Konfiantza izan Confiar: Jose Antonio Pagola

 Doi-doi entzuten da gaur egun «Jainkoaren ardura edo probidentziaz» hitz egiten. Erabili ezak jo duen hizkuntza da; gehienera ere, gertaera batzuk debozioz adieraztera mugatu da. Halaz guztiz, Jainkoaren maitasun arduratsuan sinestea kristauaren oinarrizko ezaugarria da.

Dena jariotzen da errotiko konbentzimendu batetik. Jainkoak ez ditu eskutik uzten sinesten dutenak, ez ditu arduragabe uzten, baizik eta maitasun fidel, erne eta kreatzailez eusten dio halakoen bizitzari. Ez gaude halabeharraren, kaosaren edo adurraren pentzudan edo esku. Errealitatearen barnean Jainkoa dago, gure izatea ongirantz gidatzen

Fede honek ez gaitu liberatuko penak eta lanak jasatetik, baina Jainkoarekiko erabateko konfiantzan errotzen du sinesteduna, zeinak gaitzaren behin betiko atzaparretan erortzeko beldurra uxatzen baitu. Geure bizitzaren azken Jauna dugu Jainkoa. Horra San Pedroren lehen gutuneko gonbitaren jatorria: «Utzi Jainkoari zeuen kezka guztiak, bera baita zuetaz arduratzen» (1 Pedro 5,7).

Honek ez du esan nahi Jainkoak gure bizitzan beste pertsona edo egile batzuek bezala «esku hartzen» duenik. Jainkoaren ardura horrekiko fedeak galdu egin izan du batzuetan bere izen ona, hain justu zentzu interbentzionistan hartu izan delako, Jainkoak gure arazoetan burruntzalia sartuko bailuen, gertaerak lege guztien kontra behartuz edota giza askatasuna ezabatuz. Ez da horrelakorik. Jainkoak goitik behera errespetatzen ditu jendearen erabakiak eta historiaren joan-etorria.

Horregatik, ez litzateke esan behar, zentzu hertsian, Jainkoak gure bizitza «gidatzen duela», baizik eta bere grazia eta indarra eskaintzen dizkigula, guk geure onbiderantz norabidetu eta gida dezagun. Horrenbestez, Jainkoaren presentzia arduratsuak ez digu eragiten pasibotasunera edo inhibiziora, baizik eta ekinaren ekinera eta kreaziora.

Ez dugu ahaztu behar, bestetik, ezen, daitekeena bada ere Jainkoaren maitasun arduratsua sumatzea geure bizitzako esperientzia zehatz batzuetan, beraren jarduerak atzemanezin jarraitu ohi duela. Guri gaur gauza txar iruditu zaiguna, bihar on-iturri izan daiteke. Ezin dugu guk geure bizitza osoa besarkatu, atzeman edo ikusi: ezin dugu harrapatu gauzen azken zentzua; ezin ulertu ditugu gertaerak beraien azken ondorioak eta guzti. Dena gelditzen da Jainkoaren maitasunaren zeinupean, zeinak ez baitu ahazten bere sorkarietako inor.

Ikuspegi honetatik, gauza sakon-sakon ageri zaigu Tiberiades aintzirako eszena. Ekaitzekoan, lo dakusate ikasleek Jesus ontzian lasai asko. Beldurrak hartua duten bihotzetik dei egin diote: «Maisu, ez al dizu inporta guztiok hondoratzea?». Jesusek, bere lasaitasun propioa itsasoari eta haizeari kutsatu ondoren, erantzun die: «Zergatik zarete hain koldar? Artean ez al duzue sinesten?».

José Antonio Pagola
Itzultzailea: Dionisio Amundarain

Urteko 12. igandea – B (Markos 4,35-41)

CONFIAR

Apenas se oye hablar hoy de la «providencia de Dios». Es un lenguaje que ha ido cayendo en desuso o que se ha convertido en una forma piadosa de considerar ciertos acontecimientos. Sin embargo, creer en el amor providente de Dios es un rasgo básico del cristiano.

Todo brota de una convicción radical. Dios no abandona ni se desentiende de aquellos a quienes crea, sino que sostiene su vida con amor fiel, vigilante y creador. No estamos a merced del azar, el caos o la fatalidad. En el interior de la realidad está Dios, conduciendo nuestro ser hacia el bien.

Esta fe no libera de penas y trabajos, pero arraiga al creyente en una confianza total en Dios, que expulsa el miedo a caer definitivamente bajo las fuerzas del mal. Dios es el Señor último de nuestras vidas. De ahí la invitación de la primera carta de san Pedro: «Descargad en Dios todo agobio, que a él le interesa vuestro bien» (1 Pedro 5,7).

Esto no quiere decir que Dios «intervenga» en nuestra vida como intervienen otras personas o factores. La fe en la Providencia ha caído a veces en descrédito precisamente porque se la ha entendido en sentido intervencionista, como si Dios se entrometiera en nuestras cosas, forzando los acontecimientos o eliminando la libertad humana. No es así. Dios respeta totalmente las decisiones de las personas y la marcha de la historia.

Por eso no se debe decir propiamente que Dios «guía» nuestra vida, sino que ofrece su gracia y su fuerza para que nosotros la orientemos y guiemos hacia nuestro bien. Así, la presencia providente de Dios no lleva a la pasividad o la inhibición, sino a la iniciativa y la creatividad.

No hemos de olvidar por otra parte que, si bien podemos captar signos del amor providente de Dios en experiencias concretas de nuestra vida, su acción permanece siempre inescrutable. Lo que a nosotros hoy nos parece malo puede ser mañana fuente de bien. Nosotros somos incapaces de abarcar la totalidad de nuestra existencia; se nos escapa el sentido final de las cosas; no podemos comprender los acontecimientos en sus últimas consecuencias. Todo queda bajo el signo del amor de Dios, que no olvida a ninguna de sus criaturas.

Desde esta perspectiva adquiere toda su hondura la escena del lago de Tiberíades. En medio de la tormenta, los discípulos ven a Jesús dormido confiadamente en la barca. De su corazón lleno de miedo brota un grito: «Maestro, ¿no te importa que nos hundamos?». Jesús, después de contagiar su propia calma al mar y al viento, les dice: «¿Por qué sois tan cobardes? ¿Aún no tenéis fe?».

José Antonio Pagola

 

12 Tiempo ordinario – B (Marcos 4,35-41)