Espiritu Santua Mendekoste Jaia

lunes, 26 de junio de 2023

Gurutzerik gabeko kristautasun baten arriskua El peligro de un cristianismo sin cruz Jose Antonio Pagola

 

Gaur egungo kristautasunaren arrisku handienetako bat pixkana «gurutzearen erlijiotik» «ongizatearen erlijiora» igarotzea da. Duela urte batzuk Reinhold Niebur-en hitz batzuei erreparatu nien; asko pentsarazi zidaten. Teologo iparramerikarra «eztenik gabeko erlijio baten» arriskuaz mintzo zen, «gurutzerik gabeko Kristo baten bidez, bekaturik gabeko gizon-emakume batzuk suminik gabeko Jainko batek auzirik gabeko erreinu batera eramango lituzkeela predikatuz» bukatuko lukeenaren arriskuaz, alegia. Benetakoa da arriskua, eta saihestu beharra dugu.

Jainko Adiskide baten baldintzarik gabeko maitasuna azpimarratzeak ezin esan nahi du geure komenientziako Jainko bat eraikitzea, «erlijio burges bat» (Johnn Baptist Metz) legitimatuko lukeen Jainko laxo bat eraikitzea. Kristau izatea ez datza komeni zaidan eta kasu guztietan «bai» esango didan Jainko bat bilatzean, baizik eta, hain justu ere Adiskide delako, neugan erantzukizuna iratzartzen duen eta, horregatik beragatik, behin baino gehiagotan sufriarazten, oihu eginarazten eta isilarazten nauen Jainko bat bilatzean.

Ebanjelioa bizi-iturri eta osasuntsu hazten joateko estimulu dela aitortzeak ez du esan nahi sufrimenduaren aurrean «immunizaturik» bizitzea. Ebanjelioa ez da lasaigarri bat geure plazeraren eta ongizatearen fantasmen zerbitzura antolatutako biziera bizitzeko. Kristok biak egiten ditu: gozarazi eta sufriarazi, kontsolatu eta kezkarazi, sostengatu eta kontraesan. Horrela bakarrik da bera bide, egia eta bizi.

Jainko Salbatzaile batengan, oraindanik jada eta geroaren zain egon gabe, kalte egiten digunetik liberatzen gaituen horrengan, sinesteak ez gaitu eraman behar kristau-fedea maila pribatuko erlijiotzat hartzera, soilik geure problema eta sufrimendu pertsonalen zerbitzutzat, hartzera. Jesu Kristoren Jainkoak sufritzen duenari begira jartzen gaitu beti. Ebanjelioak ez dio ematen pertsonari norberaren sufrimendua erdigunetzat, baizik eta besterena, lagun hurkoarena. Horrela bakarrik bizi daiteke fedea salbazio-esperientzia gisa.

Fedean maitasunean bezala, dena ibili ohi da nahasirik: buru-eskaintza konfiantzazkoa eta jabe izatearen guraria edo desira, eskuzabaltasuna eta egoismoa. Horregatik, ez genituzke ezabatu behar ebanjeliotik hitz hauek, latzak iruditu arren, baina geure fedearen egiatasunaren aurrean jartzen gaituztenak: «Bere gurutzea hartu eta jarraitzen ez didana ez da niretzat duin. Bere biziaren bila dabilenak, galdu egingo du, eta bere bizia nigatik galdetzen duenak, aurkitu egingo du».

José Antonio Pagola
Itzultzailea: Dionisio Amundarain

Urteko 13. igandea – A (Mateo 10,37-42)

EL PELIGRO DE UN CRISTIANISMO SIN CRUZ

Uno de los mayores riesgos del cristianismo actual es ir pasando poco a poco de la «religión de la cruz» a una «religión del bienestar». Hace unos años tomé nota de unas palabras de Reinhold Niebuhr, que me hicieron pensar mucho. Hablaba el teólogo norteamericano del peligro de una «religión sin aguijón» que terminara predicando «un Dios sin cólera que conduce a unos hombres sin pecado hacia un reino sin juicio por medio de un Cristo sin cruz». El peligro es real y hemos de evitarlo.

Insistir en el amor incondicional de un Dios Amigo no ha de significar nunca fabricarnos un Dios a nuestra conveniencia, el Dios permisivo que legitime una «religión burguesa» (Johann Baptist Metz). Ser cristiano no es buscar el Dios que me conviene y me dice «sí» a todo, sino encontrarme con el Dios que, precisamente por ser Amigo, despierta mi responsabilidad y, por eso mismo, más de una vez me hace sufrir, gritar y callar.

Descubrir el evangelio como fuente de vida y estímulo de crecimiento sano no significa vivir «inmunizado» frente al sufrimiento. El evangelio no es un tranquilizante para una vida organizada al servicio de nuestros fantasmas de placer y bienestar. Cristo hace gozar y hace sufrir, consuela e inquieta, apoya y contradice. Solo así es camino, verdad y vida.

Creer en un Dios Salvador que, ya desde ahora y sin esperar al más allá, busca liberarnos de lo que nos hace daño no ha de llevarnos a entender la fe cristiana como una religión de uso privado al servicio exclusivo de nuestros problemas y sufrimientos. El Dios de Jesucristo nos pone siempre mirando al que sufre. El evangelio no centra a la persona en su propio sufrimiento, sino en el de los otros. Solo así se vive la fe como experiencia de salvación.

En la fe como en el amor todo suele andar muy mezclado: la entrega confiada y el deseo de posesión, la generosidad y el egoísmo. Por eso no hemos de borrar del evangelio esas palabras de Jesús que, por duras que parezcan, nos ponen ante la verdad de nuestra fe: «El que no toma su cruz y me sigue no es digno de mí. El que encuentre su vida, la perderá, y el que pierda su vida por mí la encontrará».

José Antonio Pagola

13 Tiempo ordinario – A (Mateo 10,37-42)

No hay comentarios: