Domekan Familia Ospakizuna

lunes, 15 de febrero de 2021

Konbertsioak on egiten digu La conversión nos hace bien: Jose Antonio Pagola


Konbertsiorako deiak ahalegin estu baten oroitzapena iradokizun digu ia beti, berritze eta garbitze-lan orori dagokion ahaleginarena. Besterik gertatzen da, ordea, Jesusen hitzekin: «Bihotz-berri zaitezte eta sinetsi Berri Ona» hitzek beste gonbidapen egiten digute: konbertsioa bizi beteago eta atseginago baterako urrats bezala hartzera.


 

Jesusen ebanjelioa sekula ahaztu behar ez genukeen hau esatera datorkigu: «On da konbertitzea, bihotz-berritzea. On egiten digu. Bizitzeko era berri bat, sanoagoa eta gozagarriagoa, esperimentatzeko aukera ematen digu. Jainkoaren egitasmoan murgiltzeko prestatzen gaitu, mundu gizatiarrago bat eraikitzeko». Norbaitek galdegin lezake: eta nola bizi esperientzia hau?, zein urrats egin?

Lehenengo gauza geldialdi bat egitea da. Ez beldur izatea geure buruarekin bakarrik gelditzeari, geure buruari bizitzako galdera garrantzizkoak egiteko: nor naiz ni?, zer ari naiz egiten neure bizitzan eta bizitzarekin?, hau al da bizi nahi dudan guztia?, hau bakarrik bizi nahi al dut?

Nork bere buruarekin topo egite honek egiati izatea eskatzen du. Inporta duena ez jarraitzea da, gehiago, geure burua engainatuz. Bizitzen ari garenaren egia bilatzea. Ez ahalegintzea garena ezkutatzen eta ez garenaren itxurak egiten. Aise gerta dakiguke orduan hutsunea eta eskastasuna esperimentatzea. Gure bizitza hondatzen ari zaizkigun jarduerak eta jarrerak ipintzen zaizkigu begi-bistan. Ez zen hori nahi izan genuena. Hondo-hondoan zerbait hobeto eta gozagarriago bizi nahi izaten dugu.

Baina geure bizitzari kalte eginez bizi garela aurkitzeak ez gaitu zertan eraman ezkortasunean edo etsipenean murgiltzera. Bekatari garen uste hau osasungarria da. Pertsona duinago bihurtzen gaitu eta buru-estimua berreskuratzen laguntzen digu. Dena ez da txar eta zital gure baitan. Bakoitzaren barnean beti ari da indar bat, erakartzen gaituena eta eragiten diguna on egitera, maitatzera, ontasunera. Jainkoa bera da, guztiontzat bizitza duinago bat nahi duena.

Konbertsioak, inondik ere, geure jardueran aldaketa zehatz batzuk egiteko eskatuko digu. Baina konbertsioa ez datza aldaketa horietan. Konbertsioa bera da aldaketa. Konbertitzea bihotza aldatzea da, bizitzan beste jarrera bat hartzea, norabide sanoago bat hartzea. Jainkoaren egitasmoan lankide bihurtzea.

Gizon-emakume guztiek, fededun eta ez hain fededun, egin ditzakete orain arte aipatutako urrats horiek. Fededunak badu alde on hau: Jainkoari bihotza konfiantzaz irekirik bizi dezake esperientzia hau. Jakinik, Jainko hori nitaz arduratzen dela, neure buruaz ni neu baino gehiago; ez, jakina, nire problemak konpontzeko, baizik «problema hori» konpontzeko, nire bizitza erdipurdiko eta huts egin duen hori, aterabiderik ez duela ematen duen hori, konpontzeko. Jainko bat, ulertzen nauena, nire zain dagoena, barkatu didana eta era beteagoan, gozagarriagoan eta atseginagoan bizitzen ikusi nauena.

Horregatik, Jainkoari salmogilearen hitz hauekin dei eginez bizi du fededunak bere konbertsioa: «Erruki nitaz, ene Jainko, zeure maitasunaz, suntsitu nire hobena, zeure neurrigabeko gupidaz. Garbi nazazu oso-osorik neure errutik, garbitu neure bekatutik. Senti ditzadala berriro poza eta alaitasuna» (Sal 51 [50]).

José Antonio Pagola
Itzultzailea: Dionisio Amundarain

Garizumako 1. igandea – B (Markos 1,12-15)

LA CONVERSIÓN NOS HACE BIEN

La llamada a la conversión evoca casi siempre en nosotros el recuerdo del esfuerzo exigente, propio de todo trabajo de renovación y purificación. Sin embargo, las palabras de Jesús: «Convertíos y creed en la Buena Noticia», nos invitan a descubrir la conversión como paso a una vida más plena y gratificante.

El evangelio de Jesús nos viene a decir algo que nunca hemos de olvidar: «Es bueno convertirse. Nos hace bien. Nos permite experimentar un modo nuevo de vivir, más sano y gozoso. Nos dispone a entrar en el proyecto de Dios para construir un mundo más humano». Alguno se preguntará: pero ¿cómo vivir esa experiencia?, ¿qué pasos dar?

Lo primero es detenerse. No tener miedo a quedarnos a solas con nosotros mismos para hacernos las preguntas importantes de la vida: ¿quién soy yo?, ¿qué estoy haciendo con mi vida?, ¿es esto lo único que quiero vivir?

Este encuentro consigo mismo exige sinceridad. Lo importante es no seguir engañándonos por más tiempo. Buscar la verdad de lo que estamos viviendo. No empeñarnos en ocultar lo que somos y en parecer lo que no somos. Es fácil que experimentemos entonces el vacío y la mediocridad. Aparecen ante nosotros actuaciones y posturas que están arruinando nuestra vida. No es esto lo que hubiéramos querido. En el fondo deseamos vivir algo mejor y más gozoso.

Descubrir cómo estamos dañando nuestra vida no tiene por qué hundirnos en el pesimismo o la desesperanza. Esta conciencia de pecado es saludable. Nos dignifica y nos ayuda a recuperar la autoestima. No todo es malo y ruin en nosotros. Dentro de cada uno está actuando siempre una fuerza que nos atrae y empuja hacia el bien, el amor y la bondad. Es Dios, que quiere una vida más digna para todos.

La conversión nos exigirá sin duda introducir cambios concretos en nuestra manera de actuar. Pero la conversión no consiste en esos cambios. Ella misma es el cambio. Convertirse es cambiar el corazón, adoptar una postura nueva en la vida, tomar una dirección más sana. Colaborar en el proyecto de Dios.

Todos, creyentes y menos creyentes, pueden dar los pasos evocados hasta aquí. La suerte del creyente es poder vivir esta experiencia abriéndose confiadamente a Dios. Un Dios que se interesa por mí más que yo mismo, para resolver no mis problemas, sino «el problema», esa vida mía mediocre y fallida que parece no tener solución. Un Dios que me entiende, me espera, me perdona y quiere verme vivir de manera más plena, gozosa y gratificante.

Por eso el creyente vive su conversión invocando a Dios con las palabras del salmista: «Ten misericordia de mí, oh Dios, según tu bondad. Lávame a fondo de mi culpa, limpia mi pecado. Crea en mí un corazón limpio. Renuévame por dentro. Devuélveme la alegría de tu salvación» (Sal 51 [50]).

José Antonio Pagola

1 Cuaresma – B (Marcos 1,12-15)

 

No hay comentarios: