Bada galdera bat urtero etorri ohi zaidana, kaleetan prestaketak hasi direla erreparatzen diodanean, Eguberriak hurbil direla iragartzeko. Zer egiazkorik geratzen da, ordea, probetxu kontsumistak eta erdipurdiko gure jarrerak hartaraino narrastu dituzten jai horien hondoan?
Eta ez naiz bakarra. Jende askori entzuten diot hitz egiten Eguberri jaien azal-huskeriaz, familiaren eta sukalde epelaren izaera galdu izanaz, sinbolo erlijiosoak hain lotsagabeki maneiatzeaz eta Eguberriak gaur egun itxuragabetzen dituzten hainbat eta hainbat gehiegikeriaz eta zentzugabekeriaz.
Alabaina, arazoa sakonagoa da. Nolatan ospa lezake «gizon egindako Jainkoaren» misterioa, praktikan Jainko berorri atzea emanik bizi den eta gizakiaren duintasuna hainbat eratan desegiten ari den gizarte batek?
Nolatan ospa lezake «Jainkoaren jaiotza» gizarte batek zeinetan G. Lipovesky frantses irakasleak, gaur egungo axolarik eza deskribatzean, hitz hauek esan izan ahal baititu: «Jainkoa hil da, xede handiak galdu dira, baina jende guztiari bost axola; hau al da albiste zoriontsua»? Itxuraz, aski jende dago zeinentzat gauza bertsua baita sinestea nahiz ez sinestea, «Jainkoa hil da» nahiz «Jainkoa jaio da» entzutea. Halakoen bizitza beti bezala doa edo dabil. Ematen du ez dutela jada Jainkoaren beharrik.
Eta, halere, gure egunotako historia bultza eta bultza ari zaigu galdera larri batzuk egitera. Duela denboratxo bat, «Jainkoaren heriotzaz» hitz egin ohi zen; gaur egun, «gizakiaren heriotzaz» hitz egiten da. Duela urte batzuk, «Jainkoa ezkutatzear dela» aldarrikatzen zen; gaur egun, «gizakia ezkutatzear dela» iragartzen da. Ez ote da guztia, Jainkoaren heriotzak berekin dakarrela, ezinbestean, gizakiaren heriotza?
Jainkoa geure bizitzatik uxaturik, geuk kreaturiko eta geure kontraesanak eta miseria islatu besterik egiten ez digun mundu batean hesiturik, nork esaten ahal digu nor garen eta zer den zinez nahi duguna?
Ez ote dugu behar Jainkoa gure artean berriro jaio dadin, argi berriz gure kontzientzian erne dadin, gure gatazken eta kontraesanen artean burruntzalia sar dezan?
Jainko horrekin topo egin ahal izateko, ez dugu urrunera joan beharrik. Aski dugu, isil-isilik, geure buruari begira jartzea. Aski dugu geure galderarik eta guraririk hondokoenetan sakontzea.
Hauxe da Eguberrien mezua: Jainkoa zeugandik hurbil duzu, zeu zauden lekuan, haren Misterioari bihotza irekitzen badiozu. Jainko ezin atzemana gizon egin da eta bil-bil egin gaitu beraren hurbiltasun misteriotsuak. Gutako bakoitzarengan jaio daiteke Jainkoa.
Jose Antonio Pagola
Itzultzailea: Dionisio Amundarain
Itzultzailea: Dionisio Amundarain
¿NO NECESITAMOS A DIOS
ENTRE NOSOTROS?
Hay una pregunta que todos los años me ronda desde que comienzo a
observar por las calles los preparativos que anuncian la proximidad de
la Navidad: ¿Qué puede haber todavía de verdad en el fondo de esas
fiestas tan estropeadas por intereses consumistas y por nuestra propia
mediocridad?No soy el único. A muchas personas las oigo hablar de la superficialidad navideña, de la pérdida de su carácter familiar y hogareño, de la vergonzosa manipulación de los símbolos religiosos y de tantos excesos y despropósitos que deterioran hoy la Navidad.
Pero, a mi juicio, el problema es más hondo. ¿Cómo puede celebrar el misterio de un «Dios hecho hombre» una sociedad que vive prácticamente de espaldas a Dios, y que destruye de tantas maneras la dignidad del ser humano?
¿Cómo puede celebrar «el nacimiento de Dios» una sociedad en la que el célebre profesor francés G. Lipovetsky, al describir la actual indiferencia, ha podido decir estas palabras: «Dios ha muerto, las grandes finalidades se extinguen, pero a todo el mundo le da igual, esta es la feliz noticia»?
Al parecer, son bastantes las personas a las que les da exactamente igual creer o no creer, oír que «Dios ha muerto» o que «Dios ha nacido». Su vida sigue funcionando como siempre. No parecen necesitar ya de Dios.
Y, sin embargo, la historia contemporánea nos está obligando ya a hacernos algunas graves preguntas. Hace algún tiempo se hablaba de «la muerte de Dios»; hoy se habla de «la muerte del hombre». Hace algunos años se proclamaba «la desaparición de Dios»; hoy se anuncia «la desaparición del hombre». ¿No será que la muerte de Dios arrastra consigo de manera inevitable la muerte del hombre?
Expulsado Dios de nuestras vidas, encerrados en un mundo creado por nosotros mismos y que no refleja sino nuestras propias contradicciones y miserias, ¿quién nos puede decir quiénes somos y qué es lo que realmente queremos?
¿No necesitamos que Dios nazca de nuevo entre nosotros, que brote con luz nueva en nuestras conciencias, que se abra camino en medio de nuestros conflictos y contradicciones?
Para encontrarnos con ese Dios no hay que ir muy lejos. Basta acercarnos silenciosamente a nosotros mismos. Basta ahondar en nuestros interrogantes y anhelos más profundos.
Este es el mensaje de la Navidad: Dios está cerca de ti, donde tú estás, con tal de que te abras a su Misterio. El Dios inaccesible se ha hecho humano y su cercanía misteriosa nos envuelve. En cada uno de nosotros puede nacer Dios.
José Antonio Pagola
Barne esperientzia Experiencia interior: Jose Antonio Pagola
José Antonio Pagola. Itzultzailea: Dionisio Amundarain
Mateo
ebanjelariak aparteko interesa du irakurleei esateko, Jesusi «Emanuel» izena ere eman behar
zaiola. Ondotxo daki gauza bitxi eta harrigarri gerta daitekeela hori. Nori
eman dakioke izen bat, «Jainkoa
gurekin» esan nahi duena? Halaz guztiz, izen horrek biltzen du
kristau-fedearen giharra eta izen horrek adierazten du Eguberriak ospatzearen
erdigunea.
Alde
guztietatik inguratzen gaituen hondo-hondoko misterio hori, fededunok «Jainkoa»
deitzen dugun hori, ez da gugandik urrun eta aparte dagoen zerbait. Guztiokin
eta gutako bakoitzarekin dago. Nola jakin hori? Sinets al daiteke modu
arrazoizko batean Jainkoa nirekin dagoela, nik neuk ez badut izan inolako
esperientziarik, txikiena delarik ere?
Eskuharki,
kristauei ez digute irakatsi Jainkoaren misterioa geure barnean sumatzen.
Horregatik, askok imajinatzen dute, Unibertsoko gune zehaztugabe eta abstraktu
batean dagoela Jainkoa. Beste batzuek, Eukaristian presente dagoen Kristo
adoratuz bilatzen dute. Beste zenbaitek Biblian entzun nahi diote hizketan.
Beste batzuentzat, Jesus da biderik hobena.
Jainkoaren
misterioak, dudarik gabe, bere bideak ditu bizitza bakoitzean presente
bihurtzeko. Dena den, esan daiteke, gaur egungo kulturan, misterio hori nola
edo hala geure barnean esperimentatzen ez badugu, nekez aurkituko dugula
kanpoan. Aitzitik, haren presentzia geure barnean sumatzen badugu, errazago
gertatuko zaigu geure ingurumenean Jainkoaren misterioaren aztarrenak
ateratzea.
Daitekeena
ote? Hau da sekretua batez ere horretarako: begiak itxirik eta isiltasun
lasaian egoten jakitea, arnasten eta sostengatzen gaituen misteriozko presentzia
hori bihotz xumez onartuz. Kontua ez da horretan pentsa eta pentsa bizitzea,
baizik eta geure barne hondoenetik iristen zaigun bakea, bizia, maitasuna,
barkazioa... «onartuz» egotea.
Ulertzekoa
izango da, geure misterio propioan murgiltzean, geure beldur eta kezkekin topo
egitea, geure zauri eta tristurekin, geure eskastasun eta bekatuarekin topo
egitea. Ez dugu zertan larritu; jarrai dezagun isiltasunean. Geure barnearen
hondoenean den presentzia adiskidetsu hori gure barnea baketuz, askatuz eta
sendatuz ariko da.
Karl
Rahner-ek, hogeigarren mendeko teologorik garrantzizkoenetako hark, esan zuen,
ezen gure egun hauetako gizarte sekularrean, «bihotzeko esperientzia honekin
bakarrik uler daitekeela Eguberritako fede-mezu hau: Jainkoa gizon egin da».
Bizitzaren azken misterioa gure barnean dagoen onberatasun-, barkazio- eta
salbamen-misterio bat da: guztien eta gutako bakoitzaren barnean dagoena.
Baldin eta isiltasunean onartzen badugu, biziko dugu Eguberriaren alaitasuna.
|
||
|
4 Adviento - A
(Mateo 1,18-24)
(Mateo 1,18-24)
22 de diciembre 2019
No hay comentarios:
Publicar un comentario