San isidro 2015

Mezea amaitu ostean gizon emakumearen izerdiak eta lurrak emondako frutuak San Isidrori eskeini geuntsazan.




Irudietan ganadua azokan, Isidora, azokan bertan jaiotako astakumea amak jagonda, eliza bete mezatan...

San Isidro 1080 inguruan jaio zan Madrilen.

Etxe behartsukoa zanez, oso txikitandik hasi behar izan eban beharrean.

Umezurtz gelditu zalarik, Ivan de Vargas zeritxan batek morroi hartu eban.

Oso isila ei zan, danentzat atsegina, behartsuentzat bihozbera eta eskuzabala eta oso jainkozalea.

Ez ei zan lanera joaten, oso goizetik Mezea egunero entzun barik, Gregorio XV.a aita santuak, kanonizatzean esan ebanez.

Holan, otoitz bihurtu ei eban eguneko lana.

Holako jokabideak laneko lagunen bekaitza edo inbidia biztu eban eta guzurrezko salaketa ugari egin eben Isidroren kontra; honek , ostera, kemen handiz jasaten ebazan irain hareek eta gogoz parkatzen eutsien.

Torrelagunako neska bategaz, Maria Toribiagaz, ezkondu zan.

Elezaharrak dinoenez, mirariak ere egin ebazan: aitzur-kolpe batez ur-iturria atara, lapikoan egosten egoan jatekoa behartsuari emon eta lapikoak beteta jarraitu…

Soloko lana itxi eta eta otoitzean zebilela salatu ei eben behin nagusiaren aurrean; egia ete zan ikustean joatean, Isidroren lana aingeruek egina aurkitu ei eben. Horregaitik jartzen jako aingerua idi-pareagaz irudietan.

1130ean hil zan.

Dionisio Amundarain: Ebanjelioa, 706-707. or.

………

Bere deia bikoitza da: Euskal Herriari emanak bizi kristauak garenez, eta munduari edo Jainkoari emanak bizi euskaldunak garenez.

Pista praktiko batzuk ere eskaintzen ditu, espiritualtasuna eta herrigintza lotuz:

-apaltasuna, herriaren eskolatik ikasteko, hizkuntza bera, bere arima...

-ikerketa eta konkista, bakoitzaren lan eta bizitzan euskal sena txertatzeko.

-maitasuna eta zuzentasuna, euskaldun senidetasun edo fraternitatea lantzeko, gure herriaren historia salbamen historiaren maila bezala onartuz. Adibide asko jartzen ditu, batzuk herri lagun ezezagun eta anonimoak, besteak, euskal seme-alaba prestuak, euren artean Xabierreko Frantzisko.

Berak proposatzen duena ez da fede indibidualista tradizionala, sakramentuetan eta aginduak betetzean konforme geratzen dena. Baina aldi berean baieztatu dezakegu, ez duela katolizismo sozial hutsa ere berak proposatzen duena, etniaz ahaztu egiten den progresismo bat.