oinatzak
bidean:
fenomenologia-erlijioen
historia
(joxe arregi)
Orrialde
hauek erlijioen berri ematera datoz. Ez datoz gure munduaz
kanpoko gauza arrotzen berri ematera, ez antzinate urruneko kontu
zaharkituak kontatzera, ez gure kultura biziarekin lotura bizirik ez duten bitxikeriak
erakustera.
Gure
gaurko munduaz mintzatzera datoz, beraren erlijio bizien berri emanez.
Gure gaurko mundua nahi lukete ulertzen lagundu, erlijioek gordetzen
duten oroitzapenean barrena. Gure gaurko kultura nahi lukete
begiratzen lagundu, sustraietan barrena.
Atariko
zenbait gai jorratuko ditut lehen kapitulu honetan.
1.
Erlijioa, «faktu unibertsal»
Egiaztapen
hauxe abiapuntuan:
«Ez gizadiaren iraganean eta ez gaur egun, ez dugu ezagutzen
erlijiorik izan ez duen edo ez duen herririk» (F. Konig).
«Erlijiosoa izan ez den zibilizazio bat
bakarrik ere ez da izan»
(A. Toynbee).
Ez
da esan nahi, noski, erlijioso izan ez den gizabanakorik nahiz gizatalderik ez denik izan.
Eta ez da erabakitzen, erlijioa onerako edo
okerrerako izan ote den. Egiaztapen soila da: erlijioaren aztarnak giza kultura
bezain zaharrak eta unibertsalak dira.
Esan
ote daiteke, ordea, gizakia «betidanik», «hasiera-hasieratik» erlijiosoa
izan denik? Galdera bera ez da
agian egokia, gizakiak ez baitu «hasiera» zehatz bat izan; ez
zen planeta honetan bat-batean eta osaturik agertu, eboluzio luze baten harian
baizik, haztaka eta itsumustuka bezala (eta oraindik osatzeko dago ziur.
Giza espezie bat baino gehiago izan dira, eta gero ere izan daitezke. Osatzen ari gara, izaera beteago baten bila
goaz, suntsitzeko arriskuz).
Berdin erlijioa: nekez esan daiteke noiz «hasten» den antzinateko nahiz gaurko
gizakia «erlijioso» izaten. Gainera, ez daukagu daturik, duela 2 milioi urteko homo habilis delakoak zer-nola
sentitzen edo pentsatzen zuen esateko. Hori bai, euren kultura bezalaxe,
gizakien erlijiozkotasuna ere gero eta
esplizituago eta konplexuago bilakatuz joan zela pentsa daiteke;
traszendentziaren sena poliki-poliki iratzarriz eta kontziente bihurtuz joan
zela, haur bati jaioz geroztik gertatzen zaion bezalaxe...
Faktu
eztabaida ezina zera da: zenbat eta zibiliazio-zantzu gehiago, hainbat
eta erlijio-zantzu gehiago. Homo sapiens (mundua jakingai bihurtzen eta
abstrakzioz esplikatzen saiatzen dena) eta homo faber (gauzak
erabilgai eta lanabes bihurtzen dituena) ez ezik, homo religiosus bezala
ere ageri zaigu gizakia kulturaren jatorritik. Giza espiritua iratzarri
eta jantzi ahala, dimentsio sinbolikoa garatuz doa, eta dimentsio
sinbolikoak traszendentzia esan nahi du, horixe baita «sinboloa»;
ikusezinera, atzemanezinera, esanezinera, beti haratago garamatzana.
Kulturaren oinarria da sinbolismoa, eta erlijioaren funtsezko baliabidea.
Erlijioaren unibertsaltasuna
dela eta ez dela, galdera deseroso (eta desegoki?)
batzuekin egin genezake topo:
- gizakia «erlijioso» ote da berez?
- berezkoa, funtsezkoa eta ezinbestekoa ote du
erlijioa?
- Ala alderantziz: erlijioa
«akzidentala» ote du gizakiak?
-Hartu edo utzi, gorde edo bota
dezakeen janzki bat bezala ote da erlijioa gizakiarentzat?
Ez da hemen erabakitzeko auzia —horretarako daude,
izatekotan ere, «Erlijioaren
fenomenologia», «Erlijioaren filosofia» eta «Erlijioaren teologia»—. Nolanahi ere, gakoa zera da: «erlijio» hitza nola
ulertzen den. Esate baterako:
1)
Oso modu zabalean uler daiteke «erlijio» hitza: nolabaiteko traszendentzia, mugarik gabeko desira, espirituaren
haratagoko irekitasuna eta bilaketa,
oinarri-oinarriko izaera nahiz pentsaera sinbolikoa... Zentzu horretan hartuz gero bai, gizakiak funtsezkoa eta berezkoa du «erlijioa», etika zein
estetika zein metafisika bezain berezkoa. Baina «erlijio» kontzeptua ez ote da
hor gehitxo zabaltzen?
2)
Alderantziz, zentzurik
zabalenetik estuenera igaroz, «erlijio» hitzak adieraz dezake
erlijio-sistema, sineskizunez, errituz, arauz osaturiko
erakundea. «Erlijioa» hala ulertuz gero, bistan da gizaki oro ez dela erlijioso,
ez duela zertan izanik ere.
3)
Bi adiera horien tartean,
«erlijio» hitzak adieraz dezake Azken edo Lehen Errealitatearekiko
—ematen zaion izena ematen zaiola— nolabaiteko
atxikimendua, oinarrizko lotura, funtsezko harremana,
begirune, esker on eta konfiantzazko jarrera... Eta erlijioa funtsean hori bada —eta horixe
da izan—, gizaki oro ote da erlijioso?
Zalantzak genituzke berriro: zer esan nahi dute zehatz-zehatz Lehen Errealitate, atxikimendu,
harreman, lotura, konfiantza... hitzok? Ez da posible erlijioa oso zehatz definitzea. Eta ez da on.
Ondorioz,
ez da ere posible zehatz erantzutea egin den galderari: gizaki oro erlijioso ote
da berez? Bego erantzuna, galdera bezalaxe, irekia. Nik zera esango nuke: «erlijioa» zenbat eta zabalago edo sakonago, hainbat eta unibertsalago; zenbat eta estuago edo
murritzago, hainbat eta mugatuago.
2. Espiritualitatea eta erlijio-sistema
Aurreko esaldiek erakusten dute, «erlijio» hitzak bi
adiera nagusi dituela: bizipena batetik, erakundea bestetik. Erlijio-esperientzia batetik,
erlijioaren inguruko muntaia bestetik. Edo espiritualitatea batetik, sineskizun-erritu-arauen sistema bestetik.
Ezin dira biak erabat banatu, baina biak garbi bereizi behar dira.
Aski
da horretarako erlijioen historiari nahiz gaurko erlijio desberdinei gainetik bederen begiratzea. Zergatik
dira hainbat erlijio desberdin? Kultura eta garai
desberdinen arabera, sineskizun, arau moral eta erritu
desberdinak direlako. Desberdinak ez ezik, askotan kontra-jarriak,
elkarren aurkakoak. Baina ez ote da erlijio guztiak bateratzen dituen
zerbait? Bai, sineste, erritu eta arauz osaturiko erakunde desberdinen muin eta
jatorri den bizipena, esperientzia, espiritualitatea.
Berriro
helduko diogu arazo honi, gaurko erlijio nagusiei hurbiletik
begiratu ondoren, baina hona oraintxetik eta aurrez esan
daitekeena: erlijio guztiak elkartzen dituena ez da erlijio-sistema
erlijio-bizipena baizik. Erlijio-bizipen hori zertan datzan esaten
hasi orduko sortzen dira maratilak, gaizki-ulertuak eta konponezinak,
baina bada erlijio guztien jatorrian eta oinarrian dagoen «zerbait»:
erlijiotasuna edo espiritualitatea deitzen den bizipen pertsonal eta
kolektiboa.
Eta
«gero» —denbora berean, noski, baina garrantziaren arabera «gero»— dator
erlijio-sistema: sineskizun, arau, erritu eta erakundeetan mamitzen, gauzatzen, objektibatzen —eta, egia
esan, aise zurruntzen eta alferrik galtzen— den erlijioa.
Erlijio-muinaren oskola. Muina ez da inoiz
oskolik gabe, baina oskola ez da euskarri eta babesgarri bestetik. Fruitua
zoritzean, alferrik da oskola. Edo ez, ez da alferrik, baldin eta zartatzen eta
zabaltzen bada, barruko muinari libre joaten utziz, hazi eta landare eta fruitu berti bihur dadin. Sinesteak,
errituak, arauak, erakundeak ez dira erlijioaren egiazko mamia, nahiz
eta neurri batean ezinbesteko diren.
Erlijio-sistemari
lotuak daude erlijioaren arriskurik gehienak, denak ez esateko, eta sistema bizipenari gailentzen zaionean gauzatzen dira
arriskuok: dogmatismoa, sineskeria edo superstizioa, intolerantzia, indarkeria,
pentsatzeko eta bizitzeko askatasun pettsonal nahiz kolektiboaren debekua...
Jakina, «bizipen pertsonalaren» izenean ere honda daiteke erlijioa, edozein neurotikok bere burua
iluminatutzat hartzen duenean eta abar; baina orduan ez da egiazko
erlijio-bizipenik, bizipen-uste engainatua eta engainagarria baizik.
Zenbat krimen ez da egin erlijioaren
izenean!
Erlijioaren ukapen
biribilak dira horiek, ez erlijioaren ezinbesteko ondorioak. Eta erlijioak,
egiazkoa dela frogatzeko, arrisku horien kontrako
antidoto ale garatu behar ditu bere baitan, baditu eta. Zenbat on ez da egin erlijioari esker!
3. Erlijioa eta erlijioak
Ez da espiritualitate
hutsik, erlijio-bizipen hutsik, adierazpen eta bitarteko jakin batzuez
baliatzen ez denik: irudiak, hitzak, otoitzak, sinesteak, keinuak, elkarteak... Adierazpen eta
bitarteko horiek, han-hemen, sistema handi eta konplexu batzuk osatu dituzte, eta
sistema horiei deitzen zaie «erlijioak».
Erlijio-bizipena adierazteko, ahalbidetzeko, iraunarazteko balio dute erlijioek, baina horixe dira: bizipenaren bitarteko eta adierazpena, ez bizipenaren funtsa.
Errealitatearen agerbide eta errealitaterako baliabide, ez errealitatea
bera. Bitartekoak absolutu bihurtzen direnean, erlijioarenak egin du. Ispilu
ordez, horma bihurtzen dira; bide ordez,
oztopo.
Erlijio-sistemak
askotarikoak dira nahitaez, eta nahitaez aldakorrak. Giza historiako aroak,
giroak eta kulturak bezain askotariko eta aldakor. Eta bateraezin. Erlijioa
ez da errealitate singularra eta bakuna, guztiz konplexua eta plurala
baizik. Eta ez da fenomeno itxia eta geldia eta behin betiko
osatua, baizik eta guztiz irekia eta mugikorra, eten gabe osatzen ari dena.
Ez dago, beraz, erlijio bat, erlijio asko baizik: kristautasuna, judaismoa,
islama, budismoa, hinduismoa... Eta zenbat islam, zenbat budismo eta hinduismo
eta... zenbat kristautasun desberdin! Kristautasunarentzat balio
duen definizioak nekez balio du budismoarentzat, eta alderantziz.
Halaz
eta guztiz, esan daiteke, hain adierazpen desberdin eta kontrakoren hondoan,
erlijio desberdin guztiek eta erlijio bat beraren forma historiko guztiek
bizipen eta amasa bera daramatela, urbegi beretik sorturiko erre-kastoak
direla, edo itsaso berera doazen ibaiak.
Gizakiari
egiazko Errealitatearekin bat egiten laguntzeko eta horrela zorionera
eta maitasunera laguntzeko, bide berezi bat —edo bide asko— eskaintzen
du erlijio bakoitzak. Baina bidea bera ez da helburu; bide askotatik
irits daiteke agian helburu berera. Ekialdeko istoriotxo batek ederki
asko adierazten du:
Bi
ermitau uharte batean bizi omen ziren. Behin batean monje
maisu bat joan zen haiek ikustera, eta izuturik gelditu,
ermitauek zeinen otoitz traketsak egiten zituzten ohartzean. Eta luze eta zabal
irakatsi zizkien otoitz «kanonikoak», formula eta erritu egokiak.. Ondo ikasiak
zituztela iritzi zionean, gustura agurtu zituen eta alde egiterakoan
esan zien, otoitzok berak irakatsi bezala egiten zituena ur gainean ibiltzeko
gai bilakatzen zela. Txalupara igo eta bazihoan, itsasoan zehar, bere monasteriora, eta
horretan bi ermitauak kantuan ari zirela entzun zuen, lehen bezain aldrebes ari ere. «Penagarria da! —esan
zuen bere baitan—.
Batzuk ez dira ezer ikasteko gauza izaten». Eta horretan, norbaiten ahotsa
sumatu zuen atzean bertan. Bi ermitauak ziren; ur gainean zetozen berarengana,
esanez: «Monje agurgarria, otoitzak egoki egiteko eman dizkiguzun
argibideak ahaztu egin ditugu. Esango al diguzu berriro»?
Hots:
erlijio-bide guztien helburura, «uraren gainean
ibiltzeko gauza izatera», berdin irits daiteke otoitz kanonikoxeago nahiz
baldarxeago batzuen bidez... Bihotza non den
kontua.
Formula eta erritu desberdinen
bidez bezala, erlijio-sistema desberdinen
bidez irits daiteke egiazko erlijio-bizipenera, eta bizipen horretarako bide eta bitarteko izatea da edozein erlijioren
zeregina, xedea. Erlijio-sistema guztiak
lagungarri besterik ez dira: neurri batean ezinbesteko, baina azken batean
haratago joateko lagungarri huts. Eta, haratago iristean, alferrikako. Budak irakatsi zuenez, ibaia
zeharkatzeko ezinbestekoa da txalupa, baina zentzugabea litzateke ibaia igaro
ondoren txalupa bizkarrean harturik
jarraitzea. Beste modu batera esan zuen Jesusek: Larunbata gizakiarentzat da, ez gizakia larunbatarentzat.
Beraz,
ezberdin izatea bezain ezinbesteko dute erlijioek elkar errespetatzea, eta
horretarako elkar ezagutzea eta elkarrekin luze hitz egitea. «Hizkuntza
bat besterik ezagutzen ez duenak ez du bat bera ere ezagutzen», idatzi zuen
Goethe-k, eta M. Müller, erlijio-ikerketa konparatuaren sortzaileak, beste honetara itzuli: «Erlijio bat besterik ezagutzen
ez duenak ez du bat bera ere ezagutzen». Erlijio ezberdinen
elkar-topaketa 20. mendeko gertakaririk
garrantzitsuena izango zela iragarri zuen, duela laurogei urte, A. Toynbee
zibilizazioen historialari ospetsuak.
Beraz,
erlijio-aniztasunak erlijioen arteko elkarrizketa eskatzen du, ezberdinak
izanez elkarrekin bakean bizi gaitezen eta «eskumikaturik gabeko
mundua» (P. Neruda) eraiki dezagun. Erlijioen arteko bakea izan daiteke herrien
arteko bakearen bermerik eta eragilerik onena.
4.
Ekonomia, ekologia eta erlijioa
Erlijioen
mundu jori eta anitzera sartzerakoan, funtsezko beste alderdi
bat ere azpimarratu nahi nuke: edozein gizartetan, ekonomiaren eta erlijioaren artean
izan ohi den lotura estua. Erlijioa ez da inoiz euria bezala goitik datorren
zerbait; izatekotan ere, behetik bueltan dator goitik erlijioa, euria bera
bezala (iturritik itsasora eta itsasotik hodeira eta hodeitik lurrera eta iturbegira. Non hasten ote da uraren bidea?).
Kulturarekin,
ekonomiarekin, ekologiarekin zerikusi handia dute erlijio sineskizunek,
errituek, erakundeek. Gizarte batek lurrarekiko duen harreman bereziarekin,
ekoizpen-sistemarekin, ekonomiarekin eta gizartearen
beraren barne-antolamenduari estu loturik dago beti erlijioa. Nolako
ekologia, nolako ekonomia, nolako gizartea, hitz batean, nolako kultura, halako erlijioa, neurri batean
behintzat. Eta alderantziz ere bai, neurri batean: nolako erlijioa,
halako ekologia, ekonomia eta politika, halako kultura.
Halere, ezin da inolaz
esan, erlijioa zirkunstantzia batzuen adierazpen eta emaitza hutsa denik,
Marxek eta haren ondoren soziologo askok (E.
Durkheim, M. Weber...) esan izan duten bezala. Erlijioa beldurraren emaitza eta ondorio hutsa dela esan ezin den
bezala: noski, beldurrak eriijioa
susta dezake eta erlijioak beldurra, baina erlijioa izan daiteke beldurraren antidoto ere. Nahiz eta gainerako
errealitate guztiekin zerikusia izan, erlijioa «berezkoa»
da, artea eta etika bezala. Erlijioaren Fenomenologiak
ederki asko erakutsi du, eta zenbait psikologiak eta soziologiak
erlijioa «beste zerbaiten ondorio» edo «beste zerbaiten funtzio» dela frogatzeko egin
dituzten alferrikako ahaleginek eskaintzen digute kontra-frogarik onena.
Baina
berriro diot: gizarte baten egoera ekologiko, ekonomiko eta politikoei barne-barnetik atxikiak daude
erlijio guztiak. Eta historiak erakusten du, bizieraz eta
ekonomiaz antzeko diren gizarteetan antzeko erlijio-sistemak garatu direla;
egoera berdintsuetan eta arazo berdintsuei erlijio-erantzun
berdintsuak eman izan dizkietela gizarte desberdinek.
Horregatik,
posible da —eta argigarri— historian zehar munduan izan diren erlijio
guztiak ekonomi sistema handiekin loturik aurkeztea: ehiztari eta biltzaileen erlijioak,
nekazarien erlijioak, gizarte industrialeko
erlijioak, gizarte postindustrialeko erlijioak. Nik ez dut sailkapen hori
erabiliko, baina saiatuko naiz printzipioa bera kontuan izaten.
5. Gizarte-ereduak
eta erlijioak historian zehar
Lau
ekoizpen-sistema edo oinarrizko ekonomi eredu bereizi ohi dira:
ehiztari eta biltzaileena, nekazaritza, industria, komunikazio- eta "ekoizpen-sistema
berriak (industri ostea). Zer erlijio-eredu nagusitzen da
sistema bakoitzean? Hona hemen zenbait zertzelada, eskema gisa:
a. Ehiztarien eta
biltzaileen gizartean (K.a. 9. milurtekoa
arte gutxi gora-behera). Giza taldeak
txikiak dira: familiak tribuaren barnean, ehun kidetik behera
guztira. Eta ez dira lurraren «jaun eta jabe» —gehienetan ez
da lurraren jabegorik ere—, baizik eta Ama Lurrak bere kasa ematen dituen fruituak
biltzen dituzte eta ehizakiak ehizatzen, lurrarekiko harreman estu, sinbiotikoan
bizi izanez. Taldean ez da maila-desberdintasun handirik; familian eta tribuan denak
berdintsu izan ohi dira.
Erlijioari
dagokionez, gizarte horiek honako berezitasunak dituzte:
1.Ez da erlijio-zereginetara
osoki emana dagoen espezialistarik («apaizik);
2.
Fruituak eta ehizakiak ematen dituen lurra bera da beneragai nagusi
(Ama Lurra); baina badituzte leku bereziki sakratuak (mendiak, etab.);
3. Ingurumenarekiko
giza inpaktua mugatzea, arautzea, erregulatzea
da erlijioaren zeregin nagusietako bat, eta horretarako sortzen dira tabuak
(garai jakin batean zuhaitz jakin batzuk mozteko debekua, abere jakin batzuk ehizatzeko debekua, zenbait
jaki maneatzeko debekua haien elikagarritasuna ahalik eta gehien
aprobetxatzeko, etab.).
b. Nekazal gizartean (K.a.
IX. milurtekotik K.o. XVIII-XIX. mendeak arte, hots, iraultza industriala arte).
Munduko erlijiorik gehienak garai honetan sortuak dira; hain ugari eta hain
desberdin izanagatik, badute guztiek
nekazari-kulturari dagokion zenbait oinarri komun. Nekazaria eta abeltzaina eko sistemaren jabe bihurtzen dira:
lurretik hartu baino gehiago,
lurrari emanarazi egiten diote, eta ekoizpena erruz ugaltzen da. Eta behar den
baino janari gehiago dutenean zer egin? Janariekin batera, biztanleak ere
ugaldu egiten dira, eta herrixkak, berriak eta hiriak eraikitzen dituzte. Eta asmakuntzarik harrigarrienetakoa
egiten dute zenbait kultura
garatutan: idazkera. Taldea ugaritzeak antolatu beharra dakar berekin, eta gizartea askoz ere konplexuago
biburtzen da, eta desberdintasun handiak sortzen: zeregin-banaketa, mailaketa,
hierarkizazioa... Naturaren jaun izatera iristean, gizakiak elkarren
morroi bihurtzen dira.
Erlijioari dagokionez,
hona zenbait berezitasun:
1. Mundu-ikuspegi berria eta sineskizun berriak sortzen dira, eta
mito handiak osatzen (Jainkoari edo jainkoei buruzkoak, munduaren sorrerari
buruzkoak, «paradisu galduari» buruzkoak, lanbide desberdinei buruzkoak,
maitasunari eta gerrari buruzkoak,
heriotzari eta geroko bizitzari buruzkoak...).
Zenbat mito eder, giza bizitza bera bezain gaurkoak!
2.
Jainko Aita Zeruaren eta Jainko Ama Lurraren irudiak dira agian
zaharrenak, baina
Jainkoaren edo jainkoen irudiak asko zehazten dira, «goian» dagoen gizaki baten gisako sentiera eta jokaera
egozten zaizkiolarik; hitz egiten, agintzen, saritzen, zigortzen duen
«jaun-goikoa» ageri da, edo panteoi konplexu eta hierarkizatu bat osatzen duten
«jainkoak»; gizarte hierarkizatuaren ispilu
dira jainkoak batetik, eta berme bestetik;
3.
Sineskizunez, errituz eta arauz osaturiko sistema
bilakatzen da erlijioa, hau da: kredoa, kultua eta kodea
finkatzen dira;
4.
Bereziki garrantzitsuak dira Jainkoarekiko edo jainkoekiko betebeharrak eta
zereginak: sakrifizioak batik bat eta beste
hainbat erritu; eta tenplu handiak eraikitzen dira;
5.
Erlijioa etika konplexu baten oinarri bihurtzen da: erlijioari dagokio gizarteko
harremanak arautzea, ordena ziurtatzea, eta gizartekideen sexu-harremanak kontrolatzea
bereziki;
6. Horrek guztiak
apaizteria ugari, espezializatu eta
hierarkizatua eskatzen du, egitekoak asko baitira: denbora eta espazioa
antolatu (egutegiak eta santutegiak, esate baterako), kultu egokia ziurtatu, sineskizunak
zaindu, jokabide morala kontrolatu...
Begi-bistakoa
da, gaur munduan nagusi diren erlijio handiek oinarrizko eredu horri jarraitzen diotela
oro har, nahiz eta oso bestelako garai
batean bizi.
c. Gizarte industrialean. XVIII.
mendearen amaieran, aro berria zabaldu zen Mendebaldean: industri
aroa. Lurra baino gehiago, fabrika da orain ekoizpen-toki nagusi,
lurrarekiko harreman estu hura desagertzen delarik; lurrak
bere misterio sakratua galtzen du eta erruki gabe eta axola gabe
ustia daiteke, erraietaraino zulatu eta zukutu. Gizartean gizabanakoa gailentzen
da. Aginpideak bere aureola sakratua galtzen du. Askatasunaren garaia da. Eta
mugagabeko aurrerapen-garaia.
Eta erlijioak?
Antigoaleko sineskeriak besterik ez, beldurraren eta menpekotasunaren emaitza
eta eragile. Zientziak eta teknikak berehala egingo
dute erlijioarekikoa, ustez. Erlijio tradizionaletako dogma, erritu, arau
eta erakundeei izugarrizko kritika-zaparrada datorkie gainera kultura modernoaren aldetik. Arrazoiari eta
aurrerapenari aldare berriak. Erlijio
tradízional batzuk —kristautasuna bereziki— defentsiban jartzen dira, gotorleku erasoak balira bezala.
Erlijioak eta erlijioa desagertuko ote dira? Edo erlijioek gaurkotzen
asmatuko ote dute?
d. Gizarte post-industrialean. XX.
mende-amaieran, industrializazioak onenak eman ditu, eta askotan txarrenak.
Modernitatea ez ote zen baikorregia? Zientzia eta
teknika aurrera doaz eten gabe, baina dena esplikatzeko eta
arazo guztiak konpontzeko gero eta itxaropen gutxiagorekin.
Ekoizpena bera baino gehiago, informazioa da arma nagusi. Baina informazioa
gehiegi ugaltzen da, eta hori ere nahasgarri gertatzen.
Gauza bat dakigu ziur: ezer ziurrik ez dela.
Ikuspegi «holistikoak» (osoak) behar dira, baina
erabateko ikuspegia ezinezkoa da. Hobe da gutxiagorekin etsi, eta egunerokoa bizi
eta gozatu. Gizabanakoaren garaia da berriro.
Eta posible da (lehenengo aldiz) sexuaz arriskurik gabe gozatzea,
eta garai bateko tabuek ez dute zentzurik (baina elkarren errespeturik
gabeko sexu-harremanak ez ote dira arriskurik handiena?). Eta
Ama Lur zanpatu eta sakratuaren nostalgia sumatzen da berriro.
Erlijioari
dagokionez ere egoera berria da. Erlijioa ez da galdu, eta ez da
galduko den itxurarik. Baina nekazari-kulturan eraturiko hainbat sineskizunek nola
eutsiko diote kultura postindustrial honetan? Sikiera aurre egiteko etsairen bat balu! Baina hori ere ez: gaurko gizon-emakumeak, ez alde eta ez kontra, jaramonik eta
borrokarik egin gabe igarotzen dira
eriijio tradizionalen ondotik aurrera, behar duten erlijioaren bila beste
norabait. Oraingoan bai, badirudi 10.000 urtez tente iraun duten erlijio-ereduek oraingoan aldatu beharko dutela.
Edo bestela, desagertu.
6. Erlijioen sailkapen bat?
Hain
zabala, askotarikoa eta desberdina izanik, munduko «erlijio tradizional
handiak» honako hiru korronte edo multzo nagusitan bana daitezke:
1. Indian sorturiko erlijio
mistikoak: hinduismoa eta budismoa
(eta Txinako taoismo mistikoa).
Irudi eta ordezkari nagusia: mistikoa. Hau da: bere baitan hondoraino
sartu dena eta errealitate oro hondotik begiratzen eta sentitzen duena. Gainerakoek
ez duten begirada zolia du mistikoak. Baina
ez da harroa; «harrotasunik gabeko supergizakia» da mistikoa (E. Bergson).
Eriijio hauetan,
barne-askapena lortzea da helburu nagusi, desiraren suntsipena bereziki. Eta
horretarako bide nagusia: meditazioa; ez ideia batzuk ausnartzea, baizik
eta, alderantziz, adimena ideien haritik askatu eta barrurago kokatzea, barne-begirada lantzea, errealitatearen barnea
barne-begiz ikustea, isiltasunaren barruko mezu ozena entzutea...
Jainkoaren irudia eta
izenak ez dira hain garrantzizko, irudi eta izenak baino haratago dagoen
Misterioa baizik, Misterio ageri eta gordea, traszendentea
eta inmanentea.
Erlijio
hauen arriskuak: espiritualismoa, barnekoikeria eta iheskeria. Baina ez dute derrigor
arriskuotan zertan erori.
Egia esan, erlijio
handi guztietan garatu izan da korronte mistikoa. Kristautasunean, esate baterako. Judaismoan ere bai: hasidismoa eta
kabala. Eta islamean sufismoa.
Biharko erlijioak mistikoa izan beharko du derrigor.
2. Txinan sorturiko jakinduri
erlijioa: konfuzianismoa (eta
taoismoa).
Irudi
eta ordezkari nagusia: jakintsua. Hau da: ez gauza asko dakizkiena, baizik
eta bizimoduaz «asko dakiena», zer den funtsezkoa eta zer erlatiboa
bereizten dakiena, pertsonak eta egoerak barnetik bereizten dakiena, erabaki
egokiak hartzen trebe dena. Gizaki praktikoa da, baina ez pretentsioduna eta ez
manipulatzailea. Aholkulari fldagarria.
Erlijio
hauen arabera, eguneroko bizimodua eta arazoak ongi eramaten ikastea da
funtsezkoena: familia, gizartea, politika, ekonomia.
Jainkoa edo Lehen
Errealitatea ez da askorik aipatzen. Horregatik, erlijio baino gehiago kosmobisio edo etika direla diote batzuek. Baina
mugak jartzea ez da erraz. Eta, nolanahi ere, taoismoa oso erlijiosoa da, are
mistikoa, zenbait korronte behintzat; konfuziano asko, bestalde, budista eta
taoista izan ohi dira.
Egiazko mistikak
politikoa izan behar du derrigor.
3. Ekialde
Hurbilean sorturiko erlijio profetikoak: judaismoa, kristautasuna,
islama. Irudi eta ordezkari nagusia: profeta. Hau da:
ez etorkizuna
iragartzen duena, baizik eta Jainkoaren izenean egiaz hitz egiten duena,
Jainkoaren ametsa oraingo eta geroko aldarrikatzen duena, injustiziak salatzen eta justizia hots egiten duena,
erorialdian itxaropenerako arrazoiak
eta lagungarriak eskaintzen dituena. Profeta handiak dira erlijio hauen sortzaile: Moises, Jesus, Mahoma.
Jainkoarenganako
sinesmena dute profeta hauek eta euren erlijioek jatorri eta oinarri. Jainko
bakarra, Jainko kreatzailea, Jainko eragilea. Guztiz traszendentea eta, aldi berean,
errealitatearen bihotz eta mamia. Hitz
egiten duen Jainko pertsonala, bere itzal eta argiekin.
-
Jainko pertsonalaren itzal
beltzak: batzuk aukeratzen eta besteak baztertzen dituen Jainkoa, batzuei hitz
egiten eta besteei isiltzen zaien Jainkoa, batzuei barkatzen eta besteak zigortzen dituen Jainkoa, arbitrarioki jokatzen
duen Jainkoa, erru-sentipena sorrarazten duen Jainkoa...
-
Jainko pertsonalaren argi
handiak: begirik gozoenak dituen Jainkoa, besorik zabalenak
dituen Jainkoa, bihotzik samurrena duen Jainkoa, on guztia eta on
hutsa den Jainkoa, gaitzik gabeko ona, gorrotorik ezineko maitasuna, amaigabeko
konfiantzaren eta elkartasunaren eragilea.
Alderdi mistikoa, jakinduriazkoa
eta profetikoa elkarrekin doaz. Alderdi bat osorik
duenak besteak ere hor nonbait izango ditu. Gandhi bat
oso mistikoa zen, eta oso jakintsua eta profeta handia.
7. Ekialdea eta Mendebaldea
Planeta txiki berean, bi kultura, bi erlijio-gisa,
bi mundu desberdin: Ekialdea eta Mendebaldea.
Hona
bataren eta bestearen kontrako zenbait ezaugarri, karikatura -arrisku eta guzti-.
Mendebaldekoarentzat baietza bai da, eta ezetza ez; Ekialdekoarentzat,
baietza erdi-ez da, eta ezetza erdi-bai. Mendebaldeak lerro
zuzen eta zehatzak maite ditu; ekialdeak, lerro mako, bilduak. Mendebaldearen
sinboloa piramidea da; Ekialdearena, zirkulua. Mendebaldarrarentzat, ikusten
den mundua da egiazkoena; ekialdetarrarentzat, ikusten ez
dena. Mendebaldarrak etorkizunerantz begiratzen du; ekialdetarrak,
iraganerantz. Mendebaldarrarentzat, gizarteko kide guztiek maila bereko izan
behar dute; ekialdetarrarentzat, maila desberdinak berezkoak dira
gizartean. Mendebaldarrak egun-argizko alderdia maite du (zientzia,
teknologia, politika, ekonomia...); ekialdetarrak, gau-ilunezko
alderdia (artea, etika, erlijioa...). Lore bat ikustean, mendebaldarrak atera eta
analizatu egiten du; ekialdetarrak, begirunez begiratzen du eta existentziaren miraria miresten. Mendebaldarrak orotan atalak
bereizten ditu; ekialdetarrak, ataletan orotasuna sumatzen.
Ez da erraza elkar
aditzea, hitz berdinez gauza desberdinak esaten baititugu askotan (izakia, mundua, pertsona, heriotza, Jainkoa, egia...). Oraindik
orain arte, mendebaldarrok izan gara kultura orokorraren eta hizkuntzaren nagusi,
eta elkarrizketakoan geuk egiten genituen galderak geure ikuspegitik (eta jakina da, galderak berak mugatzen duela erantzunaren esparrua). Baina gauzak aldatuz doaz:
ekialdetarrak galderaren eta hitzaren
jabe bihurtu dir gure artean ere.
Alderantziz
ere gertatu ohi da, ordea: askotan badirudi, mendebaldarrok
ez dugula jada erlijio-kontuetan zer esanik, hitz hutsak eta itzalak besterik ez
ditugula, eta Ekialdetik datorkigula eguzkiaren argia eta beroa, handik egiazko
mistika, handik egiazko jakinduria, eta hara itzuli behar ditugula
begi-bihotzak. Mendebaldeak ere ezin konta ahala jakintsu, profeta eta mistiko ez balu bezala... Ekialdeak eta Mendebaldeak, biek dute seguraski elkarri zer eskaini eta
elkarrengandik zer ikasi.
Ezin ditugu beste
erlijioak eta kulturak geuretik neurtu. Kultura bat ez da
berez beste bat baino gutxiago. Erlijio bat ez da berez beste bat baino
baxuago, baldin eta bere garaiko gizabanakoak eta gizarteak dituzten
premiei erantzuteko gai bada.
Bibliografia
CALLE,
R.A. Grandes maestros espirituales, Ed. Martinez Roca, Madril 2003.
Desroches, H. eta Seguy,
J. (arg.), Introduction aux sciences humaines des religions. Paris 1970.
DIEZ
DE VELASCO, F., Hombres, ritos, Dioses. Introducción a la historia de las religiones, Trotta, Madril 1995.
ELIADE,
M., Historia de las creencias y de las ideas religiosas, Cristiandad,
Madril, 1978-1996, 5 liburuki.
Eliade, M. eta Kjtagawa, J.M. (arg.): Metodología de la historia de las
religiones, Herder, Bartzelona 1986.
KlTAGAWA,
J.M.: The History of Religions: Retrospect and Prospect, New York 1985.
KÜNG,
H., En busca de nuestras huellas. La dimensión espiritual de las religiones del
mundo,
Debate, Bartzelona
2004.
MESLIN,
M.: Aproximación a una ciencia de las religiones, Madril 1978.
POUFARD,
P. (zuz.), Diccionario de las religiones, Herder, Bartzelona 1987.
Samuel, A., Para comprender las
religiones en nuestro tiempo, Verbo Divino, Lizarra 1989.
SANTIDRIÁN,
P.R., Diccionario básico de las religiones, Verbo Divino, Lizarra 1993.
ZZ.EE.,
El mundo de las religiones, Verbo Divino/Paulinas, Lizarra/Madril 1985.
No hay comentarios:
Publicar un comentario