Espiritu Santua Mendekoste Jaia

lunes, 11 de septiembre de 2017

Parkatuz bizi Vivir perdonando Jose Antonio Pagola



José Antonio Pagola. Itzultzailea: Dionisio Amundarain

Egundoko gauzak esaten entzun diote ikasleek Jesusi: etsaiak maitatzeaz, pertsegitzaileentzat Aitari otoitz egiteaz, kalte egiten dietenei barkatzeaz. Dudarik gabe, mezu miresgarria iruditu zaie hori guztia, baina errealismo eskasekoa eta oso problematikoa.


Pedro, oraingoan, planteamendu praktikoago eta zehatzago batekin hurbildu zaio Jesusi: adieraz diezaiela nola konpondu beren artean sortzen zaizkien arazoak: errezeloak, bekaizkeriak, aurkaritzak eta gatazkak. Nola jokatu behar dute beraren jarraitzaile diren familia haietan? Zehazki: «Zenbat aldiz barkatu behar diot iraintzen nauen anaiari edo arrebari?».

Jesusek erantzun aurretik, Pedro odolberoak aurrea hartu dio, bere iradokizuna eginez: «Zazpi alditaraino?». Proposapen hori juduen gizartean arnasten den justizia zorrotzeko giroa baino bihotz-zabaltasun handiagokoa da. Rabinoen eta esenioen beraien artean praktikatzen dena baino harago doa: hauek gehienera lau aldiz barkatzeko irakasten dute.

Halaz guztiz, Pedrok juduen kasuistikan mugituz jarraitzen du; hauen artean, barkazioa konponketa adiskidetsu eta araututzat hartzen da, talde bereko direnen artean bizikidetasuna bermatzeko. Jesusen erantzunak beste ildo batean jartzea eskatzen du. Barkatzean ez da mugarik: «Ez diotsut zazpi alditaraino, baizik eta hirurogeita hamar aldiz zazpi alditaraino». Ez du zentzurik barkazio-kopuruaren kontua eramateak. Anaiari edo arrebari zenbat aldiz barkatu dion kontatzen ari dena bide zoro batean sartu da, Jesusen jarraitzaileen artean arnastu beharreko espiritua suntsituko duen bidean.

Juduen artean ezaguna zen Lamek-en «Mendeku-kantua», basamortuko legenda-heroi harena, zioena: «Kain zazpi aldiz mendekatuko dute, baina Lamek hirurogeita hamar aldiz zazpitaraino». Mugarik gabeko mendeku-kultura honen aurrez aurre, Jesusek bere jarraitzaileen artean mugarik gabeko barkazioa proposatu du.

Vatikano II.a kontzilioaren inguruan agertu diren jarrera desberdinek Elizaren baitan gatazka eta aurkaritza, askotan oso mingarriak, eragin izan dituzte. Sarritan azaldu dira elkarrekiko begirune-faltak, irainak eta kalumniak. Inork gezurtatu gabe, kristau-izenpean agertzen diren zenbait talde Internetez baliatu izan dira oldarkortasuna edo gorrotoa ereiteko, beste fededun batzuen izena eta ibilbidea gupidarik gabe hankaz gora jarriz.

Premia-premiazkoa dugu Jesusen lekukoen beharra, hitz irmoz haren Ebanjelioa hots egingo dutenen eta bihotz apalez haren bakea kutsatuko dutenen beharra. Fededunak: barkatuz eta Elizan sartu den itsutasun gaixoti hau sendatuz biziko direnenak.

VIVIR PERDONANDO

 

Los discípulos le han oído a Jesús decir cosas increíbles sobre el amor a los enemigos, la oración al Padre por los que los persiguen, el perdón a quien les hace daño. Seguramente les parece un mensaje extraordinario, pero poco realista y muy problemático.

Pedro se acerca ahora a Jesús con un planteamiento más práctico y concreto que les permita, al menos, resolver los problemas que surgen entre ellos: recelos, envidias, enfrentamientos y conflictos. ¿Cómo tienen que actuar en aquella familia de seguidores que caminan tras sus pasos? En concreto: «¿Cuántas veces he de perdonar a mi hermano cuando me ofenda?».


Antes de que Jesús le responda, el impetuoso Pedro se le adelanta a hacerle su propia sugerencia: «¿Hasta siete veces?». Su propuesta es de una generosidad muy superior al clima justiciero que se respira en la sociedad judía. Va más allá incluso de lo que se practica entre los rabinos y los grupos esenios, que hablan como máximo de perdonar hasta cuatro veces.

Sin embargo, Pedro se sigue moviendo en el plano de la casuística judía, donde se prescribe el perdón como arreglo amistoso y reglamentado para garantizar el funcionamiento ordenado de la convivencia entre quienes pertenecen al mismo grupo.

La respuesta de Jesús exige ponernos en otro registro. En el perdón no hay límites: «No te digo hasta siete veces, sino hasta setenta veces siete». No tiene sentido llevar cuentas del perdón. El que se pone a contar cuántas veces está perdonando al hermano se adentra por un camino absurdo que arruina el espíritu que ha de reinar entre sus seguidores.

Entre los judíos era conocido el «Canto de venganza» de Lámec, un legendario héroe del desierto, que decía así: «Caín será vengado siete veces, pero Lámec será vengado setenta veces siete». Frente a esta cultura de la venganza sin límites, Jesús propone el perdón sin límites entre sus seguidores.

Las diferentes posiciones ante el Concilio han ido provocando en el interior de la Iglesia conflictos y enfrentamientos a veces muy dolorosos. La falta de respeto mutuo, los insultos y las calumnias son frecuentes. Sin que nadie los desautorice, sectores que se dicen cristianos se sirven de Internet para sembrar agresividad y odio, destruyendo sin piedad el nombre y la trayectoria de otros creyentes.

Necesitamos urgentemente testigos de Jesús que anuncien con palabra firme su Evangelio y que contagien con corazón humilde su paz. Creyentes que vivan perdonando y curando esta obcecación enfermiza que ha penetrado en su Iglesia.



24 Tiempo ordinario – A
(Mateo 18,21-35)

17 de septiembre 2017

No hay comentarios: