Gaur
egungo gizartean, gure Arratia eta Europa honetan, denboraren etengabeko
joanean, badira egun seinalatu bi: barikua eta domekea[1].
Kristau fededunentzat, barikuetan barikuena Bariku Santua da.
Bertan ospatu eta
gogoratzen ditugu Kristoren heriotza eta gurutzea. Kristau fedea ez dabenek
ere, ateoek ere, izen hori erabili barik, ezagutzen dabe mami bera: injustizia,
sufrimendu amaiezina, maite dogun orok daukan amaieraren enigma erraldoia...
Danok[2]
ezagutzen dogu gure bizimoduan eta inguruan dolorea, porrota, bakardadea...
Kristauok Domekea dogu
Kristoren biztueraren esperantza barritu eta ospatzeko eguna.
Heriotzaren ondoren justizia eta maitasuna nagusituko direla sinesten dogu eta
Domekea dogu horretarako egun aproposa. Euskal Herriaren irudi-mundu kolektiboan
ere, Aberri Eguna Berbizkunde Igandean ospatzen da. Ateo edo beste federen
bateko kideek ere, eduki hori ospatzen dabe: Askapen Eguna, morrontza ororen
suntsipena, mundu eta gizarte barriak...
Hala ere, gure bizimodua, zapatuko egun luzeari dagokion
bidea da, zapatuko ibiltari eta bilatzaile gara fededunok: alde batean
bakardadea, sufrimendua, gurutzea... eta beste mandan, jaiotze barri baten
askapena. Poeten, musikoen irudiak dolorez eta esperantzaz eginak dagoz. Eta
zapatu gris horretako erromesak gara. Nekeagatik, gurutzeagatik, ezinagatik
sufrituz, gaixotu arte... Era berean, nahiak, fedeak, domekeak emondako argiaz
beti bidean... esperantzaz jantziak.
Eta gau santu hau dogu horren bermea. Zalantzak arren,
argilun eta guztiz, biziaren iturri honetatik edaten dogu esperantzaren ura.
Betikoa eta barria. Esperantza hau ez dogu gure beharraz irabazi. Ez da gure
meritua. Jainkoaren oparia baino, Jesus biztuz, gure bizitzak eta heriotzak
berbiztuz. Jainko Aitak oparitu deusku Kristorengan gaur gabeko esperantza.
Amaitzen ez dana. Agortzen ez dana.
Zorionak!
No hay comentarios:
Publicar un comentario