Oso erraz gerta dakiguke bizitzan Jainkoaganako «biderik gabe» gelditzea. Ez da zertan izan ateoa. Ez da beharrezkoa Jainkoari era kontzientean uko egitea. Aski da geure egun hauetako joera orokorrari jarraitu eta axolagabetasun erlijiosoan bizitzeari ematea. Pixkana, Jainkoa galdu egiten da pertsonaren horizontetik. Gero eta gutxiago du axola. Posible al da gaur egun Jainkoaganako bidea berreskuratzea?
Agian, lehenengo gauza «erlijioaren gizatasuna» berreskuratzea dateke. Alde batera uztea bide anbiguoak, Jainko aprobetxatzaile eta dominatzaile batengana gidatzen dutenak, soilik, bere aintzaren eta boterearen irrika bakarrik duen Jainko batengana; eta, horren ordez, geure bihotza irekitzea beste Jainko honengana: oraintxetik eta betiko, guretzat denik eta gauzarik hobena bilatzen eta desiratzen duenagana. Jainkoa ez da inor zapaltzen eta umiliatzen duen Izaki Gorena, baizik eta Maitasun Santua da, erakartzen eta bizia ematen duena. Gaur egungo jendea ez da itzuliko Jainkoagana beldurrak eraginda, baizik eta maitasunak erakarrita.
Beharrezkoa da, aldi berean, geure bizitzaren horizontea zabalago bihurtzea. Geure bizitza gauzaz betetzen ari gara, eta geure barnea husten, hutsik uzten. Gauza guztien informazioa dugula bizi gara, baina jadanik ez dakigu norantz bideratu geure bizitza. Historiako belaunaldi adimenduena eta aurrerakoiena garelakoan gaude, baina ez dakigu geure bihotzean sartzen, adoratzeko eta eskerrak emateko. Jainkoagana hurbildu, existitzeko eremu berri baten bila hasten garenean hurbiltzen gara.
Garrantzizkoa da, ordea, bizitzarentzat «oinarri sendo bat» bilatzea. Zertan sostenga gaitezke hainbat eta hainbat ziurgabetasun eta nahasmenduren artean? Etxe bat bezala da bizitza: fatxada eta teilatua zaindu beharrekoak dira, baina garrantzi handiena duena zimentarri seguru baten gainean eraikitzea da. Azkenean, beti behar izango dugu geure azken konfiantza zerbaitetan edo norbaitengan ipintzea. Ez ote da izango Jainkoaren beharra dugula?
Harenganako bideak berreskuratzeko, isilik egoten ikasi beharra dugu. Existentziaren barnekoenera orduan iritsiko gara: ez aztoraturik eta beldurrez beterik bizi garenean, baizik eta geure barnea isiltasunak hartzen duenean. Pertsona barnebiltzen bada eta Jainkoaren aurrean isilik jartzen, goiz edo berandu beraren bihotza irekitzen hasiko da.
Pertsona bere baitan hesiturik bizi daiteke, biderik gabe ezer berri eta kreatzailerako. Baina posible da Jainkoaganako bide berrien bila ibiltzea ere. Honetara gonbidatzen gaitu Joan Bataiatzaileak.
José Antonio Pagola
Itzultzailea: Dionisio Amundarain
Abendualdiko 2. igandea – A (Mateo 3,1-12)
RECUPERAR CAMINOS
Es muy fácil quedarse en la vida «sin caminos» hacia Dios. No hace falta ser ateo. No es necesario rechazar a Dios de manera consciente. Basta seguir la tendencia general de nuestros días e instalarnos en la indiferencia religiosa. Poco a poco, Dios desaparece del horizonte. Cada vez interesa menos. ¿Es posible recuperar hoy caminos hacia Dios?
Tal vez, lo primero sea recuperar «la humanidad de la religión». Abandonar caminos ambiguos que conducen hacia un Dios interesado y dominador, celoso solo de su gloria y su poder, para abrirnos a un Dios que busca y desea, desde ahora y para siempre, lo mejor para nosotros. Dios no es el Ser Supremo que aplasta y humilla, sino el Amor Santo que atrae y da vida. Las personas de hoy volverán a Dios no empujadas por el miedo, sino atraídas por su amor.
Es necesario, al mismo tiempo, ensanchar el horizonte de nuestra vida. Estamos llenando nuestra existencia de cosas, y nos estamos quedando vacíos por dentro. Vivimos informados de todo, pero ya no sabemos hacia dónde orientar nuestra vida. Nos creemos las generaciones más inteligentes y progresistas de la historia, pero no sabemos entrar en nuestro corazón para adorar o dar gracias. A Dios nos acercamos cuando nos ponemos a buscar un espacio nuevo para existir.
Es importante, además, buscar un «fundamento sólido» a la vida. ¿En qué nos podemos apoyar en medio de tanta incertidumbre y desconcierto? La vida es como una casa: hay que cuidar la fachada y el tejado, pero lo importante es construir sobre cimiento seguro. Al final, siempre necesitamos poner nuestra confianza última en algo o en alguien. ¿No será que necesitamos a Dios?
Para recuperar caminos hacia él necesitamos aprender a callar. A lo más íntimo de la existencia se llega no cuando vivimos agitados y llenos de miedo, sino cuando hacemos silencio. Si la persona se recoge y queda callada ante Dios, tarde o temprano su corazón comienza a abrirse.
Se puede vivir encerrado en uno mismo, sin caminos hacia nada nuevo y creador. Pero también se puede buscar nuevos caminos hacia Dios. A ello nos invita el Bautista.
José Antonio Pagola

No hay comentarios:
Publicar un comentario