Zer dan Aste Santua minutu baten azaldua

lunes, 23 de agosto de 2021

Axolagabetasun hazkorra Indiferencia progresiva Jose Antonio Pagola

 


Krisialdi erlijiosoa axolagabetasunerako joera hartzen ari da apurka-apurka. Eskuarki ezin hitz egin dugu propioki ateismoaz, ezta agnostizismoaz ere. Askoren jarrera hobekienik definitzen duena axolagabetasun erlijiosoa da, zeinetan ez baitago jadanik, ez galderarik, ez duda-mudarik, ez krisirik.

Ez da gauza erraza axolagabetasun hau definitzea. Nabari den lehenengo gauza kezka erlijiosoaren absentzia da. Jainkoa ez zaio interesatzen jende horri. Ardurarik gabe bizi da, nostalgiarik gabe, inolako zeruertz edo horizonte erlijiosorik gabe. Ez da ideologia-kontua. Aitzitik, «atmosfera inguratzaile bat» da, zeinetan Jainkoarekiko harremanak urturik, lainoturik eta barreiaturik gelditzen baitira.

Askotariko axolagabetasun-motak daude. Jende batek urruntze hazkorra, handituz doana, bizi du une honetan; fedetik gero eta gehiago aldentzen ari den jendea da, arlo erlijiosoarekiko loturak eteten ari dena, praktika bertan behera uzten ari dena; pixkana Jainkoa itzaliz doakio bihotzean. Beste jende bat soil-soil egunean eguneko gauzek harrapaturik bizi da; ez dira axolatu Jainkoaz inoiz ere; segur aski, heziketa erlijioso ahul eta eskasa jaso zuten; gaur den-denaz ahazturik bizi dira.

Batzuengan, axolagabetasuna zenbaitetan gorderik bizi izan duten gatazka erlijioso baten emaitza da; beldurra edo esperientzia huts egilea jasan dute; ez dute gorde oroitzapen onik haurtzaroan edo nerabezaroan bizi izan zutenaz; ez dute entzun ere nahi Jainkoaz hitz egiten, kalte egiten die-eta; hartaz ahaztuaz defendatzen dira.

Beste batzuen axolagabetasuna, gehiago da askotariko inguruabarren emaitza. Txikitan irten da herritik eta gaur egun beste era batean bizi da hiritar ingurumenean; arlo erlijiosoarekiko oso sentibera ez den batekin ezkondu da eta aldatu egin ditu ohiturak; lehenengo ezkontideagandik apartatu eta Elizak «bedeinkatu» gabeko bikote-eran bizi da. Ez da esan nahi jende honek Jainkoa bertan behera uzteko berariazko erabakia hartu duela, baina izatez harengandik urrunduz doa.

Bada beste axolagabetasun-mota bat ere, jainkozaletasun erlijiosopean ezkutatua. Erlijioa «kanpoko jarduera» bezala edo «ohikeriazko tradizio» bezala bizitzen ohitu den jendearena da. Guztiok beharko genuke entzun Jainkoaren lantua. Jesusek gogoraziko digu Isaias profetagandik hartutako hitzez: «Herri honek mihiaz ohoratzen nau, baina bihotza nigandik urrun du».

José Antonio Pagola
Itzultzailea: Dionisio Amundarain

Urteko 22. igandea – B (Markos 7,1-8.14-15.21-23)

INDIFERENCIA PROGRESIVA

La crisis religiosa se va decantando poco a poco hacia la indiferencia. De ordinario no se puede hablar propiamente de ateísmo, ni siquiera de agnosticismo. Lo que mejor define la postura de muchos es una indiferencia religiosa donde ya no hay preguntas ni dudas ni crisis.

No es fácil describir esta indiferencia. Lo primero que se observa es una ausencia de inquietud religiosa. Dios no interesa. La persona vive en la despreocupación, sin nostalgias ni horizonte religioso alguno. No se trata de una ideología. Es, más bien, una «atmósfera envolvente» donde la relación con Dios queda diluida.

Hay diversos tipos de indiferencia. Algunos viven en estos momentos un alejamiento progresivo; son personas que se van distanciando cada vez más de la fe, cortan lazos con lo religioso, se alejan de la práctica; poco a poco Dios se va apagando en sus conciencias. Otros viven sencillamente absorbidos por las cosas de cada día; nunca se han interesado mucho por Dios; probablemente recibieron una educación religiosa débil y deficiente; hoy viven olvidados de todo.

En algunos, la indiferencia es fruto de un conflicto religioso vivido a veces en secreto; han sufrido miedos o experiencias frustrantes; no guardan buen recuerdo de lo que vivieron de niños o de adolescentes; no quieren oír hablar de Dios, pues les hace daño; se defienden olvidándolo.

La indiferencia de otros es más bien resultado de circunstancias diversas. Salieron del pequeño pueblo y hoy viven de manera diferente en un ambiente urbano; se casaron con alguien poco sensible a lo religioso y han cambiado de costumbres; se han separado de su primer cónyuge y viven una situación de pareja no «bendecida» por la Iglesia. No es que estas personas hayan tomado la decisión de abandonar a Dios, pero de hecho su vida se va alejando de él.

Hay todavía otro tipo de indiferencia encubierta por la piedad religiosa. Es la indiferencia de quienes se han acostumbrado a vivir la religión como una «práctica externa» o una «tradición rutinaria». Todos hemos de escuchar la queja de Dios. Nos la recuerda Jesús con palabras tomadas del profeta Isaías: «Este pueblo me honra con los labios, pero su corazón está lejos de mí».

José Antonio Pagola

22 Tiempo ordinario – B (Marcos 7,1-8.14-15.21-23)

No hay comentarios: