Zer dan Aste Santua minutu baten azaldua

lunes, 20 de marzo de 2023

Gure esperantza Nuestra esperanza Jose Antonio Pagola

 


Harrigarria da Lazaro piztearen kontaera. Alde batetik, Jesus ez digute azaldu inoiz ere une honetan bezain gizatar, hauskor eta bihozkoi, bere adiskiderik hobenetako bat hil zaionean. Bestetik, ez gaituzte gonbidatzen inoiz ere hain zuzenean beraren indar salbatzaileagan sinestera: «Ni naiz piztuera eta bizia: nigan sinesten duena, hiltzen bada ere, biziko da… Sinesten al duzu hau?».

Jesusek ez du ezkutatu Betaniako hiru anai-arreba hauekiko txera, zeinek, segur aski, Jerusalemera etortzen den guztietan onartzen baitute etxean. Behin batean Lazaro gaixotu da, eta beraren arrebek mandatua bidali diote Jesusi: gure anaia, «hainbeste maite duzuna», gaixo dago. Jesus herrixkara iritsi denean, Lazarok lau egun du hobiraturik. Eta ezin itzuliko dio bizia inork ere.

Familia jota dago. Jesus aurkeztu denean, Mariak negarrari eman dio. Ezin kontsolatu du inork ere. Bere adiskide horren negarra ikustean, Jesusek ezin eutsi dio eta negarrari ematen dio berak ere. Bihotza zartatu zaio heriotzaren aurrean guztien ezina sumatzean. Nork kontsola gaitzake?

Bada gugan bizi-desira aseezin bat. Egunak eta urteak egiten ditugu bizitzeko. Zientziara jotzen dugu eta, batez ere, botikara bizitza biologiko hau luzatzeko, baina beti iristen da azken gaixotasun bat, inork sendatuko ez duena.

Ez liguke balioko bizitza hau beti bizi ahal izateak. Izugarria izango litzateke mundu zaharkitu bat, zaharrez betea, gero eta tarte gutxiagokoa gazteentzat, mundu bat zeinetan ez balitzateke bizitza eraberrituko. Antsiatzen duguna, beste bizi bat da, oinazerik eta zahartzarorik gabea, goserik eta gerlarik gabea, bizitza guztiz zoriontsua guztientzat.

Gaur egun gizarte batean bizi gara, Zygmunt Bauman poloniar soziologoak honetan deskribatu duena: «gizarte bat ziurtasunik gabea». Inoiz ez zuen izan gizakiak horrenbesteko ahalmenik biziera zoriontsuago baterantz jotzeko. Eta, halere, agian gizakia inoiz ez da sentitu hain ahaltasun gabe etorkizun ziurtasun gabeko eta mehatxagarri baten aurrean. Zertan jar genezake esperantza?

Aldi guztietako gizon-emakumeak bezala, geu ere ilunak inguraturik bizi gara. Zer da bizitza? Zer da heriotza? Nola bizi behar dugu? Nola hil behar dugu? Lazaro piztu aurretik, hitz hauek esan dizkio Jesusek Martari, Jesusen jarraitzaile guztientzat erronka erabakitzaile direnak: «Ni naiz piztuera eta bizia: nigan sinesten duena, hiltzen bada ere, biziko da… Sinesten al duzu hau?».

Duda-mudak, iluntasunak eta guzti, kristauok Jesusengan, biziaren eta heriotzaren Jaun horrengan, sinesten dugu. Beragan bakarrik bilatzen ditugu argia eta indarra biziaren alde borroka eta heriotzari aurre egiteko. Beragan bakarrik aurkitzen dugu bizi-esperantza bizitza baino harago.

José Antonio Pagola
Itzultzailea: Dionisio Amundarain

Garizumako 5. igandea – A (Joan 11,1-45)


NUESTRA ESPERANZA

El relato de la resurrección de Lázaro es sorprendente. Por una parte, nunca se nos presenta a Jesús tan humano, frágil y entrañable como en este momento en que se le muere uno de sus mejores amigos. Por otra, nunca se nos invita tan directamente a creer en su poder salvador: «Yo soy la resurrección y la vida: el que cree en mí, aunque muera, vivirá… ¿Crees esto?».

Jesús no oculta su cariño hacia estos tres hermanos de Betania que, seguramente, lo acogen en su casa siempre que viene a Jerusalén. Un día Lázaro cae enfermo, y sus hermanas mandan un recado a Jesús: nuestro hermano «a quien tanto quieres», está enfermo. Cuando llega Jesús a la aldea, Lázaro lleva cuatro días enterrado. Ya nadie le podrá devolver la vida.

La familia está rota. Cuando se presenta Jesús, María rompe a llorar. Nadie la puede consolar. Al ver los sollozos de su amiga, Jesús no puede contenerse y también él se echa a llorar. Se le rompe el alma al sentir la impotencia de todos ante la muerte. ¿Quién nos podrá consolar?

Hay en nosotros un deseo insaciable de vida. Nos pasamos los días y los años luchando por vivir. Nos agarramos a la ciencia y, sobre todo, a la medicina para prolongar esta vida biológica, pero siempre llega una última enfermedad de la que nadie nos puede curar.

Tampoco nos serviría vivir esta vida para siempre. Sería horrible un mundo envejecido, lleno de viejos, cada vez con menos espacio para los jóvenes, un mundo en el que no se renovara la vida. Lo que anhelamos es una vida diferente, sin dolor ni vejez, sin hambres ni guerras, una vida plenamente dichosa para todos.

Hoy vivimos en una sociedad que ha sido descrita por el sociólogo polaco Zygmunt Bauman como «una sociedad de incertidumbre». Nunca había tenido el ser humano tanto poder para avanzar hacia una vida más feliz. Y, sin embargo, tal vez nunca se ha sentido tan impotente ante un futuro incierto y amenazador. ¿En qué podemos esperar?

Como los seres humanos de todos los tiempos, también nosotros vivimos rodeados de tinieblas. ¿Qué es la vida? ¿Qué es la muerte? ¿Cómo hay que vivir? ¿Cómo hay que morir? Antes de resucitar a Lázaro, Jesús dice a Marta esas palabras, que son para todos sus seguidores un reto decisivo: «Yo soy la resurrección y la vida: el que crea en mí, aunque haya muerto, vivirá… ¿Crees esto?».

A pesar de dudas y oscuridades, los cristianos creemos en Jesús, Señor de la vida y de la muerte. Solo en él buscamos luz y fuerza para luchar por la vida y para enfrentarnos a la muerte. Solo en él encontramos una esperanza de vida más allá de la vida.

José Antonio Pagola

5 Cuaresma – A (Juan 11,1-45)


No hay comentarios: