakurri,

hausnartu, partekatu, hartu eta kutsatu behar dituzte

taldeek [ebanjelioak].

33 Christof Theobald. Lire les Ecritures dans un contexte de mutation eclésial, Jean François

Bouthors argitaletxean. La Bible sans avoir peur. Paris, Lethielleux, 2005, 263-291.

Ebanjelioetan Jesusengandik ikasten den aurreneko

gauza ez da doktrina, bizitzeko era bat baizik: bizitzan

egoteko modu bat da, mundua bizi, ulertu eta eraikitzeko

era bat; bizitza gizakoiagoa egiteko molde bat. Bizitzeko

estilo honen ezaugarririk bereziena zera da: Kristo den

Jesusengandik hartzen du arnasa. Harekiko harremana du

iturburua. Haren Espiritua kutsatzen zaigu. Haren

pentsatzeko era ikasten dugu, haren sentitzeko,

maitatzeko, sufritzeko, sortzeko, uste ona izateko eta

hiltzeko era. Pixkanaka-pixkanaka haren «ikasle» bihurtuz

goaz34.

Jesusen bidetik doazen talde hauen bitartez, fedea

ulertu eta biziaraziko digun dinamika bat txerta daiteke

parrokiko elkartean, eta fedea, batez ere, bizitzeko eratzat

hartuko dugu, ez ikusmolde erlijioso jakin baten

aitormentzat. Ebanjeliotik sortzen den kristau fedea ez

dago mugatua doktrina bati heltzera, gehienetan

modernitate aurreko kategorietan adierazia; alderantziz,

kristau fedea, aurren-aurrenik bizitzeko era gisara

34 Christof Theobald. Le christianisme comme style. Une manière de faire la théologie en

postmodernité. Paris, Edit. du Cerf, 2008, I, 16-177.

esperimentatzen da, kultura eta garai guztietan gauzatzeko

modukoa: Jainkoaren Semearen bizitzeko era, gizaki egina

gu salbatzeko.

Kontua ez da Elizak, hogei mendetan,

mendebaldeko kulturan garatu duen bere erlijioikuspegiaren

eduki erlijiosoa gutxiestea; kontua da

egindakoa kristau fedearen oinarri-oinarrian eta muinmuinean

txertatzea, batik bat bizitzea, hau da, Jesusen

moldeko bizitza, izaera, jokaera eta bizieraren barruan.

Jesusen urratsen atzetik goazenean aitortzen dugu hura

Kristo eta Jaun.

Hala bihurtzen da Ebanjelioa kristau elkartearen

indar ahaltsuena, berau eraldatzeko. Ebanjelioek zer

pentsatua ematen dute, akuilu gertatzen zaizkigu, gure

bizitza Jesusen argitan birbegira arazten digute, eta orain

ere haren bizitzeko era gaurkotzeko kemena ematen

digute, Jainkoaren erreinuari gure artean bide berriak

irekiz eta eliz elkartearen bizitza emeki-emeki haren

Espiritutik berpiztuz.

· Elkarrekin eliz nortasun berri batera berpiztu

Jesusen Ebanjelioarekin harreman zuzen eta hurbilari

esker, hazi egingo dira adiskidetasun- eta batasun-loturak,

Berri Ona konpartitzera elkartzen direnen artean.

Elkartzen diren bakoitzean, haren izenean elkartzen dira.

Berpiztuak deitzen ditu eta hura dute buru. Jesusek

hitzemandakotik bizi dira: «Nire izenean bizpahiru lagun

nonbait biltzen badira, han nago ni beraien artean»35.

Talde hauek ez dute aitajaunik. Ez dira inongo

mugimendutakoak ez erakundetakoak. Jesusenak dira eta

Jesusen Elizarenak. Haren Espirituak kutsatuta eta

Ebanjelioak erakarrita hazten eta ugaltzen dira.

Ebanjelioa, senidetasunezko batasun- eta askatasuningurune

bat sortuz joaten da. Inor ez dago inoren

gainetik. Inor ez da besteak baino nagusiago. Denek elkar

entzuten dute Jesusi elkarrekin entzuteko. Guztiak anaiarrebak

dira, eta Kristo Maisu eta Jaun bakarra. Gizonek

eta emakumeek berdinen arteko lagunartean ikasten dute

elkarrekin bizitzen. Galilean Jesusek deitutako lehenengo

taldean bezala, hemen ere ikasleek, nola gizonak hala

35 Mateo 18,20

emakumeak, elkarri entzuten diote, elkarrekin hitz egiten

dute eta Jesusen esperientzia norberak bere egoeratik eta

sentiberatasunetik partekatzen du. Deskubrituz doaz

Kristogan ez dagoela gizonik eta emakumerik, izan ere

guztiok garelako bat Kristo Jesusengan36.

Talde hauetan, askatasunez zabaltzen da Jesusen

Ebanjelioa eta horrek elkarrekiko harrera, laguntasuna,

adeitasuna eta bata bestearekiko ardurazko harreman

ebanjelikoak sortzen ditu. Harrigarria da Tartsoko

Pauloren idazkietatik sumatzen den giroa. Ebanjeliotik

jaiotako elkarte txiki haietan badira tira-birak eta

zailtasunak, baina Jesusen estiloaren seilua bilatzen dute

elkartean bizitzeko: «Egiozue harrera ona elkarri, Kristok

zuei harrera ona egin zizuen bezala»37; «maita ezazue elkar

bihotzez»38; «poztu pozez daudenekin; egin negar negarrez

daudenekin»39; «bizi zaitezte elkar ongi hartuz; ez izan

handinahi, apalen mailako baizik; ez jo zeuen buruak

jakintsutzat»40; «izan eraman oneko elkarrekin eta barkatu

batak besteari, inork inoren aurka zerbait balu. Jaunak

36 Galaziarrei 3,28

37 Erromatarrei 15,7

38 Erromatarrei 12,10

39 Erromatarrei 12,15

40 Erromatarrei 12,16

barkatu zizuen bezala, barkatu zuek ere elkarri»41;

«Kristoren bakea izan bedi nagusi zuen bihotzetan»42;

«bizi bedi oparo zuengan Kristoren mezua»43; «agur

ezazue elkar musu santuaz»44.

Hutsegite larria litzateke Ebanjelioaren inguruan

lagun-talde itxi eta bakandu bat sortzea, parroki-elkartetik

eta Elizbarrutitik aldendua. Bere interesak bakarrik

gogoan dituen taldea, bere arazoak bakarrik sentitzen

dituena eta bere gauzei buruz besterik hitz egiten ez duena.

Talde txikitan bizi ziren Jesusen jarraitzaile ugari ziren

hasieran, elkarrekin harreman, truke eta zerbitzu asko

zeuzkaten, eta Paulok berak, irudi gihartsu eta bizi bat

darabil talde horiei buruz mintzatzeko: «asko garen arren,

Kristorekin elkarturik gorputz bat egiten dugu eta guztiok

bata bestearen atal gara»45.

Talde hauetako kideak beren parrokietakoak eta

Elizbarrutikoak dira. Hor elkartzen dira Jesusen beste

jarraitzaileekin, eta horiekin batera bizi dute Eliza

41 Kolosarrei 3,13

42 Kolosarrei 3,15

43 Kolosarrei 3,16

44 Erromatarrei 16,16

45 Erromatarrei 12,5

unibertsalarekiko batasun-esperientzia zabalagoa. Talde

hauek ez dira sortzen beren barruan itxita bizitzeko.

Jainkoaren erreinuan bizi eta hazten dira eta Ebanjelioaren

«legami ezkutua» izaten saiatzen dira gizartean eta Elizan.

Are zehatzago, une larri hauetan, parrokietako elkarteetan

Jesusenganako bihotz berritzea indartzen laguntzen

ahalegintzen dira. Hauxe izan daiteke beren zerbitzu apala.

Talde hauek ez dira sortzen altxamendurik eragiteko,

enfrentamendurik edo des-eraikuntzarik bultzatzeko. Ez da

hori Elizak behar duena bere Jaunarekiko leialtasuna

handitzeko. Talde hauek beren bihozberritzearen alde lan

egiten dute, beste ezer baino gehiago. Beren burua

nabarmendu nahi izan gabe, enfrentamendu-asmorik gabe,

eta Elizan Ebanjelioaren aurka dagoenari, Ebanjelioaren

aurkako jarrerekin erantzuten ibili gabe. Baina ez dira

talde pasiboak, besoak tolestu eta gertatzen ari denari

etsita begira geratzen direnak. Jesusen Espirituak gero eta

askatasun handiagoz eta sormen ebanjeliko biziagoz

aritzera bultzatzen ditu.

Eliza ez da amaitutako errealitate bat, behin betiko

burutua eta guk gure garaietara egokitu beharrekoa.

Erakunde bizia da, beti sortzen ari dena. Kristoren Gorputz

gisa, Jesus berpiztuaren Espiritutik eta Ebanjelioaren

indarretik sortu eta sortu ari da eten gabe. Gure

eginkizuna, gaur egun, ez da Elizaren molde bati eta

kristautasun estilo bati leial izatea, beste garai batzuetan

beste gizaldi batzuetarako pentsatua eta garatua. Ez gaitu

arduratu behar iragana errepikatzeak. Gure ardura

bestelakoa izan behar da: Jesu Kristo gure artean dela

leialki gauzatzeko gai diren Eliza eta kristau elkarteak

ahalbidetu behar ditugu eta gure garaiko gizartean

Jainkoaren erreinuaren egitasmoa eguneratzeko gauza

direnak.

Gure lana hauxe da: eliz-sorrera berri baten hasiera

bezala bizitzea Ebanjelioa. Hasten ari garela sinetsita

bizitzea Jesu Kristoganako fedea. Gure parrokielkarteetako

fedea bere onera ekarriz bizitzea. Jesusen

Ebanjelioan sustraitzea eta horrela, kristau fedea

pentsatzeko, bizitzeko, ospatzeko eta kutsatzeko era

gizakoiagoak asmatzea eta garatzea. Iraganaren «imitazio»

edo «klonazio» hutsa den kristautasunik ez du sekula

eragiten Ebanjelioaren indar sortzaileak. Ebanjeliotik,

begitarte gizakoiagoko Eliza jaioko da, bihotz

errukitsuagoa duena, Eliza profetikoagoa eta elkarrizketa

zaleagoa eta elkarrizketatzaileagoa, azkenekoekin estuago

bat egina eta zerbitzariagoa.

Horregatik, 29. Gogoeta Aste honetan, Loiolan,

Euskal Herrian, etorkizunerantz goaz, Hebrearrei egindako

Gutuneko deiari erantzunez, «begiak geure fedearen

iturburu eta betetzaile dugun Jesusengan jarrita»46.

46 Hebrearrei 12,2