Egun batean amaituko da gizon-emakumeon historia zirraragarri hau, gutako bakoitzarena bukatuko den bezala. Ebanjelariek diskurtso bat ipini dute Jesusen ahoan azken honetaz, eta beti azpimarratu izan dute erregu bat: «zain-zain egon», «adi egon», «esna bizi». Lehen kristau-belaunaldiek garrantzi handia eman zioten zain-zain bizitze honi. Munduaren azkena, ordea, ez zen iritsi batzuek uste zuten bezain laster. Arrisku hau sumatzen zuten: jendea pixkana Jesusez ahazten joatea, eta ez zuten nahi egun batean «lo» aurki zitzan.
Ordutik mende asko igaro dira. Nola bizi gara gaur egungo kristauok?, esna jarraitzen al dugu ala lo hartuz joan gara pixkana? Jesusek erakarririk bizi al gara ala bigarren mailako beste milaka arazok zabarturik?. Jesusi jarraitzen al diogu ala beste guztien antzera bizitzera jo dugu?
Zain-zain bizitzea, beste ezer baino lehen, inkontziente bizitzetik esnatzea da. Izan ere, kristau garelako «ametsa» bizi ohi dugu, egiaz, ez gutxitan, gure interesak, jarrera eta biziera Jesusenak ez direnean. Amets honek ederki babesten gaitu geure bihotz-berritze pertsonalaren eta Elizarenaren bila ibiltzetik. «Esnatzen» ez bagara, geure burua engainatzen jarraituko dugu.
Zain-zain bizitzea errealitateri ondo erreparatuz bizitzea da. Sufritzen ari direnen intziriak entzutea. Jainkoak biziari dion maitasuna bizitzea. Arretatsuago begiratzea Jainkoak gure artean duen presentzia misteriotsuari. Sentiberatasun hau gabe, ezin dugu bide egin Jesusen urratsei segika.
Batzuetan ebanjelioaren deiaren aurka immunizaturik bizi ohi gara. Badugu bihotz bat, baina sorgortu egin zaigu; badugu entzumen bat, baina ez dugu entzuten Jesusek entzuten zuena; baditugu begiak, baina ez dugu ikusten bizitza hark ikusten zuen bezala, ezta begiratzen ere jendeari hark begiratzen zion bezala. Orduan Jesusek bere jarraitzaileen artean ekidin nahi zuena gerta dakiguke geuri ere: ikusi behar izatea «beste itsu batzuen gidari itsu zirela» haiek.
Esnatzen ez bagara, guztioi gerta dakiguke parabola hartakoek bezala, aldien bukaeran bertan ere galdetzea: «Jauna, noiz ikusi zintugun gose, edo egarri, edo atzerritar, edo biluz, edo gaixo, edo preso, eta ez zintugun lagundu?»
José Antonio Pagola
Itzultzailea: Dionisio Amundarain
Abendualdiko 1. igandea – A (Mateo 24,37-44)
¿SEGUIMOS DESPIERTOS?
Un día la historia apasionante de los hombres terminará, como termina inevitablemente la vida de cada uno de nosotros. Los evangelios ponen en boca de Jesús un discurso sobre este final, y siempre destacan una exhortación: «vigilad», «estad alerta», «vivid despiertos». Las primeras generaciones cristianas dieron mucha importancia a esta vigilancia. El fin del mundo no llegaba tan pronto como algunos pensaban. Sentían el riesgo de irse olvidando poco a poco de Jesús y no querían que los encontrara un día «dormidos».
Han pasado muchos siglos desde entonces. ¿Cómo vivimos los cristianos de hoy?, ¿seguimos despiertos o nos hemos ido durmiendo poco a poco? ¿Vivimos atraídos por Jesús o distraídos por toda clase de cuestiones secundarias? ¿Le seguimos a él o hemos aprendido a vivir al estilo de todos?
Vigilar es antes que nada despertar de la inconsciencia. Vivimos el «sueño» de ser cristianos cuando, en realidad, no pocas veces nuestros intereses, actitudes y estilo de vivir no son los de Jesús. Este «sueño» nos protege de buscar nuestra conversión personal y la de la Iglesia. Si no «despertamos», seguiremos engañándonos a nosotros mismos.
Vigilar es vivir atentos a la realidad. Escuchar los gemidos de los que sufren. Sentir el amor de Dios a la vida. Vivir más atentos a su presencia misteriosa entre nosotros. Sin esta sensibilidad no es posible caminar tras los pasos de Jesús.
Vivimos a veces inmunizados a las llamadas del evangelio. Tenemos corazón, pero se nos ha endurecido; tenemos oídos, pero no escuchamos lo que Jesús escuchaba; tenemos ojos, pero no vemos la vida como la veía él, ni miramos a las personas como él las miraba. Puede ocurrir entonces lo que Jesús quería evitar entre sus seguidores: verlos como «ciegos conduciendo a otros ciegos».
Si no despertamos, a todos nos puede ocurrir lo de aquellos de la parábola que todavía, al final de los tiempos, preguntaban: «Señor, ¿cuándo te vimos hambriento, o sediento, o extranjero, o desnudo, o enfermo, o en la cárcel, y no te asistimos?»
José Antonio Pagola

No hay comentarios:
Publicar un comentario