Domekan Familia Ospakizuna

viernes, 11 de febrero de 2011

Campaña contra el hambre Gosearen aurkako kanpaina


Ordu oro, meza hau ospatzen dogun bitartean, munduan mila neska mutil hil dira nutrizio ezaz, gaixoaz edo miseriaz. Urtean hamaika miloi. Jaio, gosea pasatu, gaixotu eta hil da euren destinoa.
Asko sidak jota. Besteak garbitasun faltaz, ur edangarri barik edo osatzeko errezak diren gaixoen erruz: diarea edo tuberkolosi bat. Euren heriotza lotsagarria izan arren ez da notizia.


Cada hora se nos mueren en el mundo mil niños y niñas por desnutrición, enfermedad y miseria. Al año, más de once millones, todos menores de cinco años. Son niños que sólo nacen para pasar hambre, sufrir una enfermedad y morir. ¿Cómo lo podemos soportar?



Krisi ekonomikoaren aitzakia darabilgu. Baina milioiak erabili dira finantza erreskateetan. Zenbat inbertitzen da umeok gosepetik askatzeko, heriotzatik libratzeko? Sarritan nahiko da bakuna batzuk, antibiotiko batzuk edo gehigarri nutrizional bat. Ez da ekonomia edo elkartasuna krisian dagozen bakarrak, gure duintasuna dago krisian!
Zelan onartu hau? Zergaitik hain kasu gutxi?
“Alderantziz egiten du euskal progresistak: kapitalismoaren sinfoniaren kontra txirula jo gauean, eta goizean, egunerokoan, bere sirena kantua besarkatu ”, idatzi dau Jon Sarasuak. Progresistak eta herritarrak, nire ustean.

Eta Elizari begira, hain sartuta gure arazoetan, ez al gara larregi ahaztu sufritzen dagozenakaz?
Gogoratu daigun Jesusen keinu profetiko ha. Hor dabiz ikasleak, euren artean ohorezko postuak harrapatu gurean, agintea eskuratu gurean. Jesus jesarri egiten da, irakasteko, hamabiei deitu, ume bat hartu eta erdian jarri. Besarkatu eta hau dino: “Honelako haurra nire izenean onartzen dauenak neu onartzen nau”.
Keinu batez, apostoluen erdian Pedro jarri beharrean ume bat jarri dau. Argi dago bere guraria: ahulenak, defentsa bakoak, horreek hartu behar dabe Elizaren erdia, lehentasuna. Zelan jarraitu Jesusi, zelan onartu Jesus munduan gosepean dagozan umeak ahaztuta?
Eta gizarteari begira, “Hirurogeietan kolpe batean etorri zen modernitatea, eta beste kolpe batean alde egin zuen gero askoren eraldaketa sukarrak. Gertatu denaz ohartzeko ere gaitasunik gabe gaude, diskurtso progrea da nagusi zutabegileetan, tertulianoetan eta albistegietako komentarioetan. Almodovar-progresismoa, sexua, apaizak, homosexualitatea, ong.ak, indarkeria sexista eta abar. Agenda ideologiko bertsua, Telecinco nahiz Berria. Pobre samarra da jario hori, eta errealitatean, gaur egun interesgarria den planteamendu asko bestelako norabideetan doa” (Sarasua).

Behar bada hainbat ume errubakoen sufrimenduak oraindino gure sentsibilitatea izartu leike, gure humanizazioan sakontzen lagundu. Esku alkartuak, Manos Unidas alkartearen kanpainaren aurrean ezin gara indiferente geratu. Emoitza on bat emotea ondo dago, baina ez da nahiko. Berreskuratu daigun, eliztar eta herritar lez, gure duintasuna. Zabaldu eskuak, bai. Zabaldu begiak, elkarrizketaren gaiak. Zabaldu bihotzak!


Muchos de ellos nacen heridos por el sida. A otros la falta de higiene los deja marcados para toda su corta vida. La mayoría muere por desnutrición, falta de agua potable o enfermedades que se podrían evitar fácilmente, como diarrea, tuberculosis, varicela o malaria.Su muerte, indigna y triste, es una vergüenza para todos nosotros. ¿Cómo nos podemos sentir humanos?

Es inútil que nos escondamos detrás de nuestra crisis económica. Estamos invirtiendo cantidades exorbitadas en rescates financieros, ¿cuánto invertiremos para rescatar a estos niños del hambre y la muerte prematura? A veces bastaría que contaran con vacunas, antibióticos o algún suplemento nutricional. No está en crisis sólo nuestra economía. Desde hace mucho tiempo, está en crisis nuestra dignidad.

¿Cómo es posible que todo esto ocurra mientras nosotros seguimos viviendo ajenos a todo lo que no sea nuestros intereses económicos y nuestro bienestar? ¿Cómo podemos soportar que el mundo siga «funcionando» de manera tan absurda y cruel?

¿Cómo podemos vivir en la Iglesia de Jesús tan centrados en nuestros problemas y tan olvidados de los que sufren? ¿Cómo hemos llegado a perder de manera tan increíble su sensibilidad ante el sufrimiento?

Es la hora de recordar un gesto profético de Jesús, que ha sido olvidado casi por completo en su Iglesia. La escena es conmovedora. Sus discípulos andan, como casi siempre, pensando en puestos de honor y de poder. Jesús se sienta y llama a los Doce. Luego, toma a un niño y lo pone en medio de ellos; lo estrecha entre sus brazos y les dice: «El que reciba a un niño como éste en mi nombre, me está recibiendo a mí» (Marcos 9, 33-37).

En el centro del colegio apostólico no ha colocado Jesús a Pedro sino a un niño. Su intención es clara: los más débiles e indefensos han de ocupar el centro de su Iglesia. Sus seguidores se olvidarán de sí mismos y se pondrán a atender a los más desvalidos. ¿Cómo pretendemos acoger a Jesús entre nosotros olvidando a los niños hambrientos del mundo?

Tal vez, sólo el recuerdo del sufrimiento de tantos niños y niñas inocentes nos puede todavía sensibilizar y humanizar. Por eso, no podemos permanecer indiferentes ante la Campaña de Manos Unidas que, este año, nos recuerda sus gemidos y nos llama a la responsabilidad. No se trata sólo de entregar un donativo. Para más de uno, puede significar empezar a recuperar la dignidad.

José Antonio Pagola

No hay comentarios: