«Bihotz-berri zaitezte, hurbil da-eta Jainkoaren erreinua». Zer adieraz diezaiokete hitz hauek gure egunotako gizonezko edo emakume bati? Inor ez gaitu erakartzen bihotz-berritzeko dei batek. Berehala etorri ohi zaigu burura zerbait nekagarria eta gozo gutxikoa dela: haustura bat, bizitza deseroso eta atsegin gutxikora eramango gintuzkeena, sakrifizioz eta ukapenez bakarrik betera. Hala al da benetan?
Hasteko, «bihotz-berritu» terminoaz euskaratzen dugun grekozko hitzak «pentsatzeari ematea» esan nahi du, «geure bizitzaren ikusmoldeari berrikusi bat ematea», «ikusmira birdoitzea». Honela har litezke Jesusen hitzak: «Aztertu ez ote duzuen zerbait berrikusi eta birdoitu beharrik zeuen pentsaeran eta jardueran, bete ahal dadin zeuengan Jainkoaren egitasmoa, bizitza gizatiarrago bati dagokionez».
Gauzak horrela badira, berrikusi behar den lehenengo gauza, gure bizitza blokeatzen duen hura da. Bihotz-berritzea «bizitza liberatzea» da, beldurra, egoismoa, tirandura eta esklabotza deseginez, era osasungarrian haziz joatea eragozten diguten horiek. Bakea eta poza sortzen ez dituen bihotz-berritzea ez da zinezkoa. Ez da ari gu Jainkoaren erreinura hurbilarazten.
Ondoren, erroak ondo zaintzen ote ditugun berrikusi behar dugu. Erabaki handiak ez dira ezertarako, iturburua elikatzen ez badugu. Ez digute eskatzen fede goienekorik, ezta bizitza bete-beterik ere; soilik, bizi gaitezela Jainkoak digun maitasunean konfiantza izanez. Bihotz-berritzea ez da buru-belarri santu izaten saiatzea, baizik eta Jainkoaren erreinuari eta haren zuzentasunari harrera eginez bizitzea. Orduan bakarrik hasiko da gugan benetako eraldaketa bat.
Bizitza ez da, inoiz ere, ez betetasuna, ez erabateko arrakasta. Harrera egin beharra diogu «amaigabe izateari», umiliagarri denari, zuzentzea lortzen ez dugunari. Inporta duena, desirari eustea da, etsipenari amore ez ematea. Bihotz-berritzea ez da bekaturik gabe bizitzea, baizik eta barkazioa bizitzen ikastea, harrokeriarik eta tristurarik gabe, izan beharko genukeen eta ez garenagatik sentitutako aseezina elikatu gabe. Hona zer dion Jaunak Isaiasen liburuan: «Bihotz-berritzea eta lasai bizitzea izango duzue zein liberazioa» (30,15).
José Antonio Pagola
Itzultzailea: Dionisio Amundarain
Garizumako 1. igandea – B (Markos 1,12-15)
ESCUCHAR LA LLAMADA A LA CONVERSIÓN
«Convertíos, porque está cerca el reino de Dios». ¿Qué pueden decir estas palabras a un hombre o una mujer de nuestros días? A nadie nos atrae oír una llamada a la conversión. Pensamos enseguida en algo costoso y poco agradable: una ruptura que nos llevaría a una vida poco atractiva y deseable, llena solo de sacrificios y renuncia. ¿Es real mente así?
Para comenzar, el verbo griego que se traduce por «convertirse» significa en realidad «ponerse a pensar», «revisar el enfoque de nuestra vida», «reajustar la perspectiva». Las palabras de Jesús se podrían escuchar así: «Mirad si no tenéis que revisar y reajustar algo en vuestra manera de pensar y de actuar para que se cumpla en vosotros el proyecto de Dios de una vida más humana».
Si esto es así, lo primero que hay que revisar es aquello que bloquea nuestra vida. Convertirnos es «liberar la vida» eliminando miedos, egoísmos, tensiones y esclavitudes que nos impiden crecer de manera sana y armoniosa. La conversión que no produce paz y alegría no es auténtica. No nos está acercando al reino de Dios.
Hemos de revisar luego si cuidamos bien las raíces. Las grandes decisiones no sirven de nada si no alimentamos las fuentes. No se nos pide una fe sublime ni una vida perfecta; solo que vivamos confiando en el amor que Dios nos tiene. Convertirnos no es empeñarnos en ser santos, sino aprender a vivir acogiendo el reino de Dios y su justicia. Solo entonces puede comenzar en nosotros una verdadera transformación.
La vida nunca es plenitud ni éxito total. Hemos de aceptar lo «inacabado», lo que nos humilla, lo que no acertamos a corregir. Lo importante es mantener el deseo, no ceder al desaliento. Convertirnos no es vivir sin pecado, sino aprender a vivir del perdón, sin orgullo ni tristeza, sin alimentar la insatisfacción por lo que deberíamos ser y no somos. Así dice el Señor en el libro de Isaías: «Por la conversión y la calma seréis liberados» (30,15).
José Antonio Pagola
No hay comentarios:
Publicar un comentario