Zer dan Aste Santua minutu baten azaldua

martes, 3 de noviembre de 2020

Berandu izan baino lehen Antes que sea tarde: Jose Antonio Pagola


 Jesusen ikasleentzat oso kritikoa zen kinkan idatzi zuen Mateok bere ebanjelioa. Kristoren etorrera luzatzen ari zen. Jende ez gutxiren fedeak epeltzera joa zuen. Premiazko zen lehen konbertsio hura biziberritzea, Jesusen parabola gogoratuz.

Eztei-jai batez mintzo zaigu kontaera. Poz-pozik, neska-talde bat «senarraren zain egotera irten da». Ez doaz denak prestaturik. Batzuek berekin dute olioa, kriseiluentzat; besteei ez zaie otu ere horrelakorik. Uste dute, aski dutela kriseiluak eskuan eramatea. Senarrak etortzen luzatu egin baitu, «logura etorri zaie guztiei eta lokartu egin dira».

Arazoa, senarra badatorrela iragarri zaienean sortu da. Aurrikusle diren neska gazteek piztu dituzte beren kriseiluak eta sartu dira jai-otordurako. Ardura gabeak olioa erostera joan beharrean gertatu dira. Itzuli direnerako, «atea itxirik dago». Beranduegi da.

Ez da zuzena «olioaren» ezkutuko esanahiaren bila ibiltzea; alegoria bat ote da olio hori espiritu-berotasuna, barne-bizitza, egitate onak, maitasuna… adierazteko? Parabolaren deia soil-soila da: Kristorekiko atxikimendua erantzukizunez eta buru-argi bizitzeko deia, orain berean, berandu izan aurretik. Norberak jakingo du zertaz arduratu.

Erantzukizun-falta da, geure burua kristautzat eman eta erlijioa Kristoren antzeko izateko ahaleginik gabe bizi nahi izatea. Errore handia da, buru-atseginez Elizan bizi nahi izatea, ebanjelio-balioetara itzultzeko egiazko konbertsiorik egin gabe. Oharkabe bizi den jendearen okerra da: Jesusen «jarraitzaile dela» uste izan eta berak abian ipini duen Jainkoaren egitasmoan «sartu» gabe jarraitzea.

«Epeltzea», eszeptizismoan erortzea edo betiko bide seguruan arrastaka bizitzea hain erraza den garai honetan, modu bakarra dakusak Elizan egoteko: Jesu Kristogana bihurtuz.

José Antonio Pagola
Itzultzailea: Dionisio Amundarain

Urteko 32. igandea ─A (Mateo 25,1-13)

ANTES DE QUE SEA TARDE

Mateo escribió su evangelio en unos momentos críticos para los seguidores de Jesús. La venida de Cristo se iba retrasando. La fe de no pocos se relajaba. Era necesario reavivar de nuevo la conversión primera recordando una parábola de Jesús.

El relato nos habla de una fiesta de bodas. Llenas de alegría, un grupo de jóvenes «salen a esperar al esposo». No todas van bien preparadas. Unas llevan consigo aceite para encender sus antorchas; a las otras ni se les ha ocurrido pensar en ello. Creen que basta con llevar antorchas en sus manos.

Como el esposo tarda en llegar, «a todas les entra el sueño y se duermen». Los problemas comienzan cuando se anuncia la llegada del esposo. Las jóvenes previsoras encienden sus antorchas y entran con él en el banquete. Las inconscientes se ven obligadas a salir a comprarlo. Para cuando vuelven, «la puerta está cerrada». Es demasiado tarde.

Es un error andar buscando un significado secreto al «aceite»: ¿será una alegoría para hablar del fervor espiritual, de la vida interior, de las buenas obras, del amor…? La parábola es sencillamente una llamada a vivir la adhesión a Cristo de manera responsable y lúcida ahora mismo, antes de que sea tarde. Cada uno sabrá qué es lo que ha de cuidar.

Es una irresponsabilidad llamarnos cristianos y vivir la propia religión sin hacer más esfuerzos por parecernos a él. Es un error vivir con autocomplacencia en la propia Iglesia sin plantearnos una verdadera conversión a los valores evangélicos. Es propio de inconscientes sentirnos seguidores de Jesús sin «entrar» en el proyecto de Dios que él quiso poner en marcha.

En estos momentos en que es tan fácil «relajarse», caer en el escepticismo e «ir tirando» por los caminos seguros de siempre, solo encuentro una manera de estar en la Iglesia: convirtiéndonos a Jesucristo.

José Antonio Pagola

32 Tiempo ordinario – A (Mateo 25,1-13)

 

No hay comentarios: