Espiritu Santua Mendekoste Jaia

martes, 16 de agosto de 2022

Esaera gogor bat Una frase dura Jose Antonio Pagola

 



Jesusen esaerarik gogorrenetakoa da, noski, gaur egungo gizon-emakumeentzat: «Saia zaitezte ate estutik sartzen». Zer esan lezake gaur egun Ebanjelioko erregu honek?, berriro behar al dugu itzuli kristautasun beltz ilun eta mehatxagarrirantz?, berriro ekin behar al diogu moralismo hertsi baten bideari?

Ez da erraza zehatz antzematea Jesusek erabilitako irudiaren asmoari. Ez datoz bat adituen interpretazioak. Halere, guztiak datoz bat esatean Jesusek ahalegin eta ukapen pertsonal baterako deia egiten digula, bizitza salbatzeko ezinbesteko jarrera bezala.

Ezin izan zen bestela. Gure gizarte laxo honek ahaztu egin nahi duela ematen duen arren, ahalegina eta diziplina guztiz beharrezkoak dira. Ez da beste biderik. Norbaitek bere burua garatzea atsegin denaren eta plazent denaren bidetik lortu uste badu, laster jabetuko da bere buruaz gero eta jabetasun txikiagoa duela. Inork ez du lortzen bere bizitzan helburu benetan baliokorik ukapenik eta sakrifiziorik gabe.

Ukapen hau ez da hartu behar nork bere buruari txoro-txoro kalte egitea balitz bezala, osasuntsu bizitzeak berekin duen alde plazentari uko eginez. Era duin eta baikorrean bizitzeko ezinbesteko diren ukapenak onartzea da kontua.

Esaterako, egiazko bizitza harmonia da. Koherentzia sinesten dudanaren eta egiten dudanaren artean. Ez da izaten beti erraza harmonia pertsonal hau. Nor bere buruarekin koherente bizitzeak bere eskakizunak ditu: uko egitea nire kontzientziarekin kontraesanean dagoenari. Ukapen hau gabe, ezin hazi da pertsona.

Bizitza egia da halaber. Zentzurik izango badu, egia maite behar du pertsonak, egiaren bila behar du saiatu eta haren ondoren ibili. Honek, ordea, ahalegina eta diziplina eskatzen du; norbera desitxuratzen duten eta errealitate faltsu batean bizitzera eramaten duten gezurrari eta autoengainuari uko egin beharra; Ukapen hau gabe ez da zinezko bizitzarik.

Bizitza maitasun da halaber. Bere probetsu propioan hesiturik bizi denak, bere handinahiaren esklabo, gauza asko lortu ahal izango du, baina porrota izango da halakoaren bizitza. Maitasunak egoismoari, bekaizkeriari eta erresuminari uko egitea eskatzen du. Ukapen hau gabe ez da maitasunik, eta maitasunik gabe ez dago pertsonaren hazkunderik.

Bizitza erregalu da, baina eginkizun ere bai. Gizon-emakume izatea duintasun bat da, baina lan egin beharra ere bai. Ez dago handitasunik eskuzabaltasunik eta desatxikimendurik gabe; ez dago askatasunik sakrifiziorik gabe; ez dago bizitzarik ukapenik gabe. Gizarte laxoaren errorerik handienetako bat «zoriontasuna erraztasunarekin» nahastea da. Jesusen erreguak bere larritasun osoa du gaur egunerako. Ukapenik gabe ez da irabazten, ez bizitza honetan, ez betikoan.

José Antonio Pagola
Itzultzailea: Dionisio Amundarain

Urteko 21. igandea – C (Lukas 13,22-30)

UNA FRASE DURA

Es sin duda una de las frases más duras de Jesús para los oídos del hombre contemporáneo: «Esforzaos en entrar por la puerta estrecha». ¿Qué puede significar hoy esta exhortación evangélica?, ¿hay que volver de nuevo a un cristianismo tenebroso y amenazador?, ¿hemos de entrar otra vez por el camino de un moralismo estrecho?

No es fácil captar con precisión la intención de la imagen empleada por Jesús. Las interpretaciones de los expertos difieren. Pero todos coinciden en afirmar que Jesús exhorta al esfuerzo y la renuncia personal como actitud indispensable para salvar la vida.

No podía ser de otra manera. Aunque la sociedad permisiva parece olvidarlo, el esfuerzo y la disciplina son absolutamente necesarios. No hay otro camino. Si alguien pretende lograr su realización por el camino de lo agradable y placentero, pronto descubrirá que cada vez es menos dueño de sí mismo. Nadie alcanza en la vida una meta realmente valiosa sin renuncia y sacrificio.

Esta renuncia no ha de ser entendida como una manera tonta de hacerse daño a sí mismo, privándose de la dimensión placentera que entraña vivir saludablemente. Se trata de asumir las renuncias necesarias para vivir de manera digna y positiva. Así, por ejemplo, la verdadera vida es armonía. Coherencia entre lo que creo y lo que hago. No siempre es fácil esta armonía personal. Vivir de manera coherente con uno mismo exige renunciar a lo que contradice mi conciencia. Sin esta renuncia, la persona no crece.

La vida es también verdad. Tiene sentido cuando la persona ama la verdad, la busca y camina tras ella. Pero esto exige esfuerzo y disciplina; renunciar a tanta mentira y autoengaño que desfigura nuestra persona y nos hace vivir en una realidad falsa. Sin esta renuncia no hay vida auténtica.

La vida es amor. Quien vive encerrado en sus propios intereses, esclavo de sus ambiciones, podrá lograr muchas cosas, pero su vida es un fracaso. El amor exige renunciar a egoísmos, envidias y resentimientos. Sin esta renuncia no hay amor, y sin amor no hay crecimiento de la persona.

La vida es regalo, pero es tarea. Ser humano es una dignidad, pero es también un trabajo. No hay grandeza sin desprendimiento; no hay libertad sin sacrificio; no hay vida sin renuncia. Uno de los errores más graves de la sociedad permisiva es confundir la «felicidad» con la «facilidad». La advertencia de Jesús conserva toda su gravedad también en nuestros días. Sin renuncia no se gana ni esta vida ni la eterna.

José Antonio Pagola


No hay comentarios: