Como aperitivo traemos aquí un artículo, de este semana, de Rufino Iraola.
Telediarioak dioenez, bi miloi pertsona
bizi da bakarrik espainiar estatuan. Bakardadea hotza da sutondoan ere.
Bakardadea hotza da kalefakzioa piztuta ere. Bakardadeak pentsamendu
hitsak sortzen ditu. Paradoxikoki, lagun gehien izan duenari erasaten
dio bortizkien bakardadeak. Bakardadeak esan nahi du lurrak irentsita
bezala desagertzen direla lagunak. Gero azalduko dira, hori bai, zu
lurrak estaltzear zaudenean, besarkadak eta doluminak banatzera senideen
artean, garai bateko apaizek ur bedeinkatua bezala.
Bakardadea hotza da udaberrian ere.
Pagotxa soroan borla gorriz dotore jantzita dagoenean ere. Uda beteko
eguzki printzak baino ere indartsuagoa da bakardadea, eta etxeko
leihoetan ez dago zirrikiturik bakardadearentzat baizik. Bakardadea
mingarria da, batez ere, lagun minen eskutik datorrenean. Bakardadea,
norberak hautatua ez denean, puñala da bihotzean trabeska. Inoiz ere
imajina ez zenezakeen egoeran aurkiarazten zaitu. Eta hori sekulako
frustrazioa da lagunak, ustez, erregalatzeko ere bazituela pentsatzen
zuenarentzat.
Inork ez du beste inor borondate txarrez
bakardadera bultzatzen. Giza erlazioak ulertzeko modu berria sortu da,
eta kontua da hortik begiratzen diogula gure artean mugitzen den
guztiari.
Gaitz endemikoa bezain aspaldikoa da
bakardadea. Gaixoari bigarren gaixotasuna eransten dio. Batzuetan, ez
dakigu zein den soportatzen errazagoa. Behinola, bertsolari ospetsu
batek ‘mututu’ eta etxean geratu behar izan zuen, nahiz eta publikatu
zituen liburu pare bat, bere bakardadean Antonio Zavalak lagunduta.
Zavalaren laguntzak asko arindu arren samina, inoiz ez zuen zeharo
gainditu. Behin baino gehiagotan galdetu ohi zuen: “Non da, bada, orain,
hainbeste estimatzen gintuen herri hori?” Hartuko zuen, hartuko zuenez,
bisitan jende gehixeago.
Aipatu dudan horrez gain, beste bi
esperientzia bizi izan ditut gertutik. Bata duela hamar urte pasatxo.
Goierri aldean hagitz popularra den pertsona bati oso gertutik jarraitu
behar izan genion urtebeteko gaixoaldi luzean. Erruz zituen lagunak
ordura arte. Baina gaixoak jo zuenean oso bakarrik geratu zen; ez hura
bakarrik, neu ere bakarrik sentitzen nintzen. Hura hil zen, eta orain,
beste pertsona batekin, antzeko esperientzia bizi dugu. Ez dut inor
markatu nahi, ez diot inori ezer leporatu nahi, baina bai gogoeta egin.
Ohar gaitezen errealitatea zein den, eta presta gaitzen, gero, epoka
datorrenean, lantuan ito ez gaitezen.
No hay comentarios:
Publicar un comentario