Gauza bitxia da nola aurkezten digun laugarren ebanjelioak Joan Bataiatzailearen irudia. «Gizon» bat da, beste nolakotasunik eta zehaztasunik gabeko. Ez digu ezer esaten beraren jatorriaz, ez gizarte-izaeraz. Bataiatzaileak berak ere badaki ez dela garrantzizko pertsona. Ez da Mesias, ez Elias, ezta guztiek espero duten Profeta ere. Honela dakusa bere burua, soil-soilik: «basamortuan oihu hau egiten duen ahotsa: Zelaitu bidea Jaunari». Alabaina, «argiaren testigu» bidali du Jainkoak, guztien fedea esnatzeko gai delarik. Argia eta bizia kutsa ditzakeen pertsona da. Zer da, ordea, argiaren lekuko izatea?
Joan Bataiatzailea bezalakoa izan ohi da lekukoa. Ez da harrotzen bere buruaz. Ez da ibiltzen nola izango besteak ez bezalako, ezta nola nabarmenduko ere. Ez du amesten inori zirrara eragitea. Soil-soilik, bere bizitza konbentzimenduz bizitzea du asmo guztia. Nabari ohi zaio Jainkoak argitzen diola bizitza. Bere bizieraz eta sinesteko eraz irradiatzen du.
Argiaren lekukoa ez da oso hiztuna, baina ahots bat da. Nahastezin den zerbait bizi du. Bera biziarazten duen hura komunikatzen du. Ez du esaten ezer Jainkoaren gainean, baina «zerbait» kutsatzen du. Ez du irakasten doktrina erlijiosorik, baina sinestera gonbidatzen du. Lekukoaren bizitzak erakarri egiten du eta zaletasuna iratzartzen. Ez du inor erruduntzat jotzen. Ez du gaitzesten. Jainkoarekiko konfiantza kutsatzen du, beldurra utzarazten du. Bideak irekitzen ditu beti. Bataiatzailea bezalako izan ohi da, «Jaunari bidea zelaitzen dio».
Lekukoa ahul sentitzen da eta pertsona mugatu. Askotan egiaztatzen du, beraren fedeak ez duela izaten gizartean ez sostengurik, ez oihartzunik. Are gehiago, nabari ohi du, axola-ezak edo ukoak inguratzen duela bera. Baina Jainkoaren lekukoak ez du juzgatzen inor. Gainerakoak ez ditu hartzen areriotzat, borrokatu edo konbentzitu beharrekotzat: Jainkoak badaki nola topo egin bere seme-alabetako bakoitzarekin.
Esan ohi da, gaurko mundua «basamortu» bihurtzen ari dela; baina lekukoak agertzen digu, badakiela berak zerbait Jainkoaz eta maitasunaz, badakiela zerbait gizakiak bere baitan duen zoriontasun-egarria asetzeko «iturburuaz» eta asetzeko moduaz. Lekuko txikiz betea dago bizitza. Fededun xume dira, apal, ezagunak beren inguruan bakarrik. Pertsona barru-barrutik onak dira. Egiaren maitatik eta maitasunaren baitatik bizi dira. Horiek digute Jainkoaganako «bidea zelaitzen». Elizan dugun alderik hobena dira.
José Antonio Pagola
Itzultzailea: Dionisio Amundarain
Abendualdiko 3. igandea – B (Joan 1,6-8.19-28)
TESTIGOS DE LA LUZ
Es curioso cómo presenta el cuarto evangelio la figura del Bautista. Es un «hombre», sin más calificativos ni precisiones. Nada se nos dice de su origen o condición social. Él mismo sabe que no es importante. No es el Mesías, no es Elías, ni siquiera es el Profeta que todos están esperando. Solo se ve a sí mismo como «la voz que grita en el desierto: Allanad el camino al Señor». Sin embargo, Dios lo envía como «testigo de la luz», capaz de despertar la fe de todos. Una persona que puede contagiar luz y vida. ¿Qué es ser testigo de la luz?
El testigo es como Juan. No se da importancia. No busca ser original ni llamar la atención. No trata de impactar a nadie. Sencillamente vive su vida de manera convencida. Se le ve que Dios ilumina su vida. Lo irradia en su manera de vivir y de creer.
El testigo de la luz no habla mucho, pero es una voz. Vive algo inconfundible. Comunica lo que a él le hace vivir. No dice cosas sobre Dios, pero contagia «algo». No enseña doctrina religiosa, pero invita a creer. La vida del testigo atrae y despierta interés. No culpabiliza a nadie. No condena. Contagia confianza en Dios, libera de miedos. Abre siempre caminos. Es como el Bautista, «allana el camino al Señor».
El testigo se siente débil y limitado. Muchas veces comprueba que su fe no encuentra apoyo ni eco social. Incluso se ve rodeado de indiferencia o rechazo. Pero el testigo de Dios no juzga a nadie. No ve a los demás como adversarios que hay que combatir o convencer: Dios sabe cómo encontrarse con cada uno de sus hijos e hijas.
Se dice que el mundo actual se está convirtiendo en un «desierto», pero el testigo nos revela que algo sabe de Dios y del amor, algo sabe de la «fuente» y de cómo se calma la sed de felicidad que hay en el ser humano. La vida está llena de pequeños testigos. Son creyentes sencillos, humildes, conocidos solo en su entorno. Personas entrañablemente buenas. Viven desde la verdad y el amor. Ellos nos «allanan el camino» hacia Dios. Son lo mejor que tenemos en la Iglesia.
José Antonio Pagola
3 Adviento – B (Juan 1,6-8.19-28)
No hay comentarios:
Publicar un comentario