Espiritu Santua Mendekoste Jaia

martes, 8 de septiembre de 2020

Barkatzeak on egiten digu Perdonar nos hace bien Jose Antonio Pagola


Psikoterapia-eskola handiek ez dute aztertu, esateko, barkatzearen indar sendatzailea. Duela gutxi arte, psikologoek ez zioten aitortzen zerikusirik nortasun sano baten hazkunderako. Uste zuten ─eta uste izaten jarraitzen dute─, oker, barkazioa jarrera erlijioso hutsa dela.

Bestetik, kristautasunaren mezua sarritan murriztu izan da jendeari barkazioa eskuzabal eman dezan aholkatzera; portaera horren oinarritzat Jainkoak eskaintzen digun barkazioa emanez; eta beste ezer irakatsi gabe, bihotzez barkatzera iristeko egin behar izaten den ibilbideaz. Horrenbestez, ez da harritzekoa barkazio-prozesuaz jende asko ia ez-jakitun izatea.

Halaz guztiz, barkazioa ezinbestekoa da elkarbizitza sano baterako: familian, zeinetan eguneroko bizitzako urradurek sarritan eragin baitezakete tirandurarik eta gatazkarik; adiskidetasunean eta maitasunean, zeinetan jakin beharrekoa izaten baita nola jokatu balizko umilazioen, engainuen eta leialtasun-gabezien aurrean; bizitzako askotariko egoeratan, zeinetan izaten baitugu erreakzionatu beharrik, erasoak, zuzengabekeriak eta abusuak direla eta. Barkatzen ez dakiena, betiko gera daiteke zauriturik.

Bada hasieratik argitu beharreko zerbait. Batzuek barkatzeko ezgai ikusten dute beren burua, haserrea mendekuarekin nahasten dutelako. Haserrea mindura-erreakzio sanoa da jasandako irainaren, erasoaren edo zuzengabekeriaren aurrean: gizabanakoa asaldatu egiten da, kasik senez bezala, bere bizia eta duintasuna defenditzeko. Aitzitik, gorrotoa, erresumina eta mendekua lehen erreakzio hori baino harago joan ohi dira: pertsona mendekatzaileak kalte egin nahi izate du, umiliatu eta suntsitu gaitz egin dion hura. Barkatzeak ez du esan nahi haserrea erreprimitu behar dela, nahita nahiez.

Alderantziz, lehen sentimendu horiek erreprimitzea kaltegarri ere gerta daiteke, baldin eta pertsonak haserrea bere baitan metatzera jotzen badu, geroago jende errugabe edo norberaren kontra altxatuko dena. Osasungarriagoa da haserrea aitortu eta onartzea, norbaitekin, agian, errabia eta sumindura partekatuz. Ondoren errazagoa izango du baretzea eta erabakitzea, ez duela joan nahi erresumina eta mendekuaren fantasia elikatzen, horrek kalte handiagoa egingo liokeelako.

Jainko barkatzaileagan sinestea, orduan, egundoko akuilu eta indar gertatuko zaizkio fededunari. Jainkoaren baldintzarik gabeko maitasuna bizi duenari errazago gertatzen zaio barkatzea.

José Antonio Pagola
Itzultzailea: Dionisio Amundarain

Urteko 24. igandea ─ A (Mateo 18,21-35)


 

PERDONAR NOS HACE BIEN

Las grandes escuelas de psicoterapia apenas han estudiado la fuerza curadora del perdón. Hasta hace muy poco, los psicólogos no le concedían un papel en el crecimiento de una personalidad sana. Se pensaba erróneamente –y se sigue pensando– que el perdón es una actitud puramente religiosa.

Por otra parte, el mensaje del cristianismo se ha reducido con frecuencia a exhortar a las gentes a perdonar con generosidad, fundamentando ese comportamiento en el perdón que Dios nos concede, pero sin enseñar mucho más sobre los caminos que hay que recorrer para llegar a perdonar de corazón. No es, pues, extraño que haya personas que lo ignoren casi todo sobre el proceso del perdón.

Sin embargo, el perdón es necesario para convivir de manera sana: en la familia, donde los roces de la vida diaria pueden generar frecuentes tensiones y conflictos; en la amistad y el amor, donde hay que saber actuar ante humillaciones, engaños e infidelidades posibles; en múltiples situaciones de la vida, en las que hemos de reaccionar ante agresiones, injusticias y abusos. Quien no sabe perdonar puede quedar herido para siempre.

Hay algo que es necesario aclarar desde el comienzo. Muchos se creen incapaces de perdonar porque confunden la cólera con la venganza. La cólera es una reacción sana de irritación ante la ofensa, la agresión o la injusticia sufrida: el individuo se rebela de manera casi instintiva para defender su vida y su dignidad. Por el contrario, el odio, el resentimiento y la venganza van más allá de esta primera reacción; la persona vengativa busca hacer daño, humillar y hasta destruir a quien le ha hecho mal.

Perdonar no quiere decir necesariamente reprimir la cólera. Al contrario, reprimir estos primeros sentimientos puede ser dañoso si la persona acumula en su interior una ira que más tarde se desviará hacia otras personas inocentes o hacia ella misma. Es más sano reconocer y aceptar la cólera, compartiendo tal vez con alguien la rabia y la indignación.

Luego será más fácil serenarse y tomar la decisión de no seguir alimentando el resentimiento ni las fantasías de venganza, para no hacernos más daño. La fe en un Dios perdonador es entonces para el creyente un estímulo y una fuerza inestimables. A quien vive del amor incondicional de Dios le resulta más fácil perdonar.

José Antonio Pagola

 

24 Tiempo ordinario – A (Mateo 18,21-35)

 

No hay comentarios: