Eguen Santu

lunes, 10 de marzo de 2025

Misterioaren aurrean bizi Vivir ante el misterio Jose Antonio Pagola

 

Gizaki modernoa hasia da sentitzen asegabetasun bat, bihotzean eragiten diotenak dira gabeziak: barneko hustasuna, egunerokotasunaren arrunkeria, gure gizartearen azalkeria, Misterioarekin komunikaezina.

Aski jende da sentitzen dutena, batzuetan era lauso eta nahasian, beste batzuetan era argi eta ukigarrian, etsipen bat edo desengainu ezin aitortu bat gaurko gizarte honen aurrean: pertsonari nortasuna kamusten dion, barnea hutsik uzten dion eta Tranzendenteari irekitzeko ezgai bihurtzen duen gizarte honen aurrean.

Deskriba erraza da gizadiak egin izan duen ibilbidea: ikasiz joan da, gero eta efikazia handiagoz, arrazoimenaren tresna erabiltzen; metatuz joan da datu-kopuru bat gero eta handiagoa; sistematizatu egin ditu bere ezagutzak gero eta zientzia korapilatsuenetan; zientziak teknika gero eta boteretsuago bihurtzen joan da, mundua eta bizia dominatzeko.

Mendetan barna egindako ibilbide grinatsu honek bere arriskua du. Oharkabean sinestera iritsi gara ezen arrazoiak erabateko askatasunera eramango gaituela. Ez dugu onartzen Misterioa. Halaz guztiz, Misterioa presente dago gure bizitzaren hondorik sakonenean.

Gizakiak den-dena ezagutu eta dominatu nahi du. Baina ezin ezagutu eta dominatu du, ez bere jatorria, ez bere azken zoria. Eta arrazoizkoena izango litzateke aitortzea ezen gainditzen, tranzenditzen, gaituen zerbaitek bil-bil eginik gauzkala: apal-apal Misterioaren horizontepean ibili beharrean gara.

Jesusen mezuan gonbit eskandalagarri bat dago entzumen modernoarentzat: den-dena ez da arrazoipeko. Gizakiak ikasi beharra du Misterioaren aurrean bizitzen. Eta Misterioak izen bat du: Jainkoa, gure «Aita», harrera egiten diguna, anai-arreba bezala bizitzera gonbidatzen gaituena.

Hau dugu, agian, geure problemarik handiena: ezgai bihurtu garela otoitz egiteko eta Aita batekin solaskide izateko. Umezurtz gara eta ez dugu asmatzen anai-arreba bezala bizitzen. Gaur ere, ordea, hodei artean eta ilunpean, entzun daiteke deika segitzen duen ahotsa: «Hau nire Semea da. Entzun iezaiozue».

José Antonio Pagola
Itzultzailea: Dionisio Amundarain

Garizumako 2. Igandea – C (Lukas 9,28-36)

VIVIR ANTE EL MISTERIO

El hombre moderno comienza a experimentar la insatisfacción que produce en su corazón el vacío interior, la trivialidad de lo cotidiano, la superficialidad de nuestra sociedad, la incomunicación con el Misterio.

Son bastantes los que, a veces de manera vaga y confusa, otras de manera clara y palpable, sienten una decepción y un desencanto inconfesable frente a una sociedad que despersonaliza a las personas, las vacía interiormente y las incapacita para abrirse al Trascendente.

La trayectoria seguida por la humanidad es fácil de describir: ha ido aprendiendo a utilizar con una eficacia cada vez mayor el instrumento de su razón; ha ido acumulando un número cada vez mayor de datos; ha sistematizado sus conocimientos en ciencias cada vez más complejas; ha transformado las ciencias en técnicas cada vez más poderosas para dominar el mundo y la vida.

Este caminar apasionante a lo largo de los siglos tiene un riesgo. Inconscientemente hemos terminado por creer que la razón nos llevará a la liberación total. No aceptamos el Misterio. Y, sin embargo, el Misterio está presente en lo más profundo de nuestra existencia.

El ser humano quiere conocer y dominar todo. Pero no puede conocer y dominar ni su origen ni su destino último. Y lo más racional sería reconocer que estamos envueltos en algo que nos trasciende: hemos de movernos humildemente en un horizonte de Misterio.

En el mensaje de Jesús hay una invitación escandalosa para los oídos modernos: no todo se reduce a la razón. El ser humano ha de aprender a vivir ante el Misterio. Y el Misterio tiene un nombre: Dios, nuestro «Padre», que nos acoge y nos llama a vivir como hermanos.

Quizá nuestro mayor problema sea habernos incapacitado para orar y dialogar con un Padre. Estamos huérfanos y no acertamos a entendernos como hermanos. También hoy, en medio de nubes y oscuridad, se puede oír una voz que nos sigue llamando: «Este es mi hijo… Escuchadlo».

José Antonio Pagola

2 Cuaresma – C (Lucas 9,28-36)


No hay comentarios: