Zer dan Aste Santua minutu baten azaldua

lunes, 21 de febrero de 2022

Arbola sanoak Árboles sanos: Jose Antonio Pagola


Jesusen oharpena erraza da ulertzeko. «Ez dago zuhaitz onik fruitu txarra ematen duenik, ezta zuhaitz txarrik ere fruitu ona ematen duenik. Bere fruituetatik antzematen zaio zuhaitzari; ez da arantzatik pikurik biltzen, ezta sasitik ere mahatsik hartzen».

Hainbat eta hainbat zuzengabekeriak eta abusuk joa den gizarte batean, non probetxuen eta elkarrekiko lehien «sasiak» hazten baitira, eta non hainbat eta hainbat gorrotoren, liskarren eta oldarkortasunen «arantzak» jaiotzen baitira, beharrezkoak dira pertsona osasuntsuak, beste fruitu-mota bat emango dutenak. Zer egin genezake gutako bakoitzak hain joa dagoen gizarte-bizikidetasuna gure artean apur bat saneatzeko?

Agian, lehenengo gauza, bizitza inori berez dena baino zailago ez egitea izan beharko genuke. Saiatzea, geure ingurunean gutxienez, bizitza gizatiarragoa eta eroangarriagoa bihurtzen. Ez pozoitzea ingurunea geure garraztasunaz. Sortzea geure ingurunean beste harreman batzuk: konfiantzaz, onberatasunaz eta bihozkoitasunaz garatuak.

Harrera egiten dakien jendearen beharra dugu geure artean. Norbaiti harrera egiten diogunean, hura bakartasunetik askatzen ari gara eta bizitzeko indar berria ematen berari. Bizi duen egoera zailena duelarik ere, ez dagoela bakarrik sumatzen badu eta norengana jo baldin badu, berriro iratzarriko zaio esperantza. Zein garrantzizkoa den babesa, harrera eta entzutea eskaintzea, bizitzak hain tratu txarra eman dien hainbat eta hainbat pertsonari.

Ulermena ere askoz gehiago garatu behar genuke. Jendeak jakin dezala, larrienak izanik ere beraren erroreak, beti aurkituko duela nigan halakoak ulertuko dituen norbait. Inor ez mespretxatzetik hasi beharko genuke, ezta barnez ere: inor ez gaitzesten, ezta juzkatzen ere inor presaka. Gure judizio eta gaitzespen gehienak gure kalitate gizatiar eskasaren seinale izan ohi dira.

Inporta duena da halaber sufritzen ari denari hatsa kutsatzea. Gure problema ez da problemak izatea, baizik eta adorerik ez izatea halakoei aurre egiteko. Gure ingurunean bada jenderik segurtasun-falta, bakardadea, porrota, gaixotasuna, ulermen-eza… jasaten duenik. Ez dute errezeta beharrik beren krisialdia konpontzeko. Norbait behar dute, beraien sufrimendua partekatuko duena, beren bizitzan sostengu izango duten barne indarra ezarriko duena.

Barkazioa izan daiteke beste esperantza-iturburu bat gure gizartean. Gorrotorik ez duen eta erresumina elikatzen ez duen jendeak, eta benetan barkatzen dakienak: esperantza ereiten du halakoak bere ingurunean. Halakoen ingurunean beti doa hazten bizia.

Kontua ez da gaitzaren eta zuzengabekeriaren aurrean ezikusiarena egitea. Tartsoko Pauloren mezua entzutea da arazoa: «Ez zaitzala gaitzak mendera; aitzitik, menderatu gaitza ongiaz». Gaitzaren aurka borroka egiteko, hain kaltetua den gurea bezalako gizarte batean, erarik sanoena ongia egitea da: «Ez itzuli inori gaitzik gaitz orde. Saia zaitezte gizon-emakume guztiei ongi egiten. Zeuen aldetik eta ahal den neurrian, izan bakean guztiekin» (Erromatarrei 12,17-18).

José Antonio Pagola
Itzultzailea: Dionisio Amundarain

Urteko 8. igandea – C (Lukas 6,39-45)

ÁRBOLES SANOS

La advertencia de Jesús es fácil de entender. «No hay árbol sano que dé fruto dañado, ni árbol dañado que dé fruto sano. Cada árbol se conoce por su fruto. No se cosechan higos en las zarzas ni se vendimian racimos en los espinos».

En una sociedad dañada por tantas injusticias y abusos, donde crecen las «zarzas» de los intereses y las mutuas rivalidades, y donde brotan tantos «espinos» de odios, discordia y agresividad, son necesarias personas sanas que den otra clase de frutos. ¿Qué podemos hacer cada cual para sanar un poco la convivencia social tan dañada entre nosotros?

Tal vez hemos de empezar por no hacer a nadie la vida más difícil de lo que es. Esforzarnos para que, al menos junto a nosotros, la vida sea más humana y llevadera. No envenenar el ambiente con nuestra amargura. Crear en nuestro entorno unas relaciones diferentes hechas de confianza, bondad y cordialidad.

Necesitamos entre nosotros personas que sepan acoger. Cuando acogemos a alguien, lo estamos liberando de la soledad y le estamos infundiendo nuevas fuerzas para vivir. Por muy difícil que sea la situación en que se encuentra, si descubre que no está solo y tiene a alguien a quien acudir, se despertará de nuevo su esperanza. Qué importante es ofrecer refugio, acogida y escucha a tantas personas maltratadas por la vida.

Hemos de desarrollar también mucho más la comprensión. Que las personas sepan que, por muy graves que sean sus errores, en mí encontraran siempre a alguien que las comprenderá. Hemos de empezar por no despreciar a nadie, ni siquiera interiormente: no condenar ni juzgar precipitadamente. La mayoría de nuestros juicios y condenas solo muestran nuestra poca calidad humana.

También es importante contagiar aliento a quien sufre. Nuestro problema no es tener problemas, sino no tener fuerza para enfrentarnos a ellos. Junto a nosotros hay personas que sufren inseguridad, soledad, fracaso, enfermedad, incomprensión… No necesitan recetas para resolver su crisis. Necesitan a alguien que comparta su sufrimiento y ponga en sus vidas la fuerza interior que las sostenga.

El perdón puede ser otra fuente de esperanza en nuestra sociedad. Las personas que no guardan rencor ni alimentan el resentimiento, y saben perdonar de verdad, siembran esperanza a su alrededor. Junto a ellas siempre crece la vida.

No se trata de cerrar los ojos al mal y a la injusticia. Se trata sencillamente de escuchar la consigna de Pablo de Tarso: «No te dejes vencer por el mal; antes bien, vence al mal con el bien». La manera más sana de luchar contra el mal en una sociedad tan dañada como la nuestra es hacer el bien «sin devolver a nadie mal por mal…; en lo posible, y en cuanto de vosotros dependa, en paz con todos los hombres» (Romanos 12,17-18).

José Antonio Pagola

8 Tiempo ordinario – C (Lucas 6,39-45)

No hay comentarios: