Espiritu Santua Mendekoste Jaia

lunes, 30 de noviembre de 2020

Zirrikituak Rendijas: Jose Antonio Pagola


Aski lagun dago jadanik Jainkoagan ezin sinetsi duenik. Ez dute ukatzen, ez. Gertatzen zaie, ez dakitela zein bide hartu harekin topo egiteko. Eta, halaz guztiz, Jainkoa ez dago urrun. Ez dago bizitzaren barnean berean gordea. Jainkoak hurbiletik jarraitzen die gure urratsei, batzuetan erratu edo etsi dutenak badira ere; beti ere, maitasun begirunezkoz eta era diskretuan. Nola sumatu haren presentzia.

Profetak basamortuan bota duen aldarria dakarkigu gogora Markosek: «Prestatu bidea Jaunari, zelaitu haren bidezidorrak». Baina non eta nola urratu bidea Jainkoari geure bizitzan? Ez ditzagun amestu bide eder eta argiak, Jainkoak miresteko moduan etortzeko hartuko lituzkeela uste izanik. Teologo katalan batek, J.M. Rovirak, gogorazi digu, zirrikitu batez baliatuz hurbiltzen dela Jainkoa, gizakiak egiari, ongiari, eder eta gizatar denari irekirik uzten dion zirrikitu batez. Bizitzako zirrikitu horiei behar diegu erreparatu Jainkoari bidea urratzeko, prestatzeko.

Jende batentzat, labirintu bilakatu da bizitza. Mila gauzari buru-belarri emanik, etengabe mugitzen eta asaldatzen da jende hori, baina ez daki ez nondik datorren, ez nora doan. Halere, Jainkoaganako zirrikitu bat uzten du, irekita, geldialditxo bat egitean bere baitan duen alderik onenarekin topo egiten ahal duelarik.

Bada urardozko bizitza egiten duen jenderik ere: bizitza lau-lau eta ganorarik gabea bizi du, inporta zaion gauza bakarra denbora pasa bizitzea du. Jainkoa sumatu, bizitzaren hondoan taupadaka duen misterioari erreparatzen hasten bada bakarrik sumatuko du.

Beste batzuk «itxurakeriaren aparrean» murgildurik bizi dira. Beren irudia dute kezka bakarra, azalekoa eta agerikoa. Jainkoagandik hurbilago sentituko dira egiaren bila, besterik gabe, hasten badira.

Zaratak, erretolikak, handinahiak edo presak mila puska egin dituztenek ere Jainkoagana hurbiltzeko urratsak egingo dituzte beren bizitza gizatar bilakatuko dien hari-gidaria bilatzen saiatzen badira.

Asko ibiliko dira Jainkoarekin topo egiten, haren aurrean bizi duten defentsa-jarreratik abegi-jarrerara pasatzen saiatzen badira; postura harrotik otoitz apalera; beldurretik maitasunera; buru-gaitzespenetik Jainkoaren barkazioa onartzera. Eta guztiok eskainiko diogu Jainkoari txoko zabalago bat bihotz xumez saiatzen bagara beraren bila.

José Antonio Pagola
Itzultzailea: Dionisio Amundarain

Abendualdiko 2. igandea – B (Markos 1,1-8)

RENDIJAS

Son bastantes las personas que ya no aciertan a creer en Dios. No es que lo rechacen. Es que no saben qué camino seguir para encontrarse con él. Y, sin embargo, Dios no está lejos. Oculto en el interior mismo de la vida, Dios sigue nuestros pasos, muchas veces errados o desesperanzados, con amor respetuoso y discreto. ¿Cómo percibir su presencia?

Marcos nos recuerda el grito del profeta en medio del desierto: «Preparadle el camino al Señor, allanad sus senderos». ¿Dónde y cómo abrir caminos a Dios en nuestras vidas? No hemos de pensar en vías espléndidas y despejadas por donde llegue un Dios espectacular. El teólogo catalán J. M. Rovira nos ha recordado que Dios se acerca a nosotros buscando la rendija que el hombre mantiene abierta a lo verdadero, a lo bueno, a lo bello, a lo humano. Son esos resquicios de la vida a los que hemos de atender para abrir caminos a Dios.

Para algunos, la vida se ha convertido en un laberinto. Ocupados en mil cosas, se mueven y agitan sin cesar, pero no saben de dónde vienen ni a dónde van. Se abre en ellos una rendija hacia Dios cuando se detienen para encontrarse con lo mejor de sí mismos.

Hay quienes viven una vida «descafeinada», plana e intrascendente en la que lo único importante es estar entretenido. Solo podrán vislumbrar a Dios si empiezan a atender el misterio que late en el fondo de la vida.

Otros viven sumergidos en «la espuma de las apariencias». Solo se preocupan de su imagen, de lo aparente y externo. Se encontrarán más cerca de Dios si buscan sencillamente la verdad.

Quienes viven fragmentados en mil trozos por el ruido, la retórica, las ambiciones o la prisa darán pasos hacia Dios si se esfuerzan por encontrar un hilo conductor que humanice sus vidas.

Muchos se irán encontrando con Dios si saben pasar de una actitud defensiva ante él a una postura de acogida; del tono arrogante a la oración humilde; del miedo al amor; de la autocondena a la acogida de su perdón. Y todos haremos más sitio a Dios en nuestra vida si lo buscamos con corazón sencillo.

José Antonio Pagola

2 Adviento – B (Marcos 1,1-8)

 

 

No hay comentarios: