Gaur egun mehatxu ditugun arriskuetako bat azaleko bizierara jotzea dugu, bizitza mekanikora, ohikeriazkora, masa-tankerakora. Ez da erraza ihes egitea. Urteak joan ahala, jende askoren egitasmoak, helmugak eta idealak itzali egiten dira. Ez jende gutxi jaikitzen da egunero «biziraute» hutserako.
Non aurki genezake gizatasun-emaile den printzipiorik, alienazio-suntsitzaile denik edota azalkeriatik, masifikaziotik, nahasmendutik, barne hustasunetik libera gaitzakeenik?
Harrigarria da zenbat azpimarratzen duen Jesusek zain-zain bizitzea. Esan daiteke ezen fedea zaintza-jarrera bezala, adi bizitze bezala, ulertzen duela: gizon-emakume asko dominatzen duen eta bizitzan helbururik eta helmugarik gabe bide egiten dugun zentzu-gabeziatik liberatzen gaituen zain-zain bizitze bezala hartzen duela fedea.
Fedea familia-tradizio bezala, ondare bat edo ohitura bat gehiago bezala, bizitzera ohiturik gaude; hartara, zail gertatzen zaigu fedeak duen indarra aurkitzea, dela gu gizatarrago bihurtzeko, dela geure bizitzari zentzu berri bat emateko. Horregatik, tristura ematen du erreparatzeak ezen aski gizon-emakumek bertan behera uzten duela era inkontzientean eta erantzukizun koxkorrez bizi izan duen fedea; guztia, jarrera sinesgabe bat hartzeko, lehenago bizi izan duen jarrera bezain inkontzientea eta erantzukizun koxkorrekoa hartzeko.
Jesusek adi eta zain bizitzeko egin digun deiak esna bizitzera gonbidatzen gaitu: ezaxolatik esnatzera, pasibotasunetik esnatzera, geure fedea sarritan bizi ohi dugun ardura-gabeziatik esnatzera. Fedea era buru-argiagoaz bizi nahi badugu, sakonago ezagutu beharra dugu, bizitzaren aurrean posible diren beste jarrera batzuekin konparatu beharra, eskertu eta bere ondorio guztiekin bizitzen saiatu beharra.
Orduan gure jarduera-irizpideak arnasten dituen argi izango da fedea, gizarte gizatiarragoa eraikitzeko konpromisoa eragingo duen indarra, gure eguneroko bizitza animatuko duen esperantza.
José Antonio Pagola
Itzultzailea: Dionisio Amundarain
Urteko 19. igandea – C (Lukas 12,32-48)
NO VIVIR DORMIDOS
Uno de los riesgos que nos amenazan hoy es caer en una vida superficial, mecánica, rutinaria, masificada… No es fácil escapar. Con el pasar de los años, los proyectos, las metas y los ideales de mucha gente terminan apagándose. No pocos terminan levantándose cada día solo para «ir tirando».
¿Dónde encontrar un principio humanizador, desalienante, capaz de liberarnos de la superficialidad, la masificación, el aturdimiento o el vacío interior?
Es sorprendente la insistencia con que Jesús habla de la vigilancia. Se puede decir que entiende la fe como una actitud vigilante que nos libera del sinsentido que domina a muchos hombres y mujeres, que caminan por la vida sin meta ni objetivo alguno.
Acostumbrados a vivir la fe como una tradición familiar, una herencia o una costumbre más, no somos capaces de descubrir toda la fuerza que encierra para humanizarnos y dar un sentido nuevo a nuestras vidas. Por eso es triste observar cómo bastantes hombres y mujeres abandonan una fe vivida de manera inconsciente y poco responsable para adoptar una actitud increyente tan inconsciente y poco responsable como su postura anterior.
La llamada de Jesús a la vigilancia nos llama a despertar de la indiferencia, la pasividad o el descuido con que vivimos con frecuencia nuestra fe. Para vivirla de manera lúcida necesitamos conocerla con más profundidad, confrontarla con otras actitudes posibles ante la vida, agradecerla y tratar de vivirla con todas sus consecuencias.
Entonces la fe es luz que inspira nuestros criterios de actuación, fuerza que impulsa nuestro compromiso de construir una sociedad más humana, esperanza que anima todo nuestro vivir diario.
José Antonio Pagola
No hay comentarios:
Publicar un comentario